Lutherse Bijbel (1648)

Het v. Capittel.

Heeft drie deelen: I. Ieremiae gebedt om af-wendinge der droeffenisse. II. Verhael des jammers. III. ’t Besluyt.

I.1

GEdenckt HEERE, hoe ’t ons gaet! aenschouwt ende siet aen onsen smaet!

II.2

ONs erf is den vreemden te deel geworden, [ende] onse huysen den uyt-landers.

3

Wy zijn weesen, [ende en hebben] geenen vader; onse moeders [zijn] als weduwen.

4

Ons [eygen] water [moeten] wy voor gelt drincken; ons hout moet men betaelt brengen laten.

5

Men drijft ons over hals; [ende oft] wy [schoon] moede zijn, [soo] en laet men ons [doch] geen ruste.

6

Wy hebben ons [moeten] aen Egypten [ende] Assur overgeven, op dat wy [maer] broots sadt t’eten hebben.

7

Onse vaders hebben gesondigt, ende en zijn niet [meer voor handen; ende] wy [moeten] harer misdaet ontgelden.

8

Knechten heerschen over ons, [ende daer] en is niemant, die [ons] van hare hant redde.

9

Wy moeten ons broot met gevaer onses levens halen, van wegen ’t sweert in de woestijne.

10

Onse huyt is verbrandt als [in] eenen oven, van wegen den grouwelijcken honger.

11

Sy hebben de wijven te Zion verkrachtet, [ende] de jonck-vrouwen in de steden [van] Iuda.

12

De Vorsten zijn van hen op-gehangen, [ende] de personen der ouden en heeft men niet [meer] ge-eert.

13

De jongelingen hebben meulen-steenen moeten dragen, ende de jongers over ’t hout-dragen struyckelen.

14

De oude en sitten niet meer onder de poort, [ende] de jongelingen [en drijven] geen snaren-spel [meer].

15

Onses herten vreugde heeft een eynde; onsen rey is in wee-klagen verandert.

16

De croone onses hoofts is af-gevallen: [ô] wee nu ons, dat wy [soo] gesondigt hebben!

17

Daerom is [oock] ons herte bedroeft, [ende] onse oogen zijn ^a duyster geworden:

a Duyster) Dat is, het gesichte vergaet ons, ende ’t is altemael swart voor de oogen, van wegen den grooten jammer ende leet.

18

Om des berghs Zions wille, dat hy soo woest leyt, [dat] de vossen daer over loopen.

III.19

[MAer] Ghy HEERE, [die Ghy] eeuwighlijck blijft, [ende] uwen throon altoos voort ende voort.

20

Waerom wilt Ghy ons soo geheellijck vergeten, [ende] ons in de lengde [soo gantschelijck] verlaten?

21

Brengt ons, HEERE, weder tot u; dat wy weder [t’huys] komen: vernieuwt onse dagen, als van outs:

22

Want Ghy hebt ons verworpen, [ende] zijt al te seer over ons vertoornt.

Eynde der Klaeg-liederen Jeremia.