Lutherse Bijbel (1648)

Het xlv. Capittel.

Heeft drie deelen: I. Baruchs aen-vechtinge over Godts oordeelen. II. Godts onderwijsinge, dat sulcx geschiede om der sonden wille. III. Eene sonderlinge vertroostinge voor Baruch.

I.1

[DIt is] het woort, dat de Propheet Ieremia sprack tot Baruch, den sone Neria; ⁺ doe hy dese woorden in een boeck schreef, uyt den monde Ieremia, in den vierden jare Iojakims, des soons Iosia, des Konincks van Iuda, seggende:

+ Ier. 36.4, 32.

2

Soo spreeckt de HEERE Zebaoth, de Godt Israëls, van u, Baruch.

3

Ghy segt: Wee my! hoe heeft my de HEERE jammer boven mijne

[fol. 46r]

smerte toe-gevoegt! ick suchte mij moede, ende en vinde geene ruste.

II.4

SEgt hem alsoo: Soo spreeckt de HEERE: Siet! wat Ick gebouwt hebbe, dat breeck’ Ick af; ende wat Ick geplantt hebbe, dat roeye Ick uyt, t’samen met dit gantsche [mijn eygen] lant.

III.5

ENde ghy begeert u groote dingen? en begeertse niet: want siet! Ick wil ongeluck laten komen over al het vleesch; spreeckt de HEERE: maer u wil Ick uwe ziele tot eenen buyt geven, ⁺ aen welcke plaetse ghy treckt.

+ Jer. 21,9. cap. 38,2. cap. 39,19.