Lutherse Bijbel (1648)

Het xxxviij. Capittel.

Heeft vier deelen: I. Ieremia vermaent de Ioden, datse haer aen de Chaldeën souden over-geven. II. Ieremia wort in een kuyl geworpen. III. Ieremia wort door Ebed-Melech uyt de kuyl getrocken. IV. Zedekia spreeck wederom heymelijck met Ieremia.

I.1

MAer Saphatja de soon Matthans, ende Gedalja de soon Pashurs, ende Iuchal de soon Selemja, ende Pashur de soon Malchia, hoorden de woorden, die Ieremia tot al ’t volck sprack, seggende:

2

Soo spreeckt de HEERE: Wie in dese stadt blijft, die sal door ’t sweert, ⁺ honger ende pestilentie sterven moeten; maer wie uyt gaet tot de Chaldeën, die sal levendigh blijven; ende sal sijn leven, als eenen buyt, daer van brengen.

+ Jer. 21,9.

3

[Want] alsoo spreeckt de HEERE: Dese stadt sal over-gegeven worden den heyr des Konincks van Babel, ende dat salse gewinnen.

II.4

DOe seyden de Vorsten tot den Koninck: Laet doch desen man dooden; want op die wijse wendt hy de krijgs-lieden af, die [noch] over-gebleven zijn in dese stadt; desgelijcken het gantsche volck oock, dewijle dat hy alsulcke woorden tot hen seyt: want dese man en soeckt niet, [wat] desen volcke ten vrede; maer [wat] ten ongeluck [dient].

5

Ende de Koninck Zedekia seyde: Siet! hy is in uwe handen; want de Koninck en vermagh niet [tegen] u.

6

Doe namen sy Ieremia, ende wierpen hem in den kuyl Malchia, des soons Hammelechs, die aen den voor-hof der gevanckenisse [was], ende lieten hem met seelen af in den kuyl, daer geen water, maer slijck in [was]; ende Ieremia sonck in den slijck.

III.7

MAer als Ebed-Melech de Moor, ⁺ een Kamerlinck in des Konincks huys, hoorde, dat men Ieremia in den kuyl hadde geworpen, (ende de Koninck [juyst] sat in de poorte Benjamins;)

+ Jer. 39,16.

8

Doe ginck Ebed-Melech uyt des Konincks huyse, ende sprack met den Koninck, seggende:

9

Mijn Heer Koninck, de mannen handelen qualijck [met] den Prophete Ieremia, dat sy hem hebben in den kuyl geworpen, daer in hy moet van honger sterven; want geen broot meer in de stadt [en is].

[fol. 43r]

10

Doe beval de Koninck den Moore Ebed-Melech, seggende: Neemt dertigh mannen met u van dese, ende treckt den Propheet Ieremia uyt den kuyl, eer dat hy sterve.

11

Ende Ebed-Melech nam de mannen met hem, ende ginck in des Konincks huys onder de schat-kamer; ende nam aldaer verscheurde ende versletene oude lompen; ende lietse met seelen af tot Ieremia in den kuyl.

12

Ende Ebed-Melech de Moor seyde tot Ieremia: Legt nu dese verscheurde ende versletene oude lompen onder de oxelen uwer armen om het seel: ende Ieremia dede alsoo.

13

Ende sy trocken Ieremia op, uyt den kuyl, aen de seelen: ende Ieremia bleef [alsoo] in den voor-hove der gevanckenisse.

IV.14

ENde de Koninck Zedekia sondt henen, ende liet den Propheet Ieremia tot sich [halen], onder den derden inganck aen den Huyse des HEEREN: ende de Koninck seyde tot Ieremia; Ick wil u wat vragen; [lieve] en verheelt my niets!

15

Ieremia sprack tot Zedekia: Segge ick u wat, [soo] doot ghy my [doch]; maer geve ick u eenen raet, [soo] en hoort ghy [doch] nae my niet.

16

Doe swoer de Koninck Zedekia aen Ieremia heymelijck, ⁺ seggende: [Soo waerachtigh, als] de HEERE leeft, die ons dese ziele gemaeckt heeft, soo en wil ick u niet dooden; noch den mannen in de handen geven, die u nae uw’ leven staen!

+ Ier. 57,16.

17

Ende Ieremia sprack tot Zedekia: Soo spreeckt de HEERE, de Godt Zebaoth, de Godt Israëls: Indien ghy tot de Vorsten des Konincks van Babel sult uyt-gaen, soo sult ghy levendigh blijven, ende dese stadt en sal niet met vyer verbrandt worden; maer ghy, ende uw’ huys, sullen [by ’t] leven [blijven].

18

Maer indien ghy niet en sult uyt-gaen, tot de Vorsten des Konincks van Babel; [soo] sal dese stadt den Chaldeën in de handen gegeven worden, ende sy sullense met vyer verbranden; ende ghy en sult oock haer-lieder handen niet ontkomen.

19

De Koninck Zedekia sprack tot Ieremia: [Maer] ick sorge, dat ick den Ioden, die tot de Chaldeën gevallen zijn, mochte over-gegeven worden; dat sy my bespotten.

20

Ieremia sprack: Men en sal [u] niet over-geven; [lieve] hoort doch nae de stemme des HEEREN, die ick u segge! soo sal het u wel gaen, ende ghy sult levendigh blijven:

21

Maer indien ghy niet en sult uyt-gaen; [soo is] dit het woort, dat my de HEERE heeft sien laten:

22

Siet! alle de wijven, die noch voor-handen zijn, in den huyse des Konincks van Iuda, sullen henen uyt moeten tot de Vorsten des Konincks van Babel; desel-ve sullen dan seggen: [Ach!] uwe troosters hebben u over-redet ende verleydet, [ende] u in de modder gevoert, [ende] laten u [nu] steken:

23

[Alsoo] sullen dan alle uwe wijven ende kinderen henen uyt moeten tot de Chaldeën: ende ghy selfs en sult haren handen niet ontgaen; maer ghy sult van den Koninck van Babel gegrepen, ende dese stadt sal met vyer verbrandt worden.

24

Ende Zedekia seyde tot Ieremia: [Siet toe] dat niemant dese woorden gewaer worde; soo en sult ghy niet sterven.

25

Ende oft de Vorsten het vernamen, dat ick met u gesproken hebbe, ende tot u quamen, ende seyden: Segt aen! wat hebt ghy met den Koninck gesproken? en versaeckt het ons niet; soo en willen wy u niet dooden: ende wat heeft de Koninck met u gesproken?

26

Soo segt tot hen: Ick hebbe den Koninck gebeden, dat hy my niet wederom en liete in Ionathans huys brengen; ick mochte aldaer sterven.

27

Doe quamen alle de Vorsten tot Ieremia, ende vraegden hem; ende hy seyde hen, gelijck hem de Koninck bevolen hadde: doe lieten sy van hem af; om dat sy niets vernemen en konden.

28

Ende Ieremia bleef in den voor-hove der gevanckenisse, tot op den dagh, doe Ierusalem gewonnen wiert.