Lutherse Bijbel (1648)

Het xiiij. Capittel.

Heeft vijf deelen: I. Prophetie van den dieren tijt ende hongers-noot. II. Ieremiae gebedt daer tegen. III. Prophetie van de straffen der afgoderye. IV. Verbodt der voor-bede voor ’t volck, ende dreygement van der verleyders straffe. V. Ieremiae gebedt voor de verleydde ende benauwde Kercke.

I.1

[DIt is] het woort, dat de HEERE tot Ieremia seyde, van den dieren tijt.

[fol. 31r]

2

Iuda leyt jammerlijck; ende hare poorten staen ellendighlijck; ’t staet klagelijck op ’t lant, ende te Ierusalem is eene groote droogte.

3

De groote schicken de kleyne nae water; [maer wanneer] sy tot den born-put komen, en vinden sy geen water, ende brengen hare vaten ledigh weder: sy gaen treurigh ende bedroeft, ende bewinden hare hoofden.

4

Daerom, dat de aerde gespleten is, dewijle het niet en regent op d’aerde: de acker-lieden gaen treurigh, [ende] bewinden hare hoofden.

5

Want oock de hinden, die op ’t velt werpen, verlaten de jongen; om datter geen gras en wast.

6

Het wild-gedierte staet op de heuvelen, [ende] snackt nae de lucht, als de draken; ⁺ [ende] versmachtt, om datter geen kruyt [en wast].

+ Ier. 12,4.

II.7

☜[OCh] HEERE, onse misdaden hebben ’t immers verdient; maer helpt [doch] om uwes Naems wille! want onse ongehoorsaemheyt is groot, [daer mede] wy tegen u gesondigt hebben.

8

[Ghy zijt] de troost Israëls, [ende] haer noot-helper! waerom [stelt Ghy u] als waert Ghy een gast in den lande; als een ^a vreemdelinck, [die slechts] over nacht daer in blijft?

a Vreemdelinck) ghy stelt u als een gast, vreemdelinck, vertsaegde: want Ghy en neemt u onser niet aen, ende en bewijst uwe macht niet, om ons te helpen.

9

Waerom stelt Ghy u, als een helt, [die] vertsaecht [is; ende] als een reuse, [die] niet helpen en kan? Ghy [zijt] doch immers onder ons, HEERE; ende wy heeten nae uwen Name: en verlaet ons niet☞!

III.10

SOo spreeckt de HEERE van desen volcke: Sy loopen geerne gints ende weder, [ende] en blijven niet geerne [t’huys:] daerom en wil de HEERE harer niet; ⁺ [maer] Hy gedenckt nu aen hare misdaet, ende wil hare sonden besoecken.

+ Hos. 8,13. cap. 9,9.

IV.11

ENde de HEERE sprack tot my: ⁺ Ghy en sult voor dit volck niet om genade bidden!

+ Exod. 32,10. Ier. 7,16. cap. 11.11, 14.

12

Want oft sy schoon vasten, ⁺ [soo] en wil Ick [doch] haer smeecken niet hooren; ende oft sy schoon ^* brand-offer ende spijs-offer brengen, [soo] en behagense my [doch] niet; maer Ick wilse met het sweert, ⁺ honger ende pestilentie verteren.

+ Prov. 1,28. Ies. 1,15. Ier. 11,11. Ezech. 8,18. Mich. 3,4.

* Ier. 6,20. cap. 7.21, 22.

+ Ier. 9,16.

13

Doe seyde ick: Och Heere, HEERE! siet, de Propheten seggen hen: ghy en sult geen sweert sien, ende geene dierte by u hebben; maer Ick wil u goeden vrede geven aen dese plaetse.

14

Ende de HEERE sprack tot my: Die Propheten propheteeren valsch in mijnen Name; ⁺ Ick en hebse niet gesonden, ende hen niets bevolen, ende niets met hen gesproken: sy prediken u-lieden valsche gesichten, waer-segginge, afgoderye, ende hares herten bedriegerye.

+ Ier. 23,21. cap. 27,15. cap. 29.8, 9.

15

Daerom soo spreeckt de HEERE van de Propheten, die in mijnen Name propheteeren, daer Ickse doch niet gesonden en hebbe; ende sy [dan noch] prediken, [datter] geen sweert noch dierte in dit landt en sal komen; sulcke Propheten sullen sterven door ’t sweert ende door den honger.

16

Ende het volck, dien sy propheteeren, sullen van ’t sweert ende honger op de straten te Ierusalem gints ende weder liggen, datse niemant begraven en sal; [alsoo oock] hare wijven, sonen ende dochteren: ende Ick wil hare boosheyt over haer uyt-storten.

17

Ende ghy sult dit woort tot hen seggen: ⁺ Mijne oogen vlieten met tranen dagh ende nacht, ende en houden niet op: want de jonck-vrouwe der dochter mijnes volcks, is grouwelijck geplaegt, [ende] jammerlijck geslagen.

+ Ier. 9,11. cap. 13,17. Thren. 1,16. cap. 2,18.

18

Gae ick uyt [op] ’t velt, siet! [soo liggen daer] de verslagene met den sweerde; kom ick [in] de stadt, siet! [soo liggen daer, die] van honger versmachtt [zijn]; want het moeten oock de Propheten, daer toe oock de Priesters, in een landt trecken, [het welck] sy niet en kennen.

V.19

HEbt Ghy [dan] Iuda gantschelijck verworpen? [oft] heeft uwe ziele eene walginge aen Zion? waerom hebt Ghy ons [dan soo] geslagen, dat ons niemant genesen en kan? ⁺ wy hoopten [het soude] vrede [worden, soo] en komt’er niet goets: [wy hoopten] wy souden genesen; maer siet! [soo is meer] schadens [daer].

+ Ier. 8,15.

20

HEERE, ⁺ wy erkennen onse godtloos wesen, [ende] onser vaderen misdaet: want wy hebben [tegen] U gesondigt.

+ Psal. 106,6. Dan. 9,8.

21

[Maer] om uwes Naems wille, en laet [ons] niet geschendet worden; en laet den throon uwer heerlijckheyt niet bespott worden: gedenckt [doch, ende] en laet u verbondt met ons niet op-houden.

22

Daer is doch immers onder der Heydenen Afgoden niemant, die regen konde geven; soo en kan de Hemel oock niet regenen: ⁺ Ghy zijt doch immers de HEERE onse Godt, op dien wy hopen; want Ghy kont sulcx alles doen.

+ Psal. 135,7. ende 147,8. Ies. 30,23. Ier. 5,24. cap. 10,13.