Lutherse Bijbel (1648)

Het x. Capittel.

Heeft drie deelen: I. Bestraffinge der afgoderye. II. Oorsake van der Afgoden ydelheyt. III. Des Propheten gebedt om genade voor Israël; ende straffe over de Heydenen.

I.1

HOoret, wat de HEERE tot u-lieden van den huyse Israëls spreeckt.

2

Soo spreeckt de HEERE; ⁺ Ghy en sult niet der Heydenen wijse leeren; ende en sult u niet vreesen voor de teeckenen des Hemels, gelijck de Heydenen hen vreesen.

+ Lev. 18,3.

II.3

WAnt der Heydenen Goden zijn [enckel] niets: ⁺ sy houwen in den woude eenen boom af, [ende] de werck-meester maecktse met de vijle.

+ Ies. 40,19. cap. 44.9, 12.

4

[Ende] verciertse met silver ende gout; [ende] hechtse met nagelen ende hameren, dat se niet om en vallen.

5

’t En zijn ja niets, ⁺ dan over-getrocken pilaren; sy en konnen niet spreken; soo moet mense oock dragen, want sy en konnen niet gaen; daerom en sult ghy u niet voor hen vreesen; ⁺ want sy en konnen noch helpen, noch schade doen.

+ Psal. 115.5. Ies. 46.1, 7.

+ Jes. 41,23.

6

☜[Maer] u, HEERE, en is niemant gelijck: Ghy [zijt] groot, ⁺ ende uwe Naem [is] groot; ende kont het met der daet bewijsen.

+ Psal. 86.8, 10.

7

Wie soude u niet vreesen, ⁺ ghy Koninck der Heydenen? nae u soude men ja hooren☞: want ’t en is onder alle wijse der Heydenen, ende in alle Koninck-rijcken, uwes gelijcken niet.

+ Apoc. 15,4.

8

Sy zijn altemael sotten ende dwasen: ⁺ [want] een hout [moet ja] een nietigh Godts-dienst zijn.

+ Psal. 115,8. Ies. 41.28, 29. Hab. 2,18. Zach. 10,2.

9

Silveren bleck brengt men op de zee herwaerts; ’t gout uyt Uphas, door den werck-meester ende goutsmit toe gerichtt: geele zijden ende purper treckt men hem aen, [ende] ’t is alles der wijsen werck.

10

☜Maer de HEERE is de rechte Godt, een levendige Godt, ⁺ een eeuwigh Koninck: voor sijnen toorne beeft de aerde, ende de Heydenen en konnen sijn dreygen niet verdragen.

+ Nah. 1,5.

11

(Soo spreket nu tot hen alsoo: ⁺ de Goden, die den Hemel ende d’ Aerde niet gemaeckt en hebben, moeten verdelget worden van der Aerden, ende onder den Hemel.)

+ Jer. 51.15, 16.

12

[Maer] Hy heeft de Aerde door sijne kracht gemaeckt, ⁺ ende des Werelts kloot bereydt door sijne wijsheyt; ⁺ ende den Hemel uyt-gebreydt door sijn verstandt☞.

+ Gen. 1,6.

+ Job 9,8. Psal. 104,2. Psal. 135,7. Jes. 40,22. cap. 44,22. cap. 51,13. Jer. 51,17.

13

Wanneer Hy dondert, soo is des waters de menigte onder den Hemel, ende treckt den nevel op van ’t eynde der Aerde: Hy maeckt de blixemen in den regen, ⁺ ende laet den wint voort-komen uyt heymelijcke plaetsen.

+ Jer. 51,18.

14

Alle menschen zijn sotten met hare

[fol. 29v]

kunst; ⁺ ende alle gout-smeden staen met schande met hare beelden: want hare afgoden [zijn] bedriegerye, ende en hebben geen leven.

+ Ies. 42,17. Ies. 44,11. cap. 45,16.

15

Het is [enckel] niets, [ende] een verleydisch werck: sij moeten om-komen, wanneerse besocht worden.

16

[Maer] alsoo [en is] die niet, ⁺ [die] Iacobs schat [is]: maer Hy is ’t, die ’t altemael geschapen heeft; ende Israël is sijn erf-deel: ⁺ Hy heet, HEERE Zebaoth.

+ Ier. 51,19.

+ Psal. 72,2.

17

Doet uwe koopmanschap wegh uyt den lande, die ghy woont in de vaste [stadt].

18

Want soo spreeckt de HEERE: Siet, Ick wil de inwoonders des landts op ditmael wegh-slingeren; ⁺ ende wilse benauwen, dat sy ’t voelen sullen.

+ Ier. 6,24.

19

Ach mijns jammers ende hertenleets! maer ick dencke: ’t is mijne plage; ick moetse lijden.

20

Mijne hutte is verstoort, ende alle mijne zeelen zijn verscheurt: mijne kinderen zijn wegh, ende niet meer [voor handen]; niemant en richtt mijne hutte weder op, ende mijne tente en slaet niemant weder op.

21

Want de herders zijn sot geworden, ende en vragen nae den HEERE niet: daerom en konnen sy oock niets rechts leeren; maer alle kudden zijn verstroyt.

22

Siet, ⁺ daer komt een geschrey [herwaerts], ende een groot beven uyt den lande van ’t Noorden: dat de steden van Iuda verwoest, ⁺ [ende tot] eene wooninge der draken sullen worden.

+ Ier. 1.14, 15. cap. 4,6.

+ Ier. 9,11.

III.23

☜ICk weet, ⁺ HEERE, dat des menschen doen niet en staet in sijne gewelt; ende ’t en staet in niemants macht, hoe dat hy wandele, oft sijnen ganck richte.

+ Prov. 16,1. cap. 20,24.

24

^* Castijdt my HEERE; ⁺ doch met mate, ende niet in uwe grimmigheyt: op dat Ghy my niet te niete en maeckt☞.

* Psal.6,2 ende 38,2.

+ Ier. 30,11. cap. 46,28.

25

Maer stort uwen toorn uyt over de Heydenen, ⁺ die u niet en kennen; ende over de geslachten, die uwen Name niet aen en roepen: ⁺ want sy hebben Iacob op-gegeten ende verslonden; sy hebben hem wegh-geruymt, ende sijne wooninge verwoestet.

+ Psal. 79.6, 7.

+ Ier. 8,16. cap. 9,16.