Lutherse Bijbel (1648)

Het ix. Capittel.

Heeft drie deelen: I. Klachte over der Ioden grouwelijcke sonden. II. Bestellinge der klaeg-vrouwen. III. Vermaninge tot boete.

I.1

☜OCh dat [ick] waters genoegh hadde [in] mijn hooft, ⁺ ende mijne oogen tranen-wellen waren! dat ick dagh ende nacht beweenen mochte de verslagene in mijnen volcke☞.

+ Ies. 22,4. Ier. 4,19. cap. 14,17.

2

Och dat ick een herberge hadde in de woestijne! soo woud’ ick mijn volck verlaten, ⁺ ende van hen trecken: want [het zijn] enckel overspeelders, [ende] een trouw-loosen hoop.

+ Ier. 5.7, 8.

3

Sy schieten met hare tongen [enckel] leugenen; ⁺ ende geen waerheyt: ende drijven ’t met gewelt in den lande; ⁺ ende gaen van d’eene boosheyt tot de ander; ende en achten my niet: spreeckt de HEERE.

+ Ies. 59.4, 13, 15.

+ Ier. 6,7.

4

Een yegelijck wachte hem voor sijnen vrient, ⁺ ende en vertrouwe oock sijnen broeder niet: ⁺ want d’eene broeder onderdruckt den anderen, ende d’een vrient verraedt den anderen.

+ Jer. 12,6. Mich. 7.5, 6.

+ Ier. 6,28. Matth. 10,36.

5

D’een vrient handelt bedrieglijck met den anderen, ende en spreken niet [een] waerachtigh [woort]: sy bevlijtigen haer daer op, hoe dat d’een den anderen bedriege; ende ’t is hen leet, dat sy ’t niet erger maken en konnen.

6

Het is over al [enckel] bedrogh onder hen; ende van wegen des bedroghs en willen sy my niet kennen: spreeckt de HEERE.

7

Daerom spreeckt de HEERE Zebaoth alsoo: Siet, Ick wilse smelten ende beproeven; want wat sal Ick [anders] doen, dewijle hem mijn volck soo verciert?

8

Hare valsche tongen zijn moord-pijlen, ⁺ met haren mondt sprekense vriendelijck tegen den naesten; maer in ’t herte loeren sy op dien selven.

+ Psal. 12,3. en 28,3. en 120,4. Prov. 30,14.

9

En soude Ick [nu] sulcx aen hen niet besoecken; (spreeckt de HEERE) ende en soude mijne ziele haer niet wreken aen sulck een volck, ⁺ als dit [is]?

+ Ier. 5.9, 29.

10

Ick moet op de bergen weenen ende huylen, ende by de herders-hutten in de woestijne klagen: ⁺ want sy zijn soo geheel verstoort, dat niemant daer en wandelt, ende dat men oock geen vee roepen en hoort, [beyde] de vogelen des Hemels, ende de beesten zijn alle t’samen wegh.

+ Jer. 4,25. cap. 7,20. cap. 12,4.

11

Ende Ick wil Ierusalem tot eenen [steen-]hoop, ⁺ [ende tot] eene woonin-

+ Ies. 34,13. Ier. 10,22. Mich. 3,11.

[fol. 29r]

ge der draken, maken: ende wil de steden van Iuda woest maken, datter niemant in woonen en sal.

12

☜Wie [nu] wijs [ware], ⁺ ende liete het hem ter herten gaen! ende verkondigde wat des HEEREN mont tot hem seyt☞: waerom dat het landt verdorven [ende] verstoort wort, als eene woestijne, daer niemant en wandelt.

+ Psal. 107,43.

13

Ende de HEERE sprack: Daerom, dat sy mijne Wet verlaten, dewelcke Ick hen voor-gegeven hebbe, ende hooren nae mijne woorden niet, en leven oock niet daer nae;

14

Maer volgen nae hares herten goet-ducken, ende nae Baalim; gelijck hare vaders hen geleert hebben.

15

Daerom spreeckt de HEERE Zebaoth, de Godt Israëls, alsoo: Siet! Ick wil dit volck met alssen spijsen, ende met galle drencken.

16

Ick wilse onder de Heydenen verstroyen, ⁺ dewelcke noch sy noch hare vaders en kennen; ende Ick wil het sweert achter hen senden, tot dat het uyt met hen zy.

+ Lev. 26,33. Deut. 28,64.

II.17

SOo spreeckt de HEERE Zebaoth: ⁺ Beschicket ende bestellet klaeg-vrouwen, datse komen; ende sendet nae de gene, die het wel konnen:

+ 2 Paral. 35,25. Amos 5,16.

18

Ende ons haestelijck beklagen, dat onse oogen met tranen loopen, ende onse oogen-leeden van water vlieten.

19

Dat men een klagelijck geschrey hoore te Zion, [namelijck alsoo: Ach] hoe zijn wy soo gantschelijck verstoort, ende te schande geworden! wy moeten het landt ruymen; want sy hebben onse wooningen om geworpen.

20

Soo hooret nu, ghy wijven, des HEEREN woort, ende nemet ter ooren sijnes monts woort: leeret uwe dochteren weenen; ende d’ eene leere de ander klagen, [namelijck alsoo:]

21

De Doot is tot onse vensteren in-gevallen, [ende] in onse paleysen gekomen; om de kinderkens te verworgen op de wijcken, [ende] de jongelingen op de straten.

22

Segt; ⁺ Soo spreeckt de HEERE: Der menschen doode lichamen sullen liggen, als de mist op ’t velt; ende gelijck de garven achter den maeyer, die niemant op en samelt.

+ Ier. 7,33.

III.23

SOo spreeckt de HEERE: ☜Een wijse en beroeme hem niet sijner wijsheyt; ⁺ een stercke en beroeme hem niet sijner sterckte; een rijcke en beroeme hem niet sijns rijckdoms:

+ 1 Cor. 1,31. 2 Cor. 10,17.

24

Maer wie hem beroemen wil, die beroeme hem dies, dat hy my wete ende kenne; dat Ick de HEERE [ben], die barmhertigheyt, recht ende gerechtigheyt oeffent op der aerden: want sulcx behaegt my; spreeckt de HEERE☞.

25

Siet, de tijt komt (spreeckt de HEERE) dat Ick besoecken sal ^a alle, de besnedene met de onbesnedene.

a Alle) allegaer op eenen hoop, Ioden ende Heydenen, d’ eene is soo vroom als de ander. De Ioden zijn wel soo boos, als de Heydenen, nae ’t herte; of sy wel lichamelijck besneden zijn.

26

[Namelijck] Egypten, Iuda, Edom, de kinderen Ammons, Moab ende alle, die in de hoecken der woestijne woonen: want alle de Heydenen hebben onbesnedene voor-huyden; ⁺ maer het gantsche huys Israëls heeft een onbesneden herte.

+ Lev. 26,41. Rom. 2.28, 29.