Lutherse Bijbel (1648)

Het iiij. Capittel.

Heeft twee deelen: I. Vermaninge tot boete, met Godts belofte ende dreygement. II. Straffe Godts door de Babyloniers.

I.1

WIlt ghy u Israël bekeeren; (spreeckt de HEERE) soo bekeert u tot my: ende soo ghy uwe grouwelen wegh-doet, van mijn aengesichte; [soo en] sult ghy niet verdreven worden.

2

Als-dan sult ghy sonder geveynstheyt, recht ende heylighlijck sweeren: [Soo waerachtigh als] de HEERE leeft! ⁺ ende de Heydenen sullen in hem gesegent worden, ende hen sijns beroemen.

+ Ies. 48,1. Gen. 22,18. Ies. 45,25.

3

Want soo spreeckt de HEERE tot dien in Iuda ende te Ierusalem: ☜Ploeget een nieuws, ⁺ ende en zaeyet niet onder de heggen.

+ Hos. 10,12.

4

Besnijdet u den HEERE, ⁺ ende doet wegh de voor-huyt uwes herten☞, ghy mannen in Iuda, ende ghy-lieden te Ierusalem: ⁺ op dat niet mijne grimmigheyt uyt en vare, als vyer, ende brande, dat niemant blusschen en konne; om uwer boosheyt wille.

+ Deut. 10,16. cap. 30,6.

+ Ies. 65,5.

II.5

[IA ⁺ dan] verkondiget in Iuda, ende schreeuwet luyde te Ierusalem, ende segget: Blaset de trompetten in den lande; roepet met voller [stemme] ende segget: versamelt u-lieden, ende latet ons in de vaste steden trecken.

+ Ia dan) Wanneer het vyer sal aengaen, ende ghy u niet gebetert en hebt; soo en sal ’t niet helpen, dat ghy u rustet.

6

Werpet te Zion eene baniere op, hoopet u te samen, ende en vertoeft niet: want Ick brenge een ongeluck herwaerts van ’t Noorden, ende een groot jammer.

7

De Leeuw vaert daer henen uyt sijne hegge, ⁺ ende de verstoorder der Heydenen treckt op uyt sijne plaetse; dat hy u lant verwoeste; ⁺ ende uwe steden uyt-brande, datter niemant in en woone.

+ Ies. 5,29. Ier. 2,15. cap. 5,6.

+ Ier. 2,15.

8

Daerom trecket sacken aen, klaget ende huylet: ⁺ want de grimmige toorn des HEEREN en wil niet ophouden van ons.

+ Ies. 32,12. Ier. 6,26.

9

Te dier tijt (spreeckt de HEERE) sal den Koninck ende den Vorsten het herte ontvallen: de Priesters sullen verbaest, ende de Propheten verschrickt zijn.

10

Maer ick seyde: Ach Heere HEERE! Ghy hebt het desen volcke ende Ierusalem grootlijcks doen missen, doe sy seyden; ’t sal vrede by u zijn! daer doch het sweert tot aen de ziele raeckt.

11

Te dier tijt sal men tot desen volcke ende tot Ierusalem seggen: [Het komt] een dorre ^b wint [over ’t] geberghte [herwaerts, als] uyt de woestijne, des weegs tot de dochter mijns volcks toe; niet om te wannen, noch te suyveren:

b Wint) De Koninck van Babel.

12

[Ia] daer komt een wint, die hen te sterck sal zijn: daer wil Ick dan oock met hen rechten.

13

Siet, hy vaert daer henen, als wolcken; ende sijne wagenen zijn, gelijck een storm-wint; sijne peerden zijn snelder dan arenden: wee ons! wy moeten verstoort worden!

14

Soo wascht nu, ⁺ Ierusalem, u herte van de boosheyt, op dat u geholpen worde: hoe lange willen by u blijven de ydele leeringen?

+ Ies. 1,16.

15

Want [daer komt] een geschreeuw van Dan af, ende een quade boodschap van ’t geberghte Ephraims [herwaerts];

16

[Hoe] de Heydenen roemen: [ende] het is tot Ierusalem toe ruchtbaer geworden, [datter] ^c hoeders komen uyt verre landen, ende sullen schreyen tegen de steden van Iuda.

c Hoeders) om-gekeert: de verstoorders heet hy hoeders.

17

Sy sullense rontom belegeren, als de hoeders op den velde; want sy hebben my vertoornt: spreeckt de HEERE.

18

Dit hebt ghy te loon voor uwe wesen ende doen: dan sal u herte voelen, hoe dat uwe boosheyt soo groot is.

19

Hoe is my soo hertelijck wee! mijn herte klopt my in ’t lichaem, ⁺ [ende] ick en hebben geen ruste: want mijne ziele hoort der basuynen geluyt, [ende] eenen velt-slagh:

+ Ies. 21,4. Ier. 9,1.

20

Ende ’t een moord-geschrey op het ander: want het gantsche landt wort verwoest; haestelijck worden mijne hutten ende mijne tenten verstoort.

21

Hoe lange sal ick doch de baniere

[fol. 26v]

sien, [ende] het geluyt der basuyne hooren?

22

Maer mijn volck [is] dul, [ende] en gelooven my niet; dwaes zijnse, ende en achten het niet: sy zijn wijs [genoegh] om quaet te doen, maer goet te doen en willen sy niet leeren.

23

Ick sagh het lant aen, ⁺ siet, [het was] woest ende ledigh; ende den Hemel, ende hy [was] ^d duyster.

+ Jesa. 5,30. cap. 50,3.

d Op Ebr. niet licht.

24

Ick sagh de bergen aen, ende siet, die beefden; ende alle de heuvelen tsitterden.

25

Ick sagh, ende siet, [daer en was] geen mensch; ende al ’t gevogelte onder den Hemel was wegh-gevlogen.

26

Ick sagh, ende siet, het bouw-velt [was] eene woestijne; ende alle de steden daer in, waren af-gebroken, voor den HEERE, [ende] voor sijnen grimmigen toorn.

27

Want soo spreeckt de HEERE: ⁺ Het gantsche lant sal woest worden; ende Ick en wil ’t [doch] niet ^c geheel uyt maken.

+ Jer. 5.10, 18. c. 30,11. c. 46,28.

c Geheel uyt) dat is: Ick wil sommige laten overblijven. Dat hebben sy tot dier tijt als eene gewoonlijcke maniere van spreken wel verstaen, dat het geheel uyt soude zijn tot op sommige, die niet en souden het voorige rijck hebben.

28

Daerom sal het lant bedroeft, ende de Hemel daer boven treurigh zijn: want Ick hebbe het gesproken; Ick hebbe ’t besloten, ende ’t sal my niet rouwen; ende Ick en wil oock niet daer van aflaten.

29

Alle de steden sullen van ’t geschrey der ruyteren ende schutters vluchten, [ende] in de dicke wouden loopen, ende in de rotz-steenen kruypen: alle de steden sullen verlaten staen; soo dat niemant in deselve en woont.

30

Wat wilt ghy als-dan doen, ghy verstoorde? wanneer ghy u [schoon] met purper kleeden, ende met gulden cleynodien vercieren, ende uwe aengesicht blancketten soudt; [soo] verciert ghy u [doch] te vergeefs: [want] die [op u nu] verlieft zijn, sullen u verachten; sy sullen u nae ’t leven staen.

31

Want ick hoore een geschrey, als van eene barende; eene benautheyt, als van eene die in de eerste kints-nooden is; een geschrey der dochter Zions, [die daer] klaegt, [ende] de handen uyt-werpt: [Ach] wee my nu! ick moet schier vergaen, van wegen het worgen.