Lutherse Bijbel (1648)

Het iij. Capittel.

Heeft vijf deelen: I. Klachte over de afgoderye van Israël ende Iuda. II. Vermaninge aen de stammen Israëls tot boete. III. Belofte der genaden in ’t N. Testament. IV. Klachte tegen Israël; ende vermaninge tot boete. V. Beschrijvinge der boete.

I.6

ENde de HEERE sprack tot my, ter tijt des Konincx Iosia: ⁺ Hebt ghy oock gesien, wat Israël de afvallige dede? sy ginck henen, op alle hooge bergen, ende onder alle groene boomen; ende bedreef aldaer hoererye.

+ Ier. 2,20.

7

Ende Ick sprack, doe sy sulcx alles gedaen hadde: Bekeert u tot my; maer sy en bekeerde haer niet.

8

Ende hoewel hare suster Iuda, ⁺ de verstockte, gesien heeft, hoe dat Ick der af-valligen Israël overspel gestraft, [ende] haer verlaten, ende haer eenen scheyd-brief gegeven hebbe: nochtans en vreest haer hare suster, de verstockte Iuda, niet; maer gaet henen, ende bedrijft selfs oock hoererye.

+ Ezech. 16,46. cap. 23.2, 4.

9

Ende van het geruchte harer hoererye is het lant verontreynight: want sy bedrijft overspel met steen ende met hout.

10

Ende in desen allen, en bekeert haer de verstockte Iuda, hare suster, niet tot my van gantscher herten; maer veynst [alsoo]: spreeckt de HEERE.

11

Ende de HEERE sprack tot my: ⁺ De af-vallige Israël is vroom tegen de verstockte Iuda.

+ Ezech. 16,51. cap. 23,11.

II.12

GAet henen, ende predikt tegen ’t Noorden alsoo, ende segt: ☜Keert weder, ghy af-vallige Israël! (spreeckt de HEERE) [soo en] wil Ick mijn aengesichte tegen u niet verstellen: want Ick ben barmhertigh (spreeckt de HEERE), ⁺ ende en wil [den toorn] niet eeuwighlijck behouden.

+ Psal. 86,15. en 103.8, 9. en 145,17.

13

Alleen bekent uwe misdaet, dat ghy tegen den HEERE uwen Godt gesondigt hebt☞; ende gints ende weer geloopen tot de vreemde [Goden], onder alle groene boomen; ende en zijt mijner stemme niet gehoorsaem geweest: spreeckt de HEERE.

III.14

BEkeert u, ghy af-vallige kinderen (spreeckt de HEERE): want Ick wil u-lieden trouwen; ende wil u halen, [soo dat] een eene gantsche stadt, ende twee een gantsch landt [voeren sullen]; ende wil u brengen [nae] Zion.

15

Ende ☜wil u-lieden herders geven nae mijn herte: ⁺ die u weyden sullen [met] leere ende wijsheyt☞.

+ Ier. 23,4. Ezech. 34,23. Eph. 4,11.

16

Ende het sal geschieden, wanneer ghy gewassen, ende uwer vele geworden is in den lande; soo en salmen (spreeckt de HEERE) ter selven tijt niet meer seggen [van de] Arke des verbondts des HEEREN; oock der selven niet meer gedencken, noch daer van prediken, noch [haer] besoecken, noch [aldaer] meer offeren.

17

Maer ter selven tijt sal men Ierusalem noemen, des HEEREN throon; ende alle de Heydenen sullen haer daer henen samelen, om des HEEREN Naems wille, te Ierusalem: ende en sullen niet meer wandelen nae de gedachten hares boosen herten.

18

Te dier tijt sal het huys Iuda

[fol. 26r]

gaen tot den huyse Israëls: ende sullen met malkanderen komen van ’t Noorden in het lant, dat Ick uwen vaderen ten erve gegeven hebbe.

19

Ende Ick segge [u toe]: hoe wil Ick u soo veel kinderen geven, ende het lieve lant, het schoone erve, [namelijck] het heyr der Heydenen! ende Ick segge [u toe]: ghy sult [als-dan] my noemen lieve vader; ende sult niet van my wijcken.

IV.20

MAer het huys Israëls en achtt my niets: [gelijck als] een wijf haren boel niet meer en achtt; spreeckt de HEERE.

21

Daerom sal men een klagelijck huylen [ende] weenen der kinderen Israëls hooren op de hoogten; daer voor, dat sy quaet gedaen, ⁺ [ende] des HEEREN hares Godts vergeten hebben.

+ Jer. 2,32.

22

Soo keeret nu weder ghy afvallige kinderen; soo wil Ick u genesen van uwe ongehoorsaemheyt.

V.

SIet, wy komen tot u, want Ghy [zijt] de HEERE onse Godt.

23

Waerlijck het is [enckel] bedrogh met de heuvelen, [ende] met alle de bergen: ☜Waerlijck Israël [en heeft geene] hulpe, [dan] aen den HEERE onsen Godt☞.

24

Ende onser vaderen ^a arbeyt, die wy van jeught op gehouden hebben, moeten met schande vergaen; mitsgaders hare schapen, runderen, kinderen ende dochteren.

a Arbeyt) dat is, hare stichten ende Godts-dienst, oft afgoderye, daer aen sy vele gearbeydet ende gedaen hebben.

25

Want daer op wy ons verlieten, dat is ons [nu enckel] schande; ende dies wy ons troosteden, dies moeten wy ons [nu] schamen: want wy sondigden daer mede tegen den HEERE onsen Godt, [beyde] wy ende onse vaderen van onser jeught op, oock tot op desen dagh [van heden]; ende en hoorden niet nae de stemme des HEEREN onses Godts.