Lutherse Bijbel (1648)

Het xxxiij. Capittel.

Heeft drie deelen: I. Dreygement tegen de Assyriers. II. Gebedt; ende vertroostinge van Godts genadige verhooringe. III. Vermaninge tot boete, ende der selver vruchten.

I.1

[MAer] wee u, ghy verstoorder! [meynt ghy, dat] ghy niet en sult verstoort worden? ende ghy verachter, [meynt ghy, dat men] u niet verachten en sal? Als ghy het verstooren volbracht hebt; soo sult ghy [oock] verstoort worden: als ghy het verachten vol-eyndt hebt; soo sal men u [weder] verachten.

II.2

HEERE, zijt ons genadigh; [want] op u wachten wy: weest haren arm vroegh, daer toe onse heyl ter tijt der droeffenisse.

3

Laet wegh-vlieden de volckeren voor het groote gedruys, ende de Heydenen verstroyt worden, als ghy u verhoogt.

4

Soo sal men u-lieden op-rapen, als eenen roof; gelijck men de sprinckhanen op-raept: [ende] gelijck de kevers verjaegt worden, als mense over-valt.

5

☜De HEERE is verheven; want Hy woont [in] der hooghte: Hy heeft Zion vol gerichts ende gerechtigheyts gemaeckt.

6

Ende het sal t’ uwer tijt geloove zijn, ende heerschappye, heyl, wijsheyt, kloeckheyt, vreese des HEEREN [sullen] sijnen schat [zijn]☞.

7

Siet ^a hare boden schreyen daer-buyten, [ende] de Engelen des vredes weenen bitterlijck, [ende seggen:]

a Hare boden) de welcke tot de Ioden gesonden zijn, ende sy en woudense nochtans niet hooren.

8

Dese paden ^* zijn woest; daer en gaet niemant meer op de strate: hy en houdt noch trouwe, noch geloove: hy verwerpt de steden, [ende] en acht de lieden niet.

* Jud. 5,8.

9

Het lant leyt beklaegelijck ende jammerlijck; de ^b Libanon staet schandelijck af-gehouwen; ende Saron is als een vlack velt, ende Basan ende Charmel is verwoest.

b Libanon, Saron, Basan, Charmel, is hier alle-gaer een dinck, namelijck Ierusalem: daerom dat het hem uyt sulcke bergen ende ackers bouwt ende geneert.

10

Nu wil Ick my op-maken, spreeckt de HEERE: nu wil Ick my verheven; nu wil Ick hoogh komen.

11

Met stroo gaet ghy-lieden swanger, ⁺ stoppelen baeret ghy: ’t vyer sal u met uwen moet verteren.

+ Psal. 7,15.

12

Want de volckeren sullen tot kalck verbrandt worden; [gelijck men] de af-gehouwene doornen met vyer aensteeckt.

13

[Soo] hooret [nu] ghy-lieden, die ghy verre zijt, wat Ick gedaen hebbe; ende ghy-lieden, die nae-by zijt, mercket mijne sterckte.

III.14

DE sondaren te Zion zijn verschrocken, tsitteren is den huychelaers aen-gekomen, [ende seggen:] Wie isser [onder] ons, die by een verteerende vyer woonen magh? Wie isser [onder] ons, die [by] den eeuwigen gloet woone?

15

Die [in] gerechtigheyt wandelt, ⁺ ende spreeckt wat recht is: die het on-recht haett, mitsgaders de gierigheyt; ende sijne handen af-treckt, dat hy geen geschenken en neme: die sijne ooren toestopt, dat hy geen bloet-schulden en hoore; ende sijne oogen toe-houdt, dat hy niet quaets en sie:

+ Psal. 15,2. ende 24.3, 4.

[fol. 12r]

16

Die sal [in] de hooghte woonen, ende steen-rotzen [sullen] sijne vesten ende beschuttinge [zijn]: sijn broot wort [hem] gegeven, sijn water [heeft hy] gewis.

17

Uwe oogen sullen den Koninck sien in sijne schoonheyt: ghy sult het landt wijdt-gemaeckt sien.

18

[Dat] u herte hem seer sal verwonderen, [seggende:] ⁺ Waer [zijn] nu de Schrift-geleerde? waer [zijn] de Raden? waer [zijn] de Canceliers?

+ 1.Cor. 1,20.

19

[Daer-toe en] sult ghy het stercke volck niet sien: het volck, dat soo diep van sprake is, die men niet vernemen en kan; ende van eene onduydelijcke tonge, die men niet verstaen en kan.

20

Schouwt Zion aen, de stadt onses stichts: uwe oogen sullen Ierusalem sien, ⁺ eene sekere wooninge; eene hutte, [die] niet wegh-gevoert en wort, welcker nagelen nimmermeer sullen uyt-getogen worden, ende geen van hare zeelen verscheurt worden.

+ Psal. 46,6. ende 125.1, 2.

21

Want de HEERE sal al-daer by ons machtigh zijn; [ende] daer sullen wijde water-grachten zijn, dat daer geen schip met riemen over-varen, noch galeyen daer-henen seylen en sullen.

22

Want ☜de HEERE [is] onse Richter; de HEERE [is] onse Meester; de HEERE [is] onse Koninck, die helpt ons☞.

23

Laetse hare stricken spannen, sy en sullen doch niet houden: [alsoo en sullen] sy oock de vlaggen op den mast-boom niet uyt-steken: dan salder veel kostelicx roofs uyt gedeelt worden, [soo dat oock] de lamme rooven sullen.

24

Ende geen inwoonder sal seggen: Ick ben swack; [want] het volck, dat daerinne woont, sal vergevinge der sonden hebben.