Lutherse Bijbel (1648)

Het xxvij. Capittel.

Heeft twee deelen. I. Prophetie van Christi triumf; ende vreuchde daer over. II. Prophetie van Ierusalems verstooringe, mits-gaders den troost daer tegen.

I.1

TE dier tijt sal de HEERE besoecken met sijnen harden, grooten ende stercken sweerde, beyde den Leviathan, die eene slechte slange; ende den Leviathan, die eene kromme slange is: ⁺ ende sal de draken in de Zee dooden.

+ Psa. 118, 18.

2

Te dier tijt sal men singen van den wijn-bergh des besten wijns:

3

Ick de HEERE behoede hem, ende bevochtige hem haestelijck: op dat men sijne bladeren niet en misse: ^* Ick wil hem dagh ende nacht behoeden.

* Psal. 121,4.

4

[^a Godt en is] niet toornigh op my. Ach! dat ick mochte met den heggen ende

a Het is eene doodinge, niet eene overleveringe ter doot, Psa. 118,18. De HEERE tuchtigt my wel; maer Hy en geeft my den doot niet over. Hy tuchtigt, op dat het betrouwen op eygen krachten vergae, ende het geloof ende verduldigheyt beproeft worde ende toeneme.

[fol. 9v]

doornen krijgen; soo woude ick onder haer vallen, ende die op eenen hoop aensteken.

5

Hy sal my behouden by mijne kracht, [ende] sal my vrede maken; vrede sal hy my [nochtans] maken.

6

Het sal [noch evenwel eens daer toe] komen, dat Iacob wortelen sal, ende Israël bloeyen ende groeyen sal; dat sy den aerd-bodem met vruchten vervullen.

7

En wort hy doch niet geslagen, gelijck hem sijne vyanden slaen: ende en wort niet gedoodt, gelijck hem sijne vyanden dooden.

8

[Maer] Ghy richtse met mate, ende laetse los, als ghyse bedroeft hebt met uwen harden wint, namelijck, met den Oosten-wint.

9

Daerom sal daer door de sonde Iacobs op-houden; ende dit [is] het profijt daer van, dat sijne sonden wegh-genomen worden, daer mede, dat hy alle steenen des ^b Altaers maeckt, gelijck steenen tot assche gestooten zijnde, datter geen hagen noch beelden meer en blijven.

b Altaers) Dat is, dat hy alle hare Afgoderye verdelge.

II.10

WAnt de vaste stadt [moet] eensaem [worden], de schoone huysen verstooten ende verlaten [worden], gelijck eene woestijne; dat de kalveren aldaer weyden ende rusten, ende aldaer de tacken af-eten sullen.

11

Hare tacken sullen van wegen de dorheyt breken, [soo dat] de wijven komen ende vyer daer van aen-leggen sullen: want het is een onverstandigh volck; ⁺ daerom en sal hy hem oock harer niet ontfermen, diese gemaeckt heeft; ende diese geschapen heeft, ende sal hen niet genadigh zijn.

+ Deut. 32.6, 28.

12

Te dier tijt sal de HEERE ^c worpen, van den over des waters af, tot aen de beke van Egypten: ende ghy kinderen Israëls sult versamelt worden, d’een nae den anderen.

c Worpen) gelijck men op een dorsch-vloer het koorn worpt.

13

Te dier tijt sal men met eene groote basuyne blasen; soo sullen komen de verlorene in den lande Assur, ende de verstootene in den lande van Egypten: ende sullen den HEERE aenbidden, op den heyligen bergh te Ierusalem.