Lutherse Bijbel (1648)

Het xxvj. Capittel.

Heeft drie deelen: I. Danck-segginge der oprechten Christenen voor de reddinge van hare vyanden. II. Verlangen nae Godt; ende eene klachte over de godtloosen, mitsgaders den troost. III. Troost tegen ’t kruys ende doots-gedachten.

I.1

TE dier tijt sal men een sulck liet singen in den lande Iuda: Wy hebben een vaste stadt, ⁺ mueren ende voor-schansen zijn ^a heyl.

+ Psa. 46,6. ende 125,1. Prov. 18,10.

a Heyl) dat is, vast ende on-overwinnelijck.

2

Doet de poorten open, dat daer in gae het rechtveerdige volck, ’t welck het geloove bewaert.

3

Ghy onderhoudt steedts vrede, volgens sekere toe-segginge: want men verlaet sich op u.

4

Daerom verlatet u op den HEERE eeuwighlijck: ⁺ want de HEERE HEERE is een rotz-steen eeuwighlijck.

+ Deut. 32,4.

5

Ende Hy buygt de gene, die in de hoogte woonen; de hooge stadt vernedert Hy; [ja] Hy stootse tot de aerde toe, dat sy inden stof leyt.

6

Datse met de voeten vertreden wort; [ja met] de voeten der armen, met de hielen der ongeachten.

7

[Maer] der rechtveerdigen wegh is geheel effen; het padt der rechtveerdigen maeckt Ghy recht.

8

Want wy wachten op u HEERE [inden] wegh uwes rechts: des herten lust staet tot uwen name, ende t’ uwer ^b gedachtenisse.

b Gedachtenisse) dat is, tot u Woort, in het welck Ghy de gedachtenisse uwes naems gestichtet hebt.

II.9

VAn herten begeere ick u des nachts; daer toe [met] mijnen geest in my, wake ick vroegh tot u: want waer u recht in den lande gaet, soo leeren de inwoonders des aerd-bodems gerechtigheyt.

10

[Maer al] wort schoon den godt-loosen genade aengeboden; soo en leeren sy [even-wel] geen gerechtigheyt: maer doen [slechts] quaet in den richtigen lande; want sy en sien des HEEREN heerlijckheyt niet.

11

HEERE, uwe hant is verhooght; dat en sien sy niet: [maer] als sy ’t sullen sien, soo sullen sy te schanden worden [in] den yver [over] de Heydenen; daer-toe sult Ghyse met het vyer, daer Ghy uwe vyanden mede verteert, verteeren.

12

[Maer] ons, HEERE, sult Ghy vrede bestellen: want al wat wy uyt-richten, dat hebt Ghy ons gegeven.

13

HEERE, onse Godt, het heerschen [wel andere] heeren over ons, dan Ghy; [maer] wy gedencken [al even-wel] uwer alleene, ende uwes naems.

14

De dooden en blijven niet leven; de overledene en staen niet op: want ghy hebtse besocht ende verdelgt; ende te niete gemaeckt alle hare gedachtenisse.

15

[Maer] Ghy HEERE vaert [altoos] voort onder de Heydenen; Ghy vaert [altoos] voort onder de Heydenen: bewijst uwe heerlijckheyt, ende komt verre [tot aen] des werelts eynde.

III.16

☜HEERE, wanneerder droeffenisse voor-handen is, soo soeckt men u: wanneer ghyse tuchtiget, soo roepen sy angstelijck☞.

17

Gelijck als eene swangere [vrouwe] als sy schier baren sal, ⁺ soo is haer bange, schreeuwt in hare smerten: soo gaet het ons oock, HEERE, voor u aengesichte.

+ Ioh. 16. 21,22.

18

Daer zijn wy oock swanger, ende ons is bange, dat wy [nauwelijcx] den adem halen: [noch] en konnen wy den lande niet helpen, ende de inwoonders op den aerd-bodem en willen niet vallen.

19

☜Maer uwe doode sullen leven, ⁺ [ende met] het lichaem op-staen: waket op, ende roemet, ghy die onder d’aerde ligget; want uwe dauw is een dauw des groenen velts: maer het lant der dooden sult ghy nederwerpen.

+ Ezech. 37.3, 5.

20

Gaet henen, mijn volck, in uwe kamer, ende sluyt de deure nae u toe: verberght u eenen kleynen oogenblick, tot dat de toorn over-gae☞.

21

Want siet, de HEERE sal uyt-gaen van sijne plaetse, ⁺ om te besoecken de boosheyt der inwoonderen des lants over haer, dat het lant sal openbaren haer bloet, ende niet langer bedeckt houden, die daer in verworgt zijn.

+ Mich. 1,3.