Lutherse Bijbel (1648)

Het xxiiij. Capittel.

Heeft drie deelen: I. Prophetie van des Ioodschen lants verstooringe. II Oorsake van dien jammer; ende Prophetie van der Heydenen beroepinge. III De vertroostinge van der Heydenen bekeeringe tot Christo wort wederom verhaelt.

I.1

SIet, de HEERE maeckt het lant ledigh ende woeste; ende hy werpt om, wat daer in is, ende verstroyt sijne inwoonders.

2

Ende het gaet den Priester, als den volcke; ⁺ den heere, als den knecht; der vrouwe, ⁺ als der dienst-maecht; den verkooper, als den kooper; den leener, als den schuldenaer:

+ Hos. 4,9.

+ Ezech. 7.12, 13.

3

Want het lant sal ledigh ende berooft zijn: want de HEERE heeft sulcx gesproken.

4

Het lant staet jammerlijck, ende verdorven; de aerd-bodem neemt af, ende verderft; de hooghste des volcx in ’t lant nemen af.

II.5

HEt lant is ontheyligt van sijne inwoonders: want sy overtreden de Wet, ende veranderen de geboden, ende laten varen het eeuwigh verbondt.

6

Daerom verteert de vloeck het lant; ⁺ want sy verdienen’t, die daer in woonen: daerom verdorren de inwoonders des lants, datter weynigh lieden overigh blijven.

+ Ies. 9,18. cap. 10,16.

7

De most verdwijnt, de wijn-stock versmachtt: ende alle, die van herten vroolijck waren, suchten.

8

De vreucht der trommelen rust, het juychen der vrolijcken is uyt, ⁺ ende de vreucht der harpe heeft een eynde.

+ Ier. 7,34. c. 16,9. c. 25,10. Ezech. 26,13. Hos. 2,11.

9

Men en singt niet by het wijn-drincken: ⁺ [ende] de goede dranck is dien bitter, die hem drincken.

+ Ies. 16,10.

10

De ledige stadt is verbroken: alle de huysen zijn toe-gesloten, datter niemant in en gaet.

11

Men klaegt om wijn op de straten: [dat] alle de vreucht wegh is, alle de blijdschap des lants daerhenen is.

12

[Enckele] verwoestinge is in de stadt over-gebleven; ende de poorten staen woest.

13

Want het gaet in den lande ende onder het volck even eens toe, ⁺ als wanneer een olijf-boom af-gepluckt is; als wanneer men na-leest, als de wijn-oogst ge-eyndigt is.

+ Ies. 17. 5,6.

14

Die selve heffen hare stemme op, [ende] roemen [ende] juychen van de zee af, over de heerlijckheyt des HEEREN.

15

Soo prijset nu den HEERE in de leeghten, in de eylanden der zee den name des HEEREN, des Godts Israëls.

16

Wy hooren lof-gesangen van ’t eynde der aerde, ⁺ om te eeren den Rechtveerdigen: ende ick moet seggen; [maer] hoe ben ick doch soo mager? [maer] hoe ben ick doch soo mager? Wee my! want de verachters verachten, ja de verachters verachten.

+ De Propheet wil seggen: de Heydenen loven Godt met hoopen; ende onse volck is so dunne ende weynigh, die sulcxs doen.

17

Daerom [komt] over u inwoonders des lants, verschrickinge, den kuyl, ^{+ +} ende strick.

+ Ier. 48,43, 44.

+ Am. 5,19.

18

Ende oft daer al yemant ontvlode voor het geschrey der verschrickinge, soo sal hy doch in den kuyl vallen; al komt hy uyt den kuyl, soo sal hy doch in den strick gevangen worden: want de vensteren in de hooghte zijn op-gedaen, ⁺ ende de grond-vesten der Aerden beven.

+ Gen. 7.11.

19

Het sal den lande qualijck gaen, ende niets gelucken, ende ’t sal vervallen.

20

Het lant sal tuymelen, ⁺ gelijck een dronckaert; ende wegh-gevoert worden, gelijck een hutte: ⁺ want sijne misdaet druckt het, dat het vallen moet, ende en kan niet staen blijven.

+ Ies. 15,14.

+ Ies. 1,8. Iob. 27,18.

21

Te dier tijt sal de HEERE besoecken de hooge ridderschap, die in de hooghte zijn; ende de Koningen der Aerden, die op aerden zijn.

22

Op datse versamelt worden in een bundelken tot den kuyl; ende besloten worden in eene gevanckenisse, ende nae langen tijt [weder] besocht worden.

III.23

ENde de Mane sal haer schamen, ⁺ ende de Sonne sal met schande bestaen, als de HEERE Zebaoth sal Koninck zijn op den bergh Zion, ende te Ierusalem, ende voor sijne oudtste [in] de heerlijckheydt.

+ Ies. 13,10. Ezech. 32,7. Ioël. 2,31. c. 3,15.