Lutherse Bijbel (1648)

Het xvij. Capittel.

Heeft drie deelen: I. Prophetie tegen Damascus ende Israël. II. Hoe Iuda door sulck dreygement soude gebetert worden. III. Machte over de Assyriers; ende der selven straffe.

I.1

[DIt is] de last over Damascus. ⁺ Siet, Damascus en sal geen stadt meer zijn; maer een vervallen steen-hoop.

+ Ierem. 49,23. Amos. 1,3.

2

De steden Aroërs sullen verlaten zijn; dat de kudden [aldaer] weyden, die niemant wegh-jagen sal.

3

Ende het sal met de vestinge Ephraims uyt zijn, ⁺ ende met het Koninck-rijcke van Damascus; ende het overige van Syrien, sal zijn als de heerlijckheyt der kinderen Israëls: spreeckt de HEERE Zebaoth.

+ Damascus heet de vestinge des volcks Ephraims; daerom dat sy op Damascus vertrouwden.

4

Te dier tijt sal de heerlijckheyt Iacobs dunne zijn; ende sijn vet lijf sal mager zijn.

5

Want sy sal zijn, als [wanneer] yemant koorn in-samelde in den oogst; ende [als wanneer yemant] met sijnen arm de ayren in-oogstede; ende als [wanneer] yemandt ayren lase in ’t dal Rephaim;

6

Ende een na-oogst daer in bleve; gelijck als [wanneer] men eenen olijf-boom schuddet, [datter] twee [ofte] drie besten boven in den top [blijven]; [ofte als wanneerder] vier [oft] vijf vruchten aen de tacken [hangen]: spreeckt de HEERE, de Godt Israëls.

II.7

TE dier tijt sal de mensche hem houden tot dien, die hem gemaeckt heeft; ende sijne oogen sullen op den Heyligen [in] Israël sien.

8

En hy en sal hem niet meer houden tot de Altaren, die sijne handen gemaeckt hebben; ende niet schouwen op het gene, dat sijne vingeren gemaeckt hebben; noch op de hagen noch beelden.

9

Te dier tijt sullen de steden harer ^a sterckte zijn als een verlaten tack ende telge, welcke verlaten wiert voor de kinderen Israëls, ende sullen woest wesen:

a Sterckte:) dat zijn de steden, daer hare Afgoden ende Godts-dienst in was, daer op sy vertrouwden: maer gelijck als de kinderen van Israël nauwelijcx eenen tack oft telge lieten, dat is, weynigh volcks, doe sy het lant der Cananiten innamen; alsoo sal ’t hen oock gaen.

10

Want ghy hebt Godts uwes Heyls vergeten, ende niet gedacht aen den rotz-steen uwer sterckte: daerom sult ghy wel-lustige planten setten; maer ghy sult daer mede den vreemden de veselingen in-geleyt hebben.

11

Ter tijt uwes plantens sult ghy [die] wel waernemen, op dat u zaet vroegh wasse: [maer] in den oogst, als ghy eenen hoop garven sult erven, sult ghy daer smerten eenes bedroefden voor hebben.

III.12

O Wee der menichte soo grooten volcx! ⁺ gelijck de zee sal het bruysen, ende het gedruys der lieden sal woeden, gelijck groote wateren woeden.

+ Dit zijn de Assyriers, dien welcken hy haer verderf verkondight, tot troost den volcke Israëls.

13

[Ia] gelijck als groote wateren woeden; alsoo sullen de lieden woeden: maer Hy salse schelden, soo sullen sy verre wegh-vlieden, ende salse vervolgen; gelijck den stof op de bergen, van den wint geschiet; ^{+ +} ende als eenen wervel-wint van ’t onweder geschiet.

+ Iob 21,18.

+ Psa. 1,4. Psa. 35,5, Psa. 83,14. Hos. 13,3.

14

Ontrent den avont, siet, soo isser verschrickinge; ende eer het morgen wort, en zijn sy daer niet [meer]: Dit is het loon onser roovers, ende het erve dier genen, die ons ’t onse nemen.