Lutherse Bijbel (1648)

Het xiij. Capittel.

Heeft drie deelen: I. Prophetie van Babels verstoringe. II. Verklaringe, door wien ’t soude geschieden, namelijck, door de Meden. III. Prophetie van des Ioodschen volcks verlossinge uyt Babel.

I.1

[DIt is] de last over Babel, die Iesaia de soon Amoz sagh.

2

Werpet een baniere op, ⁺ op hooge bergen; roepet vrij-moedigh tegen hen; werpet de hant op, latet in-trecken door de poorten der Vorsten.

+ Ier. 50,2.

3

Ick hebbe mijnen geheyligden geboden, ende mijne stercken geroepen tot mijnen toorne, die daer vrolijck zijn [in] mijner heerlijckheyt.

4

Het is een geschrey eener menichte, op de bergen: gelijck eenes grooten volcks; een geschrey, als van een gedruys der versamelde Koninck-rijcken der Heydenen: de HEERE Zebaoth rustet een heyr uyt ten strijde:

5

Die uyt verre landen komen van het eynde des Hemels; [ja selfs] de HEERE met de wapenen sijnes toorns, om dat gantsche lant te verderven.

6

Huylet; want de dagh des HEEREN is nae-by: hy komt als eener verwoestinge van den Almachtigen:

7

Daerom sullen alle handen slap, ende aller menschen herte sal veygh zijn.

8

Verschrickinge, angst ende smerten sullen [haer] aen-komen; sy sullen bange zijn, als eene barende vrouwe: D’een sal hem over den anderen ontsetten, vyer-root sullen hare aengesichten zijn.

9

[Want] siet, de dagh des HEEREN komt grouwelijck, toornigh, ende grimmigh; om het lant te verstooren, ende de sondaers daer uyt te verdelgen.

10

Want de sterren aen den Hemel ende sijn Orion en schijnen niet helder; ⁺ de Sonne gaet duyster op, ende de Mane schijnt doncker.

+ Iob 9,9. cap. 38,31. Ezech. 32.7, 8. Amos 5,8. Ioel 2,31. cap. 3,5.

11

Ick wil den aerd-bodem besoecken, om sijner boosheyt wille: ende de godtloose, om harer ondeught wille: ende wil aen den hooghmoet der stouten een eynde maken, ende de hoovaerdye der geweldigen vernederen.

12

Dat een man dierbaerder zijn sal, dan fijn gout; ende een mensche ^a [waerdiger,] dan gout-stucken uyt Ophir.

a Waerdiger) Dat is, der lieden sullen soo weynigh in den lande zijn, als gout.

13

Daerom wil ick den Hemel bewegen, dat de aerde van hare plaetse beven sal, door de grimmigheyt des HEEREN Zebaoth, ende door den dagh sijnes toorns.

[fol. 5v]

14

Ende sy sal zijn, ⁺ als een verjaegt rhee, ende als een kudde sonder herders: dat hem een yegelijck tot sijn volck nae huys keeren, ende een yegelijck in sijn lant vluchten sal.

+ Sy) dat is, Babel.

15

Daerom dat, wie hem daer vinden laet, door-steken wort; ende wie daer by is, door het sweert vallen sal.

16

Het sullen oock hare kinderen voor hare oogen verplettert, ⁺ hare huysen geplundert, ende hare wijven geschendt worden.

+ Psal. 137,9.

II.17

WAnt siet, Ick wil de Meden over haer verwecken, die het silver niet en soecken, oft geen gout en achten.

18

Maer de jongelingen met de bogen door-schieten, ende over de vruchten des lichaems haer niet en ontfermen, noch de kinderen en verschoonen.

19

Alsoo sal Babel, ⁺ het schoonste onder de Koninck-rijcken, de heerlijcke pracht der Chaldeen, om-gekeert worden van Godt, als Sodom ende Gomorra.

+ Gen. 19.24, 25. Ies. 1,9. Ier. 49,18. cap. 50,40.

20

Dat men daer voortaen niet meer en woone, noch yemandt daer en blijve voort ende voort; dat oock de Arabiers geene hutten aldaer en maken, ende de herders aldaer geene koyen op en slaen.

21

Maer Zihim sullen haer daer legeren, ⁺ ende hare huysen vol Ohim zijn: ende struyssen sullen daer woonen, ende velt-geesten sullen daer huppelen.

+ Ohim achte ick te zijn allerhande wilde dieren, die vier-voetigh zijn: gelijck als Zihim allerley wilde vogelen.

22

Ende uylen in hare paleysen singen, ende draken in de lustige kasteelen: ende haren tijt sal schier komen, ende hare dagen en sullen niet vertogen worden.

III.1

☜WAnt de HEERE sal hem over Iacob ontfermen, ende Israel noch voorder verkiesen, ende salse in haer lant setten☞: ende vreemdelingen sullen sich tot hen vervoegen, ende hen huyse Iacobs aenhangen.

2

Ende de volckeren sullense aen-nemen, ende aen hare plaetse brengen, datse het huys Israëls besitten sal in den lande des HEEREN, tot knechten ende maegden: ende sullen gevanckelijck houden de gene, van dewelcke sy gevangen waren; ende sullen heerschen over hare drijvers.