Lutherse Bijbel (1648)

Het xij. Capittel.

Heeft twee deelen. I. Danck-segginge voor den troost des Euangeliums. II. Aenmaninge tot geestelijcke vreugde.

I.1

TE dier selver tijt sult ghy seggen: Ick dancke u, HEERE, dat ghy toornigh op my geweest zijt, [ende] uwen toorn hem gekeert heeft, ende ghy my troostet.

2

Siet, ⁺ Godt is mijn heyl; ick ben versekert, ende en vreese niet; want de HEERE HEERE is mijn sterckte, ende [mijn] psalm, ende is mijn heyl.

+ Exod. 15,2. Psa. 118,14.

II.3

GHy sult met vreughde water scheppen uyt de heyl-fonteynen. ⁺

+ Ioh. 7.37, 38.

4

Ende sult seggen ter selver tijt: ⁺ Dancket den HEERE, prediket sijnen name; maket bekent onder de volckeren sijn doen; verkondiget, hoe dat sijn naem soo hoogh is. ⁺

+ 1 Par. 17,8. Psa. 105,1.

+ Ioh. 17.1, 4, 6, 26.

5

Lof-singet den HEERE; want hy heeft hem heerlijck vertoont: sulcks [sy] kont in alle landen.

6

Iuycht ende roemt, ghy inwoondersse te Zion; want de Heylige Israëls is groot by u.