Lutherse Bijbel (1648)

Het viij. Capittel.

Heeft drie deelen: I. Vordere vertroostinge van wegen Immanu-El. II. Waerschouwinge tegen ’t vertrouwen op verbindenissen met de menschen. III. Waerschouwinge tegen de waer-seggers ende teecken-beduyders.

I.9

ZYt boos ghy volcken, ^{+ +} ende gevet doch de vlucht: hooret ghy alle, die ghy in verre landen zijt: rustet u, ende gevet doch de vlucht: [lieve] rustet u, ende gevet doch de vlucht.

+ Hy bespottet de Assyriers, dat sy souden voor Ierusalem komen, ende doch met schande daer weder van trecken.

+ 2 Reg. 19,21.

10

Besluytet eenen raet, ende daer en worde niets uyt: bespreecket u, ende het en bestae niet: want hier is Immanu-El.

II.11

WAnt alsoo spreeckt de HEERE tot my, gelijck als vattede hy my by der hant: ende onderwijst my, dat ick niet en sal wandelen op den wegh deses volcks, seggende:

12

Ghy-lieden en sult niet seggen: ^b verbondt. Dit volck en spreeckt nergens van, dan van verbondt: En vreest ghylieden niet alsoo, gelijck als sy doen: ende en latet u niet grouwelen.

b Verbondt) Het Ioodsche volck en betrouwde Godt niet, ende maeckte verbindenisse met de Heydenen alom, die doch hare vyanden waren.

13

☜Maer heyliget den HEERE Zebaoth; dien laet uwe vreese ende verschrickinge zijn.

14

Soo sal hy eene heyliginge zijn: ⁺ maer een steen des aen-stoots, ende een rotz-steen der ergernisse, den tween huysen Israëls; tot een strick ende val den burgeren te Ierusalem.

+ Ies, 28,16. Luc. 2,34. Rom. 9,33. 1 Pet. 2.6, 7.

15

Dat harer vele hen daer-aen stooten, ⁺ vallen, verbreken, verstrickt ende gevangen worden.☞

+ Matth. 21,44. Luc. 20,18.

16

^c Bindet toe het getuygenisse: versegelt de Wet mijnen jongeren.

c Bindet) De Wet blijft onverstaen ende onvervult, waer het geloove niet en is, dat tot Christi jongeren maeckt.

17

Want ick hope op den Heere, die sijn aengesichte verborgen heeft voor den huyse Iacobs: maer ick verwachte hem.

18

☜Siet, [hier ben] ick, ⁺ ende de kinderen, die my de HEERE gegeven heeft☞, tot een teecken ende wonder in Israël, van den HEERE Zebaoth, die op den bergh Zion woont.

+ Ebr. 2,13.

III.19

MAer wanneer sy tot u seggen: Ghy-lieden moetet de waer-seggers ende teecken-beduyders vragen, die daer klappen ende ^d disputeren; ⁺ [soo spreeckt:] Sal niet een volck sijnen Godt vragen? [oft] sal men de dooden voor de levendige [vragen]?

d Disputeren) Die daer kloeck willen zijn, ende met haer vernuft de Schrifture meesteren.

+ 1 Sam 28,11. Deut. 18,11.

20

☜[Ia] nae de Wet, ende nae het getuygenisse: Sullen sy dat niet seggen; so en sullen sy den dageraet niet hebben☞.

21

Maer sullen in den lande al-om gaen, ⁺ hart geslagen ende hongerigh: maer, wanneer sy honger lijden, soo sullen sy toornigh worden, ende vloecken haren Koninck, ende haren Godt; ende sullen op-waerts gapen.

+ Psa. 59.15, 16.

[fol. 4r]

22

Ende sullen [onder hen] de aerde aensien, ⁺ ende [niet vinden, dan] droeffenisse ende duysternisse: want sy zijn moede in angst, ende gaen dwalende in ’t duyster.

+ Ies. 5,30.

23

Want het sal wel een ander moeyte zijn, die hen angst doet, dan het in de voorledene tijd was, ⁺ doe het lichtelijck toeginck in het lant Zebulon, ende in het lant Napththali, ende naderhandt swaerder wiert aen den wegh, op dese zijde der Iordane, [in] der Heydenen Galilea.

+ Matth. 4.4, 15, 16. Eph. 5,14.