Lutherse Bijbel (1648)

Het vj. Capittel.

Heeft drie deelen: I. Afbeeldinge der Majesteyt des Soons Godts. II. Beroepinge des Propheten Iesaia. III. Prophetie van der stadt onder-ganck, ende der inwoonderen gevanckenisse.

I.1

IN ’t jaer, ⁺ doe de Koninck Usia sterf, sagh ick den HEERE sitten op eenen hoogen ende verhevenen stoel; ende sijn zoom vervulde den Tempel.

+ 2 Reg. 15.5, 7. Ioh. 12,41. Dan. 7,14. Matth. 25,31. cap. 28,18. Luc. 1,32.

2

Seraphim stonden boven hem, een yegelijck hadde ses vleugelen: met twee bedeckten sy hare aengesichten; met twee bedeckten sy hare voeten; ende met twee vlogen sy.

3

Ende d’ een riep tot den anderen, ⁺ ende sprack: ☜Heyligh, Heyligh, Heyligh is de HEERE Zebaoth: alle landen zijn sijner eere vol☞.

+ Apoc. 4,8.

4

Dat de boven-dorpelen beefden, van de stemme hares roepens: ende het huys wiert vol roocx:

5

Doe sprack ick: Wee my! ick vergae: Want ick ben van onreyne lippen; ende woone onder een volck van onreyne lippen: want ick hebbe den Koninck den HEERE Zebaoth gesien met mijne oogen.

II.6

DOe vloog een van de Seraphim tot my, ende hadde een gloeyende kole in de hant, die hy met de tange van den Altaer nam.

7

Ende roerde mijnen mont aen, ⁺ ende sprack: Siet, hier mede zijn uwe lippen aen-geroert; dat uwe misdaet [van u] genomen worde, ende uwe sonde versoent zy.

+ Ier. 1,9. Dan. 10,16.

8

Ende ick hoorde de stemme des Heeren, dat hy sprack: Wien sal Ick senden? wie wil onse bode zijn? Maer ick sprack: [Hier] ben ick; sendt my.

9

Ende Hy sprack: ⁺ Gaet henen, ende segt tot desen volcke: Hoort het, ende en verstaet het niet; siet het, ende en merckt het niet.

+ Matth. 13,14. Marc. 4,12. Luc. 8,10. Ioh. 12,40. Act. 28.26, 27. Rom. 11,8.

10

Verstockt het herte deses volcx, ende laet hare ooren dick zijn; ende verbllindt hare oogen, ⁺ dat sy niet en sien met hare oogen, noch hooren met hare ooren noch en verstaen met haer herte, ende hen bekeeren ende genesen.

+ Ier. 5,21.

III.11

MAer ick sprack: Heere, hoe lange? Hy sprack: Tot dat de steden woest worden sonder in-woonders, ende de huysen sonder lieden, ende het velt gantsch woest ligge.

12

Want de HEERE sal de lieden verre wegh doen, dat het lant seer verlaten wort.

13

Doch sal noch het tiende deel daer in blijven; want het sal wegh-gevoert ende verheert worden, gelijck als een eycke ende linde, de welcke den stam noch hebben, al-hoe-wel dat [hare bladeren] af-ge stooten worden: ☜Een heyligh zaet sal soodanigen stam zijn☞.