Lutherse Bijbel (1648)

Het xj. Capittel.

Heeft twee deelen: I. Eene vermaninge tot goet-dadigheyt. II. Een goddelijcke belofte aen de goet-dadige.

I.1

LAet uw’ broot over ’t water ^a varen; so sult ghy ’t vinden op langen tijt.

a Varen) dat is, Geeft vry wegh aen yeder-man, wat ghy vermeugt: want de tijt mochte komen, dat ghy ’t geerne dedet, ende en sult ’et niet doen konnen.

2

^* Deelt uyt onder seven, ende onder acht: want ghy en weet niet, wat ongeluck op Aerden komen sal.

* 2 Cor. 9,10.

3

Als de wolcken vol zijn, so geven sy regen op d’ aerde: ende ☜als de boom valt, hy valle tegen ’t Zuyden ofte Noorden, op welcke plaetse hy valt, daer sal hy liggen☞.

4

Wie op den wint achtet, die en zaeyt niet; ende wie op de wolcken siet, die en maeyt niet.

5

Gelijck als ghy den wegh des wints niet en weet; ende hoe de gebeenten in ’s moeders lichaem bereydet worden: alsoo en kont ghy oock Godts werck niet ^b weten, dat Hy doet over-al.

b Weten) want het toe-komende is ons altemael verborgen: daerom moet ’et alles gewaegt zijn in dit tijdelijcke leven.

6

Vroegh zaeyt uw’ zaet, ende en treckt uwe hant ’s avonts niet af: want ghy en weet niet, of dit ofte dat gelucken sal: ende of’t beyde geluckte, so ware ’t dies te beter.

II.7

HEt licht is soet; ende den oogen lieflijck, de Sonne te sien.

8

Al ist dat een Mensch langen tijt leeft, ende is vrolijck in alle dingen; so gedenckt hy doch slechts der boose dagen, dat harer soo veel is: want al wat [hem] bejegent is, is ydelheyt.