Lutherse Bijbel (1648)

Het viij. Capittel.

Handelt van de rechte wijsheyt ofte Godt-vruchtigheyt, in vijf deelen: I. D’ in-leydinge. II. Een bericht, hoe men Godt ende der Overheyt moet gehoorsaem zijn. III. Eene waerschouwinge tegen ’t godt-loose leven. IV. Een bericht tegen de ergernisse van wegen ’t uyt-stellen der straffe. V. Het besluyt.

I.1

DE wijsheyt des Menschen verlicht sijn ^a aen-gesichte: ⁺ maer wie wreet is, die wort gehaet.

a Wie eene schalckheyt in den sin heeft, ofte gedaen, die en siet niemant vrolijck noch recht aen: de onschuldige siet vrolijck ende seker.

+ Prov. 15,13.

II.2

^* ICk houde het woort des Konincx, ende den eedt Godts.

* Prov. 24,21. 1 Petr. 2,17.

3

En haest u niet te gaen van sijn aen-gesicht, ende en blijft niet in eene boose sake: want hy doet al wat hem lust.

4

In des Konincx woort is gewelt; ende wie magh tot hem seggen: Wat maeckt ghy?

5

Wie het gebodt houdt, ⁺ die en sal niet quaets gewaer worden: maer eens Wijsen herte weet tijt ende wijse.

+ Rom. 13,3.

6

Want een yegelijck voor-nemen heeft sijnen tijt ende wijse: want des ongelucx des Menschen is veel by hem.

7

Want hy en weet niet, ⁺ watter geweest is: ende wie wil hem seggen, wat worden sal?

+ Eccl. 6,12.

III.8

EEn Mensch en heeft geene macht over den geest, ⁺ om den geest te weeren; ende en heeft geene macht ter tijt des stervens; ende en wort niet los gelaten in den strijt: ende het godt-loose wesen en reddet den godt-loosen niet.

+ Job 14,5. Psal. 39,6.

9

Dit hebb’ ick altemael gesien, ende begaf mijn herte op alle wercken die onder de Sonne geschieden: een Mensch heerschet somtijts over den anderen, tot sijn ongeluck.

10

Ende daer sagh ick godt-loose, die begraven waren; die gegaen waren, ende gewandelt hadden in de heylige stede, ende waren vergeten in de stadt, dat sy soo gedaen hadden: dat is oock ydelheyt!

IV.11

OM dat niet haestelijck een oordeel en geschiedt over de boose wercken, ⁺ daer door wort het herte der Menschen vol, om quaet te doen.

+ Job 35,15. Sir. 5.4, etc.

12

Al ist dat een sondaer hondert mael quaet doet, ⁺ ende nochtans lange leeft: so weet ick doch, dattet wel gaen sal dien die Godt vreesen, die sijn aen-gesicht ontsien.

+ Psal. 37.9, etc. Prov. 1,33. Jes. 3,10.

13

Want ’t en sal den godt-loosen niet wel gaen; ende gelijck eene schaduwe niet lange leven, die sich voor Godt niet en vreesen.

14

Daer is eene ydelheyt, die op aerden geschiedt: daer zijn Rechtveerdige, dien gaet het, als hadden sy wercken der godt-loosen; ende daer zijn godt-loose, dien gaet het, als hadden sy wercken der rechtveerdigen: Ick sprack, Dat is oock ydelheyt!

V.15

DAerom loofde ick de vreugde, ⁺ dat de Mensch niet beters heeft onder de Sonne, dan te eten ende te

+ Eccl. 2,24. cap. 3.12, 22. cap. 5,18. cap. 9,7.

[fol. 272v]

drincken, ende vrolijck te zijn: ende sulcx geworde hem van den arbeyt sijn leven-lanck, dat hem Godt geeft onder de Sonne.

16

Ick gaf mijn herte om te weten de wijsheyt, ende aen te schouwen de moeyte, die op aerden geschiedt: dat oock een noch des daegs noch des nachts den slaep en siet met sijne oogen.

17

Ende ick sagh alle wercken Godts: want een Mensch een kan het werck niet vinden, dat onder de Sonne geschiedt; ende hoe meer de Mensch arbeydt om te soecken, hoe minder hy vindt: of hy al seyt; Ick ben wijs, ende weet’et! so en kan hy’t doch niet ^b vinden.

b Vinden) Hy meynt ’et wel te treffen; maer ’t ligt doch alles aen ’t gelucken.