Lutherse Bijbel (1648)

Het iiij. Capittel.

Heeft vijf deelen: I. De ydelheyt van de menschelijcke gunst, ende II Van de menschelijcke konst, ende III Van de luyheyt, ende IV Van de gierigheyt, ende V Van de gunst der onderdanen by d’ overheyt.

I.1

ICk wendde my, ende sagh aen alle die onrecht lijden onder de Sonne; ende siet, daer waren tranen der gener die onrecht leden, ende en hadden geenen trooster: ende die hen onrecht deden, waren te machtigh, dat sy geenen trooster hebben en konden.

2

Doe prees ick de doode, die alreede gestorven waren, meer dan de levendige, die het leven noch hadden.

3

Ende die noch ^aniet en is, is beter dan alle beyde; ende het quaet niet gewaer en wort, dat onder de Sonne geschiedt:

a Niet en is) Die noch niet in sulck een ongeluck en leeft.

II.4

ICk sagh aen den arbeyt ende de geschickelijckheyt in alle saken; daer benijdde d’ een den anderen: dat is immers oock ydelheyt ende moeyte.

III.5

^* WAnt een ^b sot slaet de vingeren in malkanderen, ende eet sijn vleesch.

* Prov. 6,10. cap. 24,33.

b Kan yemant wat, so is men hem vyant; ende de vyant is doch selfs een sot, die niet en kan, dan dat hy hem selven van hate martelt: daerom isset een ellendigh wesen op aerden.

6

’t Is beter een hant vol met ruste, dan beyde vuysten vol met moeyte ende jammer.

IV.7

ICk wendde my, ende sagh de ydelheyt onder de Sonne.

8

Daer is een alleen, ⁺ ende niet self ander, ende en heeft noch kint noch broeder; nochtans en is sijns arbeyts geen eynde, ende sijne oogen worden van den rijckdom niet versadigt: voor wien arbeyde ick doch, ende doe mijne ziele gebreck hebben: dat is immers oock ydelheyt, ende een boose moeyte.

+ Psal. 39,7. Prov. 30,15.

9

So isset immers beter twee dan een; want sy genieten doch haren arbeyt wel.

10

Valt harer een, so helpt hem sijn geselle op: wee den genen die alleen is! als hy valt, so isser geen ander die hem op-helpe.

11

Oock als twee by malkanderen liggen, verwarmen sy sich: hoe kan een alleen warm worden?

12

Een magh overweldigt worden, maer twee mogen weder-staen: want ☜een drie-voudigh snoer en breekt niet lichtelijck ontwee☞.

13

Een arm kint dat wijs is, is beter dan een out Koninck, die een sot is, ende en weet sich niet te wachten.

14

Een komt uyt de gevanckenisse tot het Koninck-rijck: ende een die in sijn Koninck-rijck geboren is, verarmt.

V.15

ENde ick sagh, dat alle ^c levendige onder de Sonne wandelen by een ander kint, dat in genes plaetse sal op-komen.

c Levendige) heet Salomon, dieder heerlijck leven op aerden; als by ’t Hof, ende anders in ’t proncken: als of het leven ende de Werelt haer eygen ware.

16

Ende des volcks, dat voor hem ginck, en was geen eynde, ende dies dat hem nae-ginck; ende en wierden over hem doch niet blijde: dat is immers oock ydelheyt ende een jammer.