Lutherse Bijbel (1648)

Het iij. Capittel.

Heeft vier deelen: I. Wort beschreven de goddelijcke voorsienigheyt. II. D’ydelheyt van de wereltlijcke gunst by de gerichten. III. Hoe ende waer in de Menschen ende het vee malkanderen gelijck zijn, nae ’t uyterlijck aensien. IV ’t Besluyt.

I.1

EEn yegelijck dinck heeft sijnen tijt; ende alle voor-nemen onder den Hemel heeft sijne uyre.

2

Geboren worden heeft sijnen tijt.

Sterven

Planten

Uyt-roeyen dat geplant is

3

Dooden

Heelen

Breken

Bouwen

4

Weenen

Lacchen

Klagen

Danssen

5

Steenen verstroyen

Steenen vergaderen

Omhelsen ⁺

Verre zijn van om-helsen

+ 1 Cor. 7,5.

6

Soecken

Verliesen

Bewaren

Wegh-werpen

7

Scheuren

Toe-naeyen

Swijgen ⁺

Spreken

+ Job. 24,4. Prov. 28,28.

8

Lief-hebben

Haten

Oorloge

Vrede

9

Men arbeyde hoe men wil, ⁺ so en kan men doch niet meer ^a uyt-richten.

+ Eccl. 1,3.

a Wanneer ’t uyrken niet voor handen en is, so en richt men niet uyt, men doe hoe men wil: wanneer een dinck niet zijn en sal, so en wordter niet uyt.

10

Daer uyt sagh ick de moeyte, die Godt den Menschen gegeven heeft, dat sy daer in geplaegt worden;

11

(Maer ☜Hy doet alles fijn tot sijner tijt☞) ende laet hare herte sich beangsten, hoe ’t gaen sal in de Werelt: want de Mensch en kan doch niet treffen het werck, dat Godt doet, noch het begin noch het eynde.

12

Daerom merckte ick, dat niet beters daer in en is, dan vrolijck te zijn, ende hem selven goet te doen in sijn leven.

13

Want een yegelijck Mensch, ⁺ die daer eet ende drinckt, ende heeft eenen goeden moet in al sijnen arbeyt; dat is eene gave Godts.

+ Eccl. 5,18. cap. 6,2.

14

Ick mercke, dat al wat Godt doet, dat bestaet altoos; men en kan der niet toe-doen, noch af-doen: ende sulcx doet Godt, dat men sich voor Hem vreesen sal.

[fol. 271r]

15

^b Wat Godt doet, dat staet daer; ende wat Hy doen wil, dat moet worden: want Hy ^c tracht ende jaegt hem nae.

b Wat Hy doet, dat staet; wat Hy wil, dat gaet.

c Dat is, Hy en is niet wanckel-moedigh, ende en wort oock niet verdrietigh, als een Mensch: Hy dringt door.

II.16

VOorder sagh ick onder de Sonne plaetsen des gerichts, daer was een godt-loos wesen: ende plaetsen der gerechtigheyt, daer waren godt-loose.

17

Doe dacht ick in mijn herte: Godt moet oordeelen den Rechtveerdigen ende godt-loosen: want alle voor-nemen heeft sijnen tijt, ende alle wercken.

III.18

ICk sprack in mijn herte van het wesen der Menschen, daer-inne Godt betoont, ende laet ’et aensien, als waren sy onder haer selven gelijck het vee.

19

Want het gaet den Mensche gelijck den vee: gelijck dit sterft, soo sterft dese oock, ende hebben alle eenerley adem; ende de Mensch en heeft niet meer dan het vee: want het is al ydelheyt.

20

Alles vaert nae eene plaetse; ⁺ alles is van stof gemaeckt, ende wort weder tot stof.

+ Gen. 3,19.

21

Wie weet of de adem der Menschen opwaerts vare, ende de adem des vees nederwaerts onder de aerde vare?

IV.22

DAerom ^d segge ick, datter niet beters en is, dan dat een Mensch vrolijck zy in sijnen arbeydt; want dat is sijn deel: want wie wil hem daer henen brengen, dat hy sie, wat nae hem geschieden sal?

d Dat is, En sorgt niet voor den morgen; want ghy en weet niet, wat geschieden sal: laet u heden genoegen, morgen komt oock dagh ende raet.