Lutherse Bijbel (1648)

De lxxiij. Psalm.

Heeft twee deelen: I. Van der godt-loosen voor-spoet. II. Van der Vromen tegen-spoet.

Een Psalm Assaphs.

I.1

ISraël heeft nochtans Godt tot eenen troost; wie slechts van ^a een reyn herte is. ⁺

a Een reyn herte is, dat sich houdt aen Godts Woort, reyn ende louter.

+ Matth. 5,8.

2

Maer ick hadde schier gestruyckelt met myne voeten: mijne treden hadden by-nae geslibbert.

3

Want het verdroot my op de roem-gierige; ⁺ doe ick sag, dat ’et den godt-loosen soo wel ginck.

+ Psal. 37,1. Jer. 12.1, 2.

4

⁺ Want sy en zijn in geen gevaer des doots; maer staen vast als een paleys.

+ Job 21.7, etc.

5

Sy en zijn niet in ongeluck gelijck andere lieden, ende en worden niet als andere Menschen geplaegt.

6

Daerom moet haer trotsen een kostelijck dinck zijn; ende haer wrevel moet wel gedaen heeten.

7

Hare persoon ^b is op-geblasen als een vette balgh: sy doen wat sy slechts gedencken.

b Is op-geblasen) dat is, sy zijn vet, dat is, rijck, machtigh in eeren; daerom zijn sy op-geblasen, ende willen voor ende boven aen zijn, ende voor alle gesien zijn: wat sy doen, dat moet recht ende fijn zijn; wat sy spreken, dat is kostelijck, so dat hare pracht ende hooveerdye voor eene eere ende cieraet gehouden wort: maer wat andere spreken ende doen, dat moet slincken ende niets zijn. Hare tonge regeert in den Hemel ende op Aerden.

8

Sy vernielen alles, ende spreken quaet daer af: ende spreken ende lasteren hoogh-moedighlijck.

9

Wat sy spreken, dat moet van den Hemel af gesproken zijn: wat sy seggen, dat moet gelden op Aerden.

10

Daerom valt hen haer gemeyn volck toe; ende loopen hen toe met hoopen, als water.

11

Ende spreken: ⁺ Wat soude Godt nae hen vragen? wat soude de Hooghste harer achten?

+ Psal. 10,11. ende 94,7.

12

Siet, dat zijn de godt-loosen; die zijn geluckigh in de Werelt, ende worden rijck.

13

Sal het dan te vergeefs zijn, dat mijne herte onstraffelijck leeft, ⁺ ende ick mijne handen in onschult wassche?

+ Psal. 26,6.

14

Ende ick ben geplaegt dagelijcx, ende mijne straffe isser alle morgens?

15

Ick hadde oock schier alsoo geseyt, als sy: maer siet, daer mede hadde ick verdoemt alle uwe kinderen, die oyt geweest zijn.

16

Ick peynsde, of ick ’t begrijpen mochte; maer het was my te swaer.

17

Tot dat ick ginck in ’t ^c Heylighdom Godts; ende merckte op haer eynde.

c Heylighdom) daer men Godts Woort hoort, ende sulcke sake recht leert verstaen.

18

Maer Ghy setse op het slibberige; ende stortse te gronde.

19

Hoe worden sy so haest te niet! sy gaen onder, ende nemen een eynde met verschricken!

20

Als een droom, ⁺ wanneer een ontwaeckt; soo maeckt Ghy, Heere, haer ^d beelt in de stadt versmaedt.

+ Jes. 29,8.

d Beelt) dat is, haer tijdelijck wesen, ’t welck slechts een schijn ende beelt is.

II.21

MAer het doet my wee in ’t herte, ende steeckt my in mijne nieren:

22

Dat ick moet een sot zijn, ende niets weten: ende moet als een beest zijn voor u.

23

Nochtans blijve ick steets by u: want Ghy houdt my by mijne rechter-hant.

24

Ghy leydt my nae uwen raet; ende neemt my eyndelijck met eere aen. ⁺

+ Psal. 4,4. Jes. 28,29. Rom. 8.29, 30.

25

☜Wanneer ick slechts u hebbe, so en vrage ick niets nae Hemel ende Aerde.

26

Al waer ’t dat my oock lijf ende ziele versmachtte; so zijt Ghy doch, Godt, altijt mijns herten troost, ende mijn deel☞.

27

Want siet, die van u wijcken, sullen om-komen: Ghy brengt om alle die tegen u hoereeren.

28

Maer dat is mijne vreugde, dat ick my tot Godt houde; ende mijne toe-verlaet sette op den Heere HEERE, dat ick verkondige alleen uw’ doen.