Lutherse Bijbel (1648)

De lvj. Psalm.

Heeft drie deelen: I. Bidt David om hulpe. II. Troost hy hem selven uyt de goddelijcke belofte. III. Belooft hy de schuldige danckbaerheyt.

1

Een gouden kleynoot Davids, van de stomme ^a duyve, onder de vreemde: doe hem de Philisteen grepen te Gath.

a David moeste als eene duyve stom zijn, dat is, stille swijgen, ende den Koninck Saul niet verklagen onder de Philisteën. 1 Sam. 21,10. Psal. 34,1.

I.2

GOdt, zijt my genadigh; want Menschen willen my versincken: dagelijcx strijden sy, ende beangsten my.

3

^b Mijne vyanden versincken my dagelijcx; want vele strijden tegen my hoogh-moedighlijck.

b Sauls hof-gesin verjaegt my in de ballingschap, ende ick moet altoos in de vlucht leven. Psal. 118,6. Ebr. 13,6.

4

Wanneer ick my vreese, so hope ick op u.

5

Ick wil Godts Woort roemen; op Godt wil ick hopen, ende my niet vreesen: wat soude my vleesch doen?

6

Dagelijcx vechten sy mijne woorden aen: alle hare gedachten zijn, dat sy my quaet doen.

7

Sy houden t’ samen ende loeren, ende hebben acht op mijne verssenen; hoe sy mijne ziele grijpen.

8

^c Wat sy quaets doen, dat is schoon vergeven: Godt, stoot sulcke lieden sonder alle genade t’ onder.

c Wat sy doen, dat is af-laet.

II.9

TElt mijne vlucht; vat mijne tranen in uwen sack: sonder twijfel ^d Ghy teltse.

d Ghy teltse) Ghy weet, hoe veel dier is, ende en vergeetse niet.

10

Dan sullen haer mijne vyanden moeten te rugge keeren: wanneer ick roepe, so worde ick gewaer, dat Ghy mijn Godt zijt.

11

Ich wil roemen Godts Woort; ich wil roemen des HEEREN Woort.

12

Op Godt hope ick, ende en vreese my niet: wat konnen my de Menschen doen?

III.13

ICk hebbe u Godt gelooft, dat ick u dancken wil:

14

Want Ghy hebt mijne ziele van den doot gereddet, mijne voeten van ’t glijden; dat ick wandelen magh voor Godt in ’t licht der levendigen. ⁺

+ Psal. 116,9.