Lutherse Bijbel (1648)

De xlvj. Psalm.

Heeft twee deelen: I. Danckt David Godt voor sijne bescherminge. II. Vermaent hy elck een, dese ende andere weldaden Godts te betrachten.

1

Een Liedt der kinderen Korah, ⁺ van de jeugt, voor te singen.

+ Psal. 42,1.

I.2

GOdt is onse toe-vlucht ende sterckte; eene hulpe in de groote nooden, die ons getroffen hebben.

[fol. 238r]

3

Daerom en vreesen wy ons niet, of schoon de Werelt onder-ginge, ende de bergen midden in de Zee soncken:

4

Of schoon de Zee raesde ende wentelde, ⁺ ende van hare onstuymigheyt de bergen in-vielen, Sela!

+ Psal. 93.3, 4. ende 124.4, 5. Ies. 17.12, 13.

5

Nochtans sal de Stadt Godts sijn lustig blijven met hare fonteynkens, daer de heylige Wooningen des Hooghsten zijn.

6

Godt is by haer daer binnen; daerom sal sy wel blijven: Godt helpt haer vroegh.

7

De Heydenen moeten vertsagen, ende de Koninck-rijcken vallen; het aerd-rijck moet vergaen, wanneer Hy Hem ^a hooren laet.

a Hooren) dat is, wanneer Hy dondert.

8

De HEERE Zebaoth is met ons; de Godt Iacobs is onse beschuttinge, Sela!

II.9

KOmet herwaerts, ende aenschouwet de wercken des HEEREN; die op Aerden sulck verstooren aen-recht.

10

Die d’ oorlogen stuyt in de gantsche werelt; die den boge verbreeckt, de spiesse ontwee slaet, ende de wagenen met vyer verbrandt.

11

Zijt stille, ende erkennet, dat Ick Godt ben; Ick wil eere behalen onder de Heydenen, Ick wil eere behalen op Aerden.

12

De HEERE Zebaoth is met ons; de Godt Iacobs is onse beschuttinge, Sela!