Lutherse Bijbel (1648)

De xxxviij. Psalm.

Heeft twee deelen: I. Belijdt David sijne sonden, ende beklaegt sijne ellende. II. Bidt hy om reddinge van allerley geestelijcke ende lichamelijcke vyanden.

1

Een Psalm Davids, ter ^a gedachtenisse.

a Gedachtenisse) Godt loven, ende sich selven beschuldigen, dat is recht aen Godt ende sich selven gedencken.

I.2

^* HEERE, en straft my niet in uwen toorn; ende en kastijdt my niet in uwe gramschap:

* Psal. 6,2. Jer. 10,24.

3

⁺ Want uwe pijlen steken in my, ende uwe hant druckt my.

+ Job 6,4.

4

Daer en is niet gesonts aen mijn lijf, voor uw’ dreygen; ende daer en is geen vrede in mijn gebeenten, voor mijne sonde.

5

Want mijne sonden gaen over mijn hooft; ⁺ als een sware last, zijn sy my te swaer geworden.

+ Psal. 88,17.

6

Mijne wonden stincken ende vloeyen van etter, om mijner dwaesheyt wille.

7

Ick gae krom ende seer gebuckt; den gantschen dagh gae ick treurigh:

8

Want mijne lendenen verdorren gantsch; ende daer en is niet gesondts aen mijn lijf.

9

Het is met my heel anders, ende ick ben seer gebrijselt: ick huyle van onruste mijns herten.

10

Heere, voor u is alle mijne begeerte; ende mijn suchten en is u niet verborgen.

11

Mijn herte beeft, mijne kracht heeft my verlaten; ende het ^b licht mijner oogen en is niet by my.

b Licht mijner oogen) Dat is, mijn aen-gesicht en is niet licht ende vrolijck; maer siet suer, bedroeft ende duyster. Psal. 88,19.

II.12

MYne beminde ende vrienden staen tegen my, ende sien mijne plage; ende mijne naesten treden van verre.

13

Ende die my nae de ziele staen, stellen my nae; ende die my quaet willen, spreken, hoe sy schade doen willen, ende gaen met enckel listen om.

14

Maer ick moet zijn gelijck een doove, ⁺ ende niet hooren; ende gelijck een stomme, die sijnen mont niet op en doet.

+ Psal. 39.3, 10.

15

Ende moet zijn gelijck een die niet en hoort, ende die geene tegen-redenen in sijnen mont en heeft.

16

Maer ick wachte, HEERE, op u: Ghy, Heere mijn Godt, sult verhooren.

17

Want ick dencke, dat sy hen immers over my niet en verblijden! wanneer mijn voet wanckelde, so souden sy hen hoogh roemen tegen my.

[fol. 236v]

18

Want ick ben tot lijden gemaeckt; ende mijne smerte is altoos voor my.

19

Want ick doe mijne misdaet kondt, ⁺ ende sorge voor mijne sonde.

+ Psal. 32,5.

20

Maer mijne vyanden leven, ende zijn machtigh; die my onbillighlijck haten, zijn groot.

21

Ende die my quaet doen voor goet, setten hen tegen my; ⁺ daerom dat ick over het goede houde.

+ Psal. 119,95.

22

Ende verlaet my niet, HEERE; mijn Godt, en weest niet verre van my.

23

Haest u my by te staen, Heere, Mijne Hulpe!