Lutherse Bijbel (1648)

Het xxxiij. Capittel.

Begrijpt de reden van Elihu in drie deelen: I. So vermaent hy Iob tot op-merckinge. II. Wil hy uyt eenige woorden Iobs bewijsen, dat hy godt-loos geweest zy. III. Leert hy, hoe Godt de Menschen, ende alsoo oock Iob tot de boete locke.

I.1

HOort doch, Iob, mijne redenen; ende merckt op alle mijne woorden.

2

Siet, ick doe mijnen mont op; ende mijne tonge spreeckt in mijnen monde.

3

Mijn herte sal recht spreken; ende mijne lippen sullen het reyne verstant seggen.

4

☜De Geest Godts heeft my gemaeckt; ende de adem des Almachtigen heeft my het leven gegeven☞.

5

Kont ghy, so antwoorde my; schickt u tegen my, ende stelt u.

6

Siet, ick ben Godts, even soo wel als ghy; ⁺ ende uyt leem ben ick oock gemaeckt.

+ Gen. 2,7. Eccles. 12,7.

7

Doch ghy en derft voor my niet verschricken; ende mijne hant en sal u niet te swaer zijn.

II.8

>GHy hebt gesproken voor mijne ooren; de stemme uwer redenen moeste ick hooren:

9

Ick ben reyn sonder misdaet, ⁺ onschuldigh, ende en hebbe geene sonde.

+ Iob 10,7. cap. 16,17. cap. 23.10, 13. cap. 27,5.

10

Siet, ⁺ Hy heeft eene sake tegen my gevonden; daerom houdt Hy my voor sijnen vyant.

+ Iob. 13,24. cap. 16,9. cap. 19,11.

11

Hy heeft mijnen voet in den stock gelegt, ende heeft alle mijne wegen bewaert.

12

Siet, even daer uyt besluyte ick tegen u, dat ghy niet rechtveerdigh en zijt: want Godt is meerder dan een Mensch.

13

Waerom wilt ghy tegen Hem

[fol. 225v]

twisten, dat Hy u geene rekenschap en geeft van alle sijn doen?

14

Want als Godt een-mael yet besluyt, so ^a en bedenckt Hy ’t niet eerst daer nae.

a Bedenckt) Sicut homo post factum consulit, poenitet, & cogitat mutare. Triumphator in Israël (inquit Samuel) non poenitet, nec mutat.

III.15

IN den droom des gesichts in der nacht, als de slaep op de lieden valt, als sy slapen op ’t bedde:

16

^* Dan opent Hy het oore der lieden, ende verschricktse, ende kastijdtse;

* Gen. 20,3. cap. 31,24. Dan. 2,1. cap. 4,2.

17

Op dat Hy den Mensch van sijn ^b voor-nemen af-wende, ende bescherme hem voor hoovaerdye:

b Als Abimelech Gen. 20,6.

18

Ende verschoont sijne ziele voor ’t verderf; ende sijn leven, dat ’et niet in ’t sweert en valle.

19

Hy straft hem met smerten op sijn bedde, en alle sijne gebeenten heftighlijck.

20

Ende richt hem sijn leven soo toe, ⁺ dat hy voor de spijse walgt; ende sijne ziele, dat sy geenen lust en heeft te eten.

+ Psal. 107,18.

21

Sijn vleesch verdwijnt, dat hy niet wel ^c sien en magh; ende sijne beenderen worden verslagen, dat mense niet geern aen en siet.

c Dat hem ’t gesichte vergaet, dat hy noch siet noch hoort.

22

Dat sijne ziele naedert ten verderve; ende sijn leven tot de dooden.

23

Waer ’t dat dan een Engel, een uyt duysent, met hem sprack, om te verkondigen den Mensche, hoe hy soude recht doen;

24

So sal Hy hem genadigh zijn, ende seggen: Hy sal verlost worden, dat hy niet onderwaerts en vare in ’t verderf: want Ick hebbe eene versoeninge gevonden.

25

Sijn vleesch groene weder, als in de jeugt, ende late hem weder jonck worden.

26

Hy sal Godt bidden: die sal hem genade bewijsen, ende sal sijn aengesicht sien laten met vreugde; ende sal den Mensche nae sijne gerechtigheyt vergelden.

27

Hy sal voor de lieden bekennen, ende seggen: Ick wilde gesondigt, ende het recht verkeert hebben; maer ’t en hadde my niet gebaet.

28

Hy heeft mijne ziele verlost, dat sy niet en voere in ’t verderf; maer dat mijn leven het licht sien soude.

29

Siet, dat alles doet Godt ^d twee ofte drie-mael met eenen yegelijcken:

d Twee of drie mael, dat is, dickwils.

30

Dat Hy sijne ziele wederom hale uyt het verderf; ende verlichte hem met het licht der Levendigen.

31

Merckt op, Iob, ende hoort my toe; ende swijgt, dat ick spreke.

32

Maer hebt ghy wat te seggen, so antwoordt, my: Segt op, Zijt ghy rechtveerdigh; ick wil ’t geerne hooren.

33

Maer en hebt ghy niets, so hoort my toe: ende swijgt; ick wil u de wijsheyt leeren.