Lutherse Bijbel (1648)

Het xxiiij. Capittel.

Heeft twee deelen: I. Bewijst hy, dat de godt-loosen dickwils ongestraft blijven in dit leven. II. Vertoont, datse Godt eyndelijck tijdelijck ofte eeuwighlijck straffe.

I.1

WAerom souden ^a de tijden den Almachtigen niet verborgen zijn? ende die Hem kennen, en sien sijne dagen niet.

a De tijden) Dewijle dat Godt de boosen soo laet maken als sy willen; so schijnt het, als of Hyder niet van wete: overmits ghy dan segget; Hy straffe de boosen; ende niet de vromen; so moet ghy toe-staen, dat Hy’t niet en wete: ende die Hem kennen, oock niet en weten, op welcken tijt Hy straffen sal, gelijck ghy u beroemet te weten.

2

Sy drijven de lant-palen te rugge; sy rooven de kudden, ende weydense.

3

Sy drijven der weesen esel wegh, ende nemen der weduwen osse te pande.

4

De armen moeten hen wijcken; ende de noot-druftige in den lande moeten sich verbergen.

5

Siet, ^b het wildt in de woestijne gaet uyt, gelijck sy plegen, vroegh ten roove; dat sy spijse bereyden voor de jongen.

b Het wilt) De vrye wrevelachtige lieden ende Tyrannen.

6

Sy mayen op den acker al wat hy draegt; ende lesen den Wijn-bergh af, ⁺ dien sy met onrecht hebben.

+ 1 Reg. 21.15, 16.

7

De naeckten laten sy liggen; ende en laten hen geen decksel in den vorst, dien sy de kleederen genomen hebben.

8

Dat sy hen moeten tot de steen-rotsen houden, als een slagh-regen van de bergen op hen giet; dewijle sy anders geen troost en hebben.

9

Sy rucken het kint van de borsten, ende maken ’t ten weese; ende maken de lieden arm met panden.

10

Den naeckten laten sy sonder klee-

[fol. 223r]

deren gaen, ende den hongerigen nemen sy de garven.

11

Sy dwingense olye te slaen op hare eygene meulens, ende hare eygene wijn-perssen te treden; ende latense doch dorst lijden.

12

Sy doen de lieden in de stadt suchten, ende de ziele der verslagenen schreeuwen; ende Godt en stortse niet.

13

Daerom zijn sy af-valligh geworden van het licht, ende en kennen sijnen wegh niet, ende en keeren niet weder tot sijne strate.

14

Als de dagh aen-breeckt, so staet de moordenaer op, ende doodt den armen ende noot-druftigen; ende des nachts is hy als een dief.

15

Het ooge des over-speelders heeft acht op het doncker, ⁺ ende seyt: My en siet geen ooge; ende meynt, hy zy verborgen.

+ Jes. 29,15. Sir. 23.25, 26.

16

In ’t duyster breeckt hy tot de huysen in; des daegs verbergen sy hen te samen, ende schuwen het licht:

17

Want als hen de morgen-stont komt, so is sy hen als eene duysternisse; want hy gevoelt het verschricken der duysternisse.

18

Hy vaert lichtveerdigh als op een water daer henen; ⁺ sijne have wort kleyn in den lande, ende hy en ^c bouwt sijnen wijn-bergh niet:

+ Gen. 49,4.

c Bouwt) dat is, die de hoererye nae-gaen, verquisten haer goet, ende laten ’t ongebouwt.

19

De helle neemt wegh die daer sondigen; gelijck de hitte ende drooghte het sneeuw-water verteert.

20

De Barmhertige sullen sijner vergeten: sijn lust sal wormachtigh worden; sijns en wort niet meer gedacht; hy sal gebroken worden als een [vuylen] boom.

21

Hy heeft beleedigt de Eensame, die niet en baert; ende heeft der weduwe niet goets gedaen:

22

Ende de machtige onder hem getrocken met sijne kracht: als hy staet, so en sal hy sijns levens niet seker zijn.

23

Hy maeckt hem selven wel eene sekerheyt; nochtans sien sijne oogen ^d op haer doen.

d Op haer doen) dat is, op dat sy geen oproer tegens hem en maken, dempt hyse altoos, ende moet aldus sekerheyt met list soecken; maer ’t en duert niet.

II.24

SY zijn eenen kleynen tijt verheven; ende sullen te niete, ende onder-gedrucket, ende heel end’ al uyt-gedelget worden: ende als het eerste bloeysel aen de ayren, sullen sy afgeslagen worden.

25

En ist niet alsoo? wel-aen, wie wil my van leugen bestraffen, ende waer maken, dat mijne reden niets en zy?