Lutherse Bijbel (1648)

Het xiiij. Capittel.

Heeft twee deelen: I. Iob klaegt over het korte ende katijvige leven op Aerden. II. Bidt tegen de sware aen-vechtingen, waer by hy te gelijck gedenckt aen sijne swackheden ende den tijdelijcken doot.

I.1

☜DE Mensch van eene vrouwe geboren, ⁺ leeft eenen korten tijt, ende is vol onruste:

+ Iob 8,9. Psal. 90,10. ende 144,4. Ies. 40.6, 7. Sir. 18,8.

2

Gaet op als eene bloeme, ⁺ ende valt af; vlucht als eene schaduwe, ende en blijft niet☞.

+ Psal. 103,15. 1 Petr. 1,24,

3

Ende Ghy doet uwe oogen over sulck eenen op, dat Ghy my voor u in ’t gericht betreckt.

4

☜Wie wil eenen reynen vinden by de gene, ⁺ daer niemant reyn en is?

+ Psal. 51,7. Ies. 64,6.

5

Hy heeft sijnen bestemden tijt; ⁺ het getal sijner maenden staet by u: Ghy hebt een perck gesett, dat en sal hy niet over-gaen☞.

+ Iob 7,1.

6

Doet u van hem, ⁺ dat hy ruste hebbe, tot dat sijn tijt kome, ⁺ dien hy als een dagh-looner verwacht.

+ Iob 7.16, 19. cap. 10,20.

+ Iob 7.1, 2.

7

Een boom heeft hope, al is hy schoon af-gehouwen, dat hy sich weder verandere; ende sijne scheuten en houden niet op.

8

Al is ’t dat sijne wortel in de aerde veroudert, ende sijn stam in het stof versterft;

9

So groeyt hy doch weder van den reuck des waters, ende wast op, even of hy geplant ware.

10

Maer waer is een Mensch, als hy doot, ende om-gekomen ende wegh is?

11

Gelijck een water uyt-loopt uyt de Zee; ende als een stroom verloopt ende verdroogt:

12

Soo is een Mensch, als hy sich neder legt; ende en sal niet op-staen; ende en sal niet op-waken, soo lange als de Hemel blijft, noch van sijnen slaep op-geweckt worden.

II.13

OCh, dat Ghy my in de helle bedecktet ende verbergdet, tot dat uwen toorn sich leyde; ende settedet my een perck, dat Ghy aen my gedacht!

14

Meynt Ghy, dat een doot Mensch weder leven sal? ick wachte dagelijcx, terwijle ick strijde, tot dat mijne veranderinge kome.

15

Dat Ghy my wildet roepen, ende ick u antwoorden, ende en wildet het werck uwer handen niet versmaden.

16

Want Ghy hebt alreede mijne gangen getelt; ⁺ maer Ghy en wilt immers geen acht hebben op mijne sonde.

+ Iob 31,4. cap. 34,21. Psal. 56,9. ende 139.2, 3, 4. Prov. 5,21. Ier. 32,19.

17

Ghy hebt mijne over-tredinge in een bondelken versegelt, ende mijne misdaet t’samen gevatt.

18

Vervalt doch een bergh, ende vergaet; ende eene rotse wort van hare plaetse versett.

19

Het water wascht steenen wegh, ende de droppelen spoelen de aerde wegh; maer des menschen ^a hope is verloren.

a Hope) dat is, voor den doot en heeft hy geene hope in dit leven.

20

Want Ghy stoot hem geheelijck om, dat hy daer henen vaert; Ghy verandert sijn wesen, ende laet hem varen.

21

Zijn sijne kinderen in eere, dat en weet hy niet: ofte of sy geringh zijn, dat en wort hy niet gewaer.

22

Terwijle hy het vleesch aen hem draegt, so moet hy smerte hebben; ende terwijle sijne ziele noch by hem is, so moet hy rouwe dragen.