Lutherse Bijbel (1648)

Het ix. Capittel.

Begrijpt de reden Iobs in twee deelen: I. So bekent hy sijne onvolmaecktheyt, doch sonder kennisse van eenige op-settelijcke boosheyt. II. Godt besoeckt oock de Vromen met kruys.

I.1

IOb antwoordde, ende sprack:

2

☜Ia, ick weet seer wel, dattet alsoo is, ⁺ Dat een Mensch niet rechtveerdigh bestaen en magh tegen Godt.

+ Psal. 143,2.

3

Heeft hy lust met Hem te twisten, so en kan hy Hem op duysent niet een antwoorden☞.

4

Hy is wijs ende machtigh; wien isset oyt geluckt, die sich tegen Hem geset heeft?

5

Hy verset bergen, eer sy het gewaer worden, die Hy in sijnen toorn om-keert.

6

Hy beweegt een lant uyt sijne plaetse, dat sijne pijlaren tsitteren.

7

Hy spreeckt tot de Sonne, so en gaet sy niet op: ende versegelt de sterren.

8

Hy breydt den Hemel uyt alleen, ⁺ ende gaet op de baren der Zee.

+ Gen. 1,6.

9

Hy maeckt den Wagen aen den Hemel, ⁺ ende den ^a Orion, ende het Seven-gesternte, ende de sterren tegen ’t Zuyden.

+ Job 38,31. Amos 5,8.

a Orion) is het helder gesternte tegen ’t Zuyden, dat de boeren den Iacobs staf heeten.

10

^* Hy doet groote dingen, die men niet onder-soecken en kan; ende wonderen, dier geen getal en is.

* Job 5,9. Psal. 72,18. ende 77,15. ende 86,10. Rom. 11,33.

11

Siet, Hy gaet my voor-by, eer ick ’t gewaer worde; ende verandert sich, eer ick ’t mercke.

12

Siet, als Hy snellijck wegh-vaert, wie wil Hem weder-halen? wie wil tot Hem seggen: Wat maeckt ghy?

13

Hy is Godt; sijnen toorn en kan niemant stillen: onder Hem moeten sich buygen de ^b hooveerdige Heeren.

b De hooveerdige Ionckeren, die sich op hare macht verlaten, ende yeder man helpen konnen.

14

Hoe soude ick Hem dan antwoorden, ende woorden vinden tegen Hem?

15

Al waer ’t dat ick oock schoon recht hadde, so en kan ick Hem nochtans niet antwoorden; maer ick moet om mijn recht smeecken.

16

Als ick Hem al schoon aen-roepe, ende Hy my verhoort; so en geloove ick nochtans niet, dat Hy mijne stemme hoore.

17

Want Hy vaert over my met onstuymigheyt, ende maeckt my der wonden veel sonder oorsake.

18

Hy en laet mijnen geest sich niet verquicken; maer Hy maeckt my vol droeffenisse.

19

Wil men macht, so is Hy te mach-tigh: wil men recht, wie wil mijn getuyge zijn?

20

Segge ick, Dat ick rechtveerdigh ben; so verdoemt Hy my doch: ben ick vroom, so maeckt Hy my doch tot onrecht.

21

Ben ick dan vroom, so en derf haer mijne ziele dies niet aen-nemen: ick en begeere geen leven meer.

II.22

DAt is het eene, dat ick geseyt hebbe; ⁺ Hy brengt om beyde den Vromen ende den godt-loosen.

+ Eccl. 9.2, 3. Mal. 3,14.

23

Als Hy begint te geesselen, so dringt Hy haest voort ten doot; ende bespot de aen-vechtinge der onschuldigen.

24

Maer het lant wort gegeven onder de hant des godt-loosen, dat hy hare Richters onder-drucke. En is ’t niet alsoo? hoe soude het anders zijn?

25

Mijne dagen zijn sneller geweest, ⁺ dan een looper; sy zijn gevloden, ende en hebben niet goets beleeft:

+ Iob 7.6, 7.

26

Sy zijn vergaen, als de stercke schepen; als een arent vliegt tot de spijse.

27

Als ick dencke, ick wil mijne klage vergeten, ende mijn gebaer laten varen, ende my verquicken:

28

So vreese ick alle mijne ^c smerten; dewijle ick weet, dat Ghy my niet ontschuldigh zijn en laet.

c Scil. ne redeant.

29

Ben ick dan godt-loos; waerom lijde ick dan sulcke ydele plage?

30

Al wiessche ick my schoon met sneeuw-water, ende reynigde mijne handen met de fonteyne:

31

So sult Ghy my nochtans duycken in ’t slijck, ende mijne ^d kleederen sullen my ijselijck aen-staen.

d Dat is, mijne deugden.

32

Want Hy en is mijns gelijck niet, ⁺ dien ick antwoorden mochte, dat wy voor ’t gerichte met malkanderen quamen.

+ Eccl. 6,10. Ier. 49,19.

33

Daer en is geen scheyds-man tusschen ons, noch die sijne hant tusschen ons beyden legge.

34

Hy neme van my sijne roede, ⁺ ende late sijne verschrickinge van my:

+ Iob 13,20. cap. 33,7.

35

Dat ick magh spreken, ende my voor Hem niet vreesen en derf; anders en kan ick niets doen, dat voor my zy.