Lutherse Bijbel (1648)

Het viij. Capittel.

Begrijpt de reden Bildads in drie deelen: I. So beschuldigt hy Iob, dat hy met sijn boos leven dit ongeluck verdient hebbe. II. Vermaent hem tot belijdenisse ende af-biddinge sulcker sonde. III. Hervatt sijne voor-gaende beschuldiginge.

I.1

DOe antwoordde Bildad van Suah, ende sprack:

2

Hoe lange wilt ghy sulcx spreken? ende de redenen uwes monts sulck eenen trotsen moet hebben?

3

Meynt ghy, ⁺ dat Godt onrechtveerdelijck oordeele, ofte de Almachtige het recht verkeere?

+ Deut. 32,4. 2 Paral. 19,7. Dan. 9,14.

4

Hebben uwe sonen voor Hem gesondiget, so heeft Hyse verstooten om harer misdaet wille.

II.5

MAer indien ghy u in tijts tot Godt doet, ⁺ ende den Almachtigen smeeckt;

+ Job 22,23.

6

Ende so ghy reyn ende vroom zijt; so sal Hy op-waken tot u, ende sal weder op-richten de wooninge, om uwer gerechtigheyt wille.

7

Ende wat ghy te voren te weynigh gehadt hebt, dat sal daer nae seer toe-nemen.

III.8

WAnt vraegt de voorige geslachten; ⁺ ende neemt u voor te onder-soecken hare vaderen:

+ Deut. 4,32.

9

(Want wy zijn van gisteren af, ende en weten niets: ⁺ ons’ leven is eene schaduwe op aerden.)

+ Job 14,2. Psal. 39,7. ende 102,12. ende 144,4.

10

Sy sullen ’t u leeren, ende u seggen, ende hare redenen uyt haer herte voort-brengen.

11

Kan oock ^a het schelf op-wassen, waer het niet vochtigh en staet? ofte gras wassen, sonder water?

a Biese.

12

Anders, als ’t noch bloeyt, ⁺ eer het af-gehouwen wort; verdort het, eer dat men hoy maeckt:

+ Psal. 129,6. Jer. 17,6.

13

Soo gaet het allen den genen, die Godts vergeten: ⁺ ende de hope der huychelaren sal verloren zijn:

+ Job 11,20. cap. 18,14. Psal. 112,10. Prov. 10,28.

14

Want sijn toe-verlaet vergaet, ende sijne hope is eene spinne-webbe.

15

Hy verlaet hem op sijn huys, ende en sal doch niet bestaen; hy sal hem daer aen houden, maer doch niet staende blijven.

16

Hy heeft wel vruchten, eer dan de Sonne komt; ende rijseren wassen voort in sijnen hof.

[fol. 218v]

17

Sijn zaet staet dick by de wellen, ende sijn huys op steenen.

18

Maer als Hy hem verslindt van sijne plaetse, so sal Hy Hem tegen hem stellen, als of Hy hem niet en kende.

19

Siet, dat is de vreugde sijnes wesens: ende andere sullen uyt het stof wassen.

20

Daerom siet, dat Godt de vromen niet en verwerpt, ende en onder-houdt de hant der boosachtigen niet;

21

Tot dat uw’ mont vol lachens worde, ⁺ ende uwe lippen vol juychens.

+ Psal. 126,2.

22

Maer die u haten, sullen te schande worden: ende der godt-loosen hutte en sal niet bestaen.