Lutherse Bijbel (1648)

Het vij. Capittel.

Heeft drie deelen: I. Iob klaegt over der menschen, ende sijn eygen katijvigh leven. II. De gelegentheyt der dooden. III. Klagte over het verschricken der sonden halven, beneffens de vertroostinge van eene goede conscientie.

I.1

☜EN moet de Mensch niet altoos in den strijt zijn op aerden; ende sijne dagen zijn als eens dagh-looners☞?

2

Gelijck een knecht hijgt nae de schaduwe; ende een dagh-looner, dat sijn arbeyt uyt zy:

3

Alsoo hebb’ ick wel gantsche maenden ^a te vergeefs gearbeydt, ende der ellendiger nachten zijn my vele geworden.

a Te vergeefs) dat is, Ick hebbe ruste ende des arbeyts een eynde gesocht; maer dat is te vergeefs, daer blijft noch altoos onruste.

4

Als ick my leyde, so sprack ick, Wanneer sal ick op-staen? ende daer nae rekende ick, Wanneer het avont wilde worden: want ick was geheelijck een schouwsel yeder man, tot dattet duyster wiert.

5

Mijn vleesch is al om wormachtigh ende vuyl; mijn huyt is verschrompelt, ende te niete geworden.

6

Mijne dagen zijn lichter wegh-gevlogen, dan een wevers-spoele; ende zijn vergaen, datter geen op-houden geweest en is.

7

Gedenckt, ⁺ dat mijn leven een wint is; ende mijne oogen niet weder en komen te sien het goede.

+ Psal. 78,39. Jac. 4,14.

8

Ende geen levendigh ooge en sal my meer sien: uwe oogen sien my aen; daer over vergae ick.

II.9

EEn wolcke vergaet, ende vaert daer henen: alsoo die in de helle neder-daelt, en komt niet weder op;

10

Ende en komt niet weder in sijn huys; ende sijne plaetse en kent hem niet meer.

11

Daerom en wil ick oock mijnen mont niet weeren: ick wil spreken van den angst mijnes herten, ende wil uyt-seggen van de droeffenisse mijner ziele.

III.12

BEn ick dan een Zee, ofte Wal-visch, dat Ghy my alsoo bewaert?

13

Als ick dachte, Mijn bedde sal my troosten, mijn leger sal my [wat] verlichten:

14

Als ick met my selven spreke; so verschrickt Ghy my met droomen, ende doet my grouwelen.

15

So dat mijne ziele wenscht gehangen te zijn, ende mijn gebeente den doot.

16

Ick en begeere niet meer te leven: houdt op van my; want mijne dagen zijn te vergeefs geweest.

17

Wat is een Mensch, dat Ghy hem groot acht? ende bekommert u met hem?

18

Ghy besoeckt hem dagelijcx, ende versoeckt hem alle uyren;

19

Waerom en doet Ghy u niet van my, ende en laet niet af, tot dat ick mijn speecksel verslinde?

20

Hebb’ ick gesondigt, wat sal ick u doen, ô Ghy Menschen-hoeder? Waerom maeckt Ghy my, dat ick op u aen-loope, ende ben my selven een last?

21

Ende waerom en vergeeft Ghy my mijne misdaet niet, ende en neemt mijne sonde niet wegh? want nu sal ick my in de aerde leggen; ende als men my morgen soeckt, so en sal ick daer niet zijn.