Lutherse Bijbel (1648)

Het vj. Capittel.

Begrijpt Iobs antwoort in vier deelen: I. Verhaelt hy de oorsake van sijne onverduldigheyt, zijnde sijne groote smerten. II. Wenscht den doot nae Godts wille, ende getroost hem sijner goeder conscientie. III. Ontschuldigt op ’t nieuw sijne onverduldigheyt. IV. Beschuldigt Eliphas van huychelye ende onbeleeftheyt.

I.1

IOb antwoordde, ende sprack:

2

Wanneer men mijnen jammer woege, ende mijn lijden t’samen in eene weeg-schale leyde;

3

So soude het swaerder zijn, dan het zant aen de Zee: ⁺ daerom isset niet wat ick spreke.

+ Prov. 27,3.

4

Want de pijlen des Almachtigen steken in my; [Psal. 38.2, 3.} der-selver grimmigheyt suypt mijnen geest uyt, ende de verschrickingen Godts zijn op my gerichtet.

5

^a Het wilt en schreeuwt niet, als het gras heeft; de osse en loeyt niet, als hy sijn voeder heeft.

a Het wilt) Ghy-lieden hebt goet troosten, u en schort niet. Men en eet niets ongesouten, als men beter weet; maer ick moet rechte-voort wel dit ende dat, etc.

6

Kan men oock eten dat ongesouten is? ofte wie kan smaken het witte, dat om den doyer is?

7

Wat mijner zielen tegen was om aen te roeren, dat is mijne spijse van smerten.

II.8

O dat mijne bede geschiede, ende Godt my gave, dat ick hope!

9

Dat Godt begost, ende versloegh my, ende liet sijne hant gaen, ende vermorselde my!

10

So hadd’ ick noch troost, ende wilde bidden in mijne kranckheyt, dat Hy slechts niet en verschoonde; hebb’ ick doch ^b niet versaeckt de redenen des Heyligen.

b Niet versaeckt) dat is, en hebbe ick doch niet verdient, dat ick soo geplaegt worde: wilde Godt, ick ware doch doot.

III.11

WAt is mijne kracht, dat ick vol-herden moge? ende welck is mijn eynde, dat mijne ziele verduldigh zijn soude?

12

Is doch mijne kracht niet steenen; so en is mijn vleesch niet koperen.

13

Hebb’ ick doch nergens geene hulpe, ende mijn vermogen is wegh.

IV.14

☜WIe barmhertigheyt sijnen Naesten weygert, die verlaet des Almachtigen vreese☞.

15

Mijne broeders gaen verachtelijck voor-by my, als eene beke; gelijck de water-stroomen voor-by vloeyen.

16

Doch die voor den rijm schroomen, over die sal de sneeuw vallen.

17

Ter tijt alsse de hitte drucken sal, sullen sy ^c versmachten: ende als het heet wort, sullen sy vergaen van hare stede.

c Versmachten) Dewijle mijne vrienden nu voor-by ruysschen, als een water, ende my niet en kennen; so salse oock een mael eene hitte drucken: so sullen sy dan oock verloopen ende verdroogen, daerom dat sy my nu verlaten.

18

Haer wegh gaet ter zijden af; sy treden op ’t ongebaende, ende sullen om-komen.

19

Sy sien op de ^d wegen Thema; op de paden van ’t rijck Arabien wachten sy.

d De wegen Thema) dat is, Sy houden ’t met de gene, die my berooft hebben, als boven cap. 1. staet; geven den selven recht, ende my onrecht.

20

Maer sy sullen te schande worden, als ’t op ’t sekerste is; ende hen schamen moeten, als sy derwaerts komen.

21

Want ghy-lieden zijt nu tot my gekomen: ende om dat ghy jammer siet, vreest ghy u.

22

Hebb’ ick oock geseyt: Brenget herwaerts, ende van uw’ vermogen schencket my wat?

23

Ende reddet my uyt de hant des vyants, ende verlosset my van de hant der Tyrannen?

24

Leeret my, ick wil swijgen; ende wat ick niet en weet, dat onder-wijset my.

25

Waerom berispt ghy de rechte redenen? Wie is onder u-lieden, diese bestraffen konde?

[fol. 218r]

26

Ghy versieret woorden, dat ghy slechts bestraffet, ende dat ghy slechts stoffet met woorden, die my vertsaegt maken sullen.

27

Ghy over-vallet eenen armen weese, ende gravet uwen Naesten kuylen.

28

Doch dewijle ghy begonnen hebt, so siet op my, of ick voor u-lieden met leugenen bestaen sal.

29

Antwoordet wat recht is; mijne antwoort sal noch recht blijven.

30

Wat geldt’et, of mijne tonge onrecht hebbe, ende mijn mont quaet voor-geve.