Lutherse Bijbel (1648)

Het vij. Capittel.

Heeft drie deelen: I. Elisa voor-seyt dien van Samaria eenen grooten overvloet, ende den doot eenes Ridders die sulcx niet gelooven en wilde. II. Vier melaetsche boodschappen de vlucht der Syriers. III. De voor-seyde overvloet volgt, ende de Ridder wort in de poorte vertreden.

I.1

MAer Elisa sprack: Hooret des HEEREN woort; Soo spreeckt de HEERE: morgen ontrent desen tijt sal een schepel meel-bloeme eenen sikel gelden, ende twee schepel gerste eenen sikel onder de poorte van Samaria.

2

Doe antwoordde een Ridder, op wiens hant de Koninck leunde, den Man Godts, ende sprack: Ende al maeckte de HEERE vensteren aen den Hemel, hoe konde sulcx geschieden? hy sprack: Siet daer, met uwe oogen sult ghy ’t sien, ende daer van niet eten.

II.3

ENde daer waren vier melaetsche mannen aen de deure voor de poorte; ende d’ een sprack tot den anderen: Wat willen wy hier blijven, tot dat wy sterven?

4

Wanneer wy al dochten in de stadt te komen, so isser dierte in de stadt, ende moesten doch aldaer sterven: maer blijven wy hier, so moeten wy oock sterven; so laet ons nu henen gaen, ende tot het heyr der Syriers vallen: laten sy ons leven, so leven wy; dooden sy ons, so zijn wy doot.

5

Ende sy maeckten hen in de schemeringe op, dat sy tot het heyr der Syriers

[fol. 162r]

quamen: ende doe sy voor aen de plaetse des heyrs quamen, siet, doe en wasser niemant:

6

Want de Heere hadde de Syriers een geluyt van peerden, wagens, ende groote heyr-kracht laten hooren; so dat sy onder malkanderen spraken: Siet, de Koninck Israëls heeft tegen ons gehuert de Koningen der Hethiten, ende de Koningen der Egyptenaren, dat sy over ons komen sullen.

7

Ende sy maeckten hen op, ende vloden in de schemeringe; ende lieten hare hutten, peerden ende esels in ’t leger, als het stont: ende vloden met haer leven daer van.

8

Als nu de melaetsche aen de plaetse des legers quamen, gingen sy in eene van de hutten, aten ende droncken, ende namen silver, gout ende kleederen, ende gingen henen, ende verbergden ’t: ende quamen weder, ende gingen in eene andere hutte; ende namen daer uyt, ende gingen henen, ende verbergden ’t.

9

Maer d’ een sprack tot den anderen: En laet ons alsoo niet doen; dese dagh is een dagh van goede boodschap: so wy dat verswijgen, ende vertoeven tot den lichten morgen, so sal onse mis-daet gevonden worden: so laet ons nu henen gaen, dat wy komen, ende ’t aen-seggen den huyse des Konincx.

10

Ende doe sy quamen, so riepen sy aen de poorte der stadt, ende seyden ’t hen aen, seggende: Wy zijn tot het leger der Syriers gekomen, ende siet, daer en is niemant, noch geens menschen stemme; maer peerden ende esels aen-gebonden, ende de hutten als sy staen.

11

Doe riep men de poortiers, dat sy’t daer binnen souden aen-seggen in den huyse des Konincx.

III.12

ENde de Koninck stont op in de nacht, ende sprack tot sijne knechten: Laet u seggen, hoe de Syriers met ons om-gaen; sy weten, dat wy honger lijden; ende zijn uyt het leger gegaen, dat sy hen in ’t velt versteken souden, ende dencken: Als sy uyt de stadt gaen, so willen wyse levendigh grijpen, ende in de stadt komen.

13

Doe antwoordde een van sijne knechten, ende sprack: Men neme de vijf overige peerden, die noch hier binnen zijn over-gebleven (Siet, die zijn hier binnen over-gebleven van alle menighte in Israël, die alle wegh is) die laet ons senden, ende besien.

14

Doe namen sy twee wagen-peerden; ende de Koninck sondtse het leger der Syriers nae, ende sprack: Trecket henen, ende besiet.

15

Ende doe sy hen nae-trocken tot aen de Iordane; siet, doe lagh de wegh vol kleederen ende gereetschap, welcke de Syriers van hen geworpen hadden, doe sy hen haesteden. Ende doe de boden weder quamen, ende seyden ’t den Koninck aen;

16

Ginck het volck uyt, ende beroofde het leger der Syriers: ende een schepel meel-bloeme goldt eenen Sikel, ende twee schepel gerste oock eenen Sikel, nae ’t woort des HEEREN.

17

Maer de Koninck stelde den Ridder, op wiens hant hy leunde, onder de poorte; ende het volck vertradt hem in de poorte, dat hy sterf: gelijck de Man Godts gesproken hadde, doe de Koninck tot hem af-quam.

18

Ende het geschiedde gelijck de Man Godts den Koninck seyde, doe hy sprack: Morgen ontrent desen tijt, sullen twee schepel gerste eenen Sikel gelden, ende een schepel meel-bloeme eenen Sikel, onder de poorte te Samaria:

19

Ende de Ridder den Man Godts antwoordde, ende sprack: Siet, al maeckte de HEERE vensteren aen den Hemel, hoe konde sulcx geschieden? Maer hy sprack: Siet, met uwe oogen sult ghy ’t sien, ende daer van niet eten.

20

Ende het ginck hem even alsoo: want het volck vertradt hem in de poorte, dat hy sterf.