Lutherse Bijbel (1648)

Het ij. Capittel.

Heeft drie deelen: I. Elie wegh-neminge wort van der Propheten kinderen te voren verkondigt. II. Elia deelt met sijnen mantel de Iordane, ende vaert op eenen vyerigen wagen ten Hemel. III. Drie wonder-wercken van Elisa, dewelcke op Elie Hemel-vaert zijn gevolgt.

I.1

DOe nu de HEERE wilde Elia in een onweder ten Hemel halen, ginck Elia ende Elisa van Gilgal.

2

Ende Elia sprack tot Elisa: Lieve blijft hier; want de HEERE heeft my nae Beth-el gesonden. Maer Elisa sprack: Soo waerachtigh als de HEERE leeft, ende uwe ziele, ick en verlaet u niet.

3

Ende doe sy af-quamen te Beth-el, gingen de Propheten kinderen, die te Beth-el waren, tot Elisa uyt, ende spraken tot hem: Weet ghy oock, dat de HEERE heden uwen Heere sal van uwen ^a hoofde nemen? maer hy sprack: Ick weet het oock wel; swijget slechts stille.

a Van uwen hoofde) Ten hoofde zijn, heet Meester ende Leeraer zijn; ten voeten zijn, heet scholier ende onderdaen zijn: want als de leeraer leert, so sit hy hooger dan de scholier; so dat hyse ten voeten, ende sy hem ten hoofde hebben. Alsoo seyt S. Paulus Act. 22,3. Dat hy ten voeten van Gamaliël de Wet geleert hebbe. Ende het is vast een gemeene wijse der Schrift, alsoo te spreken op ’t Ebr.

4

Ende Elia sprack tot hem: Elisa, lieve blijf hier; want de HEERE heeft my nae Iericho gesonden. Maer hy sprack: So waerachtigh als de HEERE leeft, ende uwe ziele, ick en verlaet u niet.

5

Ende doe sy te Iericho quamen, traden der Propheten kinderen, die te Iericho waren tot Elisa, ende spraken tot hem: Weet ghy oock, dat de HEERE heden uwen Heere van uwen hoofde sal nemen? maer hy sprack: Ick weet het oock wel; swijget slechts stille.

6

Ende Elia sprack tot hem: Lieve blijft hier; want de HEERE heeft my gesonden aen de Iordane. Maer hy sprack: Soo waerachtigh als de HEERE leeft, ende uwe ziele, ick en verlaet u niet. Ende die beyde gingen met malkanderen.

7

Maer vijftigh mannen onder der Propheten kinderen gingen henen, ende traden tegen over van verre: maer die beyde stonden aen de Iordane.

II.8

DOe nam Elia sijnen mantel, ende wondt hem te samen, ende sloegh in ’t water; dat deelde sich op beyde zijden van malkanderen, so dat die beyde drooge daer door gingen.

9

Ende doe sy over quamen, sprack Elia tot Elisa: Bidt wat ick u doen sal, eer ick van u genomen worde. Elisa sprack: Dat uw’ geest by my zy ^b tweevoudigh.

b Elisa en wilde geenen tweevoudigen geest Elie hebben, daer het nochtans een Geest is 1 Cor. 12,4. in alle Heylige: maer eenen tweevoudigen mont desselven Geestes, dat hy stercker ende meer prediken konde dan Elia: als hy oock dede.

10

Hy sprack: Ghy hebt een hardt dinck gebeden. Doch indien ghy my sien sult, als ick van u genomen worde, so sal’t ja zijn; indien niet, so en sal ’t niet zijn.

11

Ende doe sy met malkanderen gingen, ende hy sprack; siet, doe quam een ^* vyerigen wagen met vyerige peerden, ende scheydden die beyde van malkanderen: ende Elia voer alsoo in’t onweder ten Hemel.

* Sir. 48,13. 1 Macc. 2,58.

12

Maer Elisa sagh het, ende riep: Mijn vader, ⁺ mijn vader, wagen Israëls ende sijne ruyteren! ende en sagh hem niet meer. Ende hy vattede sijne kleederen, ende scheurdese in twee stucken.

+ 2 Reg. 13,14.

III.13

ENde nam den mantel van Elia op, die hem ontvallen was; ende keerde om, ende tradt aen den oever der Iordane.

14

Ende nam den selven mantel van Elia, die hem ontvallen was, ende sloegh in ’t water, ende sprack: Waer is nu de HEERE, de Godt van Elia? Ende sloegh in ’t water; doe deelde het sich van malkanderen op beyde zijden: ende Elisa ginck daer door.

15

Ende doe hem der Propheten kinderen sagen, die te Iericho tegen hem over waren, spraken sy: De Geest van Elia rust op Elisa. Ende sy gingen hem te gemoete, ende aen-baden ter aerden;

16

Ende spraken tot hem: Siet, daer zijn onder uwe knechten vijftigh mannen, stercke lieden, die laet henen gaen, ende uwen Heere soecken; misschien heeft hem de Geest des HEEREN genomen, ende ergens op eenen bergh, oft ergens in een dal geworpen. Maer hy sprack: En laetse niet henen gaen.

17

Maer sy hielden by hem aen, tot dat hy sich ontstelde, ende sprack: Laetse henen gaen. Ende sy sonden vijftigh mannen henen, ende sochten hem drie dagen; maer sy en vonden hem niet:

18

Ende quamen weder tot hem. Ende hy bleef te Iericho, ende sprack tot hen: Seyd’ ick u niet, dat ghy niet en soudt henen gaen.

19

Ende de mannen der stadt spraken tot Elisa: Siet, het is goet woonen in dese stadt, als mijn Heere siet; maer het water is quaet, ende het lant onvruchtbaer.

20

Hy sprack: Brenget my hier een nieuwe schale, ende doetter sout in: ende sy brachten ’t hem.

21

Doe ginck hy uyt tot de water-welle, ende wierp het sout daer in, ende sprack: Soo spreeckt de HEERE; Ick hebbe dit water gesont gemaeckt; daer en sal voort-aen geen doot, noch onvruchtbaerheyt van komen.

[fol. 159v]

22

Alsoo wiert dat water gesont, tot op desen dagh; nae het woort van Elisa, dat hy sprack.

23

Ende hy ginck op nae Beth-el; ende als hy den wegh op-ginck, quamen kleyne jongens uyt de stadt, ende bespotteden hem, ende spraken tot hem: Kael-kop komt op, kael-kop komt op!

24

Ende hy keerde hem om; ende doe hyse sagh, vloeckte hyse in den Name des HEEREN: doe quamen twee beyren uyt het wout, ende verscheurden dier kinderen twee-en-veertigh.

25

Van daer ginck hy op den bergh Carmel; ende keerde van daer wederom nae Samaria.