Lutherse Bijbel (1648)

Het xx. Capittel.

Heeft twee deelen: I. Ben-hadad belegert Samaria, ende doet een tweevoudigh versoeck aen Ahab, waer van het eerste wort in-gewilligt, maer het tweede af-geslagen; waer op hy sich uyt-rust om de stadt te bestormen, maer wort over-vallen ende in de vlucht geslagen. II. Ahab krijgt de tweede victorie tegen Ben-hadad, den welcken hy verschoont, ende daer over van seker Propheet bestraft wort.

I.1

ENde Ben-hadad de Koninck van Syrien vergaderde alle sijne macht, ende daer waren twee-en-dertigh Koningen met hem, ende peerden ende wagens; ende hy trock op, ende belegerde Samaria, ende streedt tegen haer.

2

Ende sondt boden tot Ahab, den Koninck Israëls, in de stadt,

3

Ende liet hem seggen: Soo spreeckt Ben-hadad; Uw’ silver ende uw’ gout is mijn, ende uwe wijven ende uwe beste kinderen zijn oock mijne.

4

De Koninck Israëls antwoordde, ende sprack: Mijn Heere Koninck, gelijck ghy gesproken hebt, ick ben uwe, ende al wat ick hebbe.

5

Ende de boden quamen weder, ende spraken: Soo spreeckt Ben-hadad; Dewijle dat ick tot u gesonden hebbe, ende laten seggen, Uw’ silver ende uw’ gout, uwe wijven ende uwe kinderen sult ghy my geven;

6

So wil ick morgen ontrent desen tijt mijne knechten tot u senden, dat sy uw’ huys, ende uwer onderdanen huysen besoecken; ende wat u lief is, sullen sy in hare handen nemen ende wegh-dragen.

7

Doe riep de Koninck Israëls alle Outsten des lants, ende sprack: Mercket ende siet, hoe quaet dat hy ’t voor-neemt! hy heeft tot my gesonden om mijne wijven ende kinderen, silver ende gout; ende ick en hebbe hem dat niet geweygert.

8

Doe spraken tot hem alle Outsten, ende al het volck: Ghy en sult hem geen gehoor geven noch bewilligen.

9

Ende hy sprack tot de boden Ben-hadads: Segget mijnen Heere den Koninck; Al wat ghy in ’t eerste uwen knecht ontboden hebt, dat wil ick doen; maer dit en kan ick niet doen. Ende de boden gingen henen, ende seyden hem sulcx weder.

10

Doe sondt Ben-hadad tot hem, ende liet hem seggen: ⁺ De Goden doen my dit ende dat, indien het stof van Samaria genoegh sal zijn, dat al het volck onder my eene hant vol daer van brenge!

+ 1 Reg. 19,2.

11

Maer de Koninck Israëls antwoordde, ende sprack: Segget, Die het harnasch aen-doet, en sal hem ^a niet beroemen, gelijck die ’t heeft af-geleyt.

a Niet beroemen) dat is, hy en segge niet Huy! eer dat hy over den bergh kome: want wie gewonnen heeft, die leyt het harnasch af, ende magh hem beroemen; maer wie het aen-doet, en heeft daerom noch niet gewonnen.

12

Doe dat Ben-hadad hoorde, (ende hy even dronck met de Koningen in de tenten) sprack hy tot sijne knechten: Rustet u toe. Ende sy rusteden hen toe tegen de stadt.

13

Ende siet, een Propheet tradt tot Ahab, den Koninck Israëls, ende sprack: Soo spreeckt de HEERE; Ghy hebt immers gesien alle desen grooten hoop? siet, Ick wil hem heden in uwe hant geven, dat ghy weten sult, dat Ick de HEERE ben.

14

Ahab sprack: Door wien? hy sprack: Soo spreeckt de HEERE: Door de jongens der Land-voogden. hy sprack: Wie sal den strijt aen-binden? hy sprack: Ghy.

15

Doe telde hy de jongens der Land-voogden, ende harer was twee hondert ende twee-en-dertigh: ende telde nae hen het gantsche volck aller kinderen Israëls, seven duysent mannen.

16

Ende sy trocken uyt op den middagh: maer Ben-hadad dronck, ende was droncken in de tenten, mitsgaders de twee-en-dertigh Koningen, die hem te hulpe gekomen waren.

17

Ende de jongens der Land-voogden trocken eerst uyt; maer Ben-hadad sondt uyt, ende die seyden hem aen, ende spraken: Daer trecken mannen uyt Samaria.

18

Hy sprack: Grijptse levendigh, sy zijn om vrede oft om strijts willen uyt-getrocken.

19

Doe nu de jongens der Land-voogden uyt-getrocken waren, ende het heyr hen nae; so sloegh een yegelijck wie hem voor-quam.

[fol. 156v]

20

Ende de Syriers vloden, ende Israël jaegde hen nae; ende Ben-hadad de Koninck van Syrien ontquam met peerden ende ruyteren.

21

Ende de Koninck Israëls trock uyt, ende sloegh peerden ende wagens, so dat hy aen de Syriers eenen grooten slagh dede.

II.22

DOe tradt een Propheet tot den Koninck Israëls, ende sprack tot hem: Gaet henen, ende sterckt u, ende merckt, ende siet wat ghy doet: want de Koninck van Syrien sal tegen u op-trecken, als het jaer om is.

23

Want de knechten des Konincx van Syrien spraken tot hem: Hare Goden zijn Bergh-goden, daerom hebben sy ons af gewonnen: ô dat wy met hen op het effen velt strijden mochten; wat geldt ’et, wij wilden hen af gewinnen!

24

Doet alsoo; Doet de Koningen wegh, eenen yegelijcken van sijne plaetse, ende stelt Heeren in hare stede.

25

Ende ordineert u een heyr, gelijck dat heyr was, dat ghy verloren hebt, ende peerden ende wagens, gelijck gene waren; ende laet ons tegen hen strijden op het effen velt: wat geldt ’et, wij sullen d’overhant hebben! hy hoorde nae hare stemme, ende dede alsoo.

26

Als nu het jaer om was, ordineerde Ben-hadad de Syriers, ende trock op nae Aphek, om tegen Israël te strijden.

27

Ende de kinderen Israëls ordineerden hen oock, ende versorgden hen, ende trocken henen hen te gemoete, ende legerden sich tegen hen over, als twee kleyne kudden geyten: maer der Syriers was het lant vol.

28

Ende daer tradt een man Godts toe, ende sprack tot den Koninck Israëls, Soo spreeckt de HEERE, Daerom dat de Syriers hebben geseyt: De HEERE zy een Godt der bergen, ende niet een Godt der valleyen; so hebb’ Ick al desen grooten hoop in uwe hant gegeven, op dat ghy-lieden wetet, dat Ick de HEERE ben.

29

Ende sy legerden sich recht tegen gene over, seven dagen: op den sevensten dagh trocken sy te hoop in den strijt; ende de kinderen Israëls sloegen der Syriers hondert duysent voet-volcx, op eenen dagh.

30

Ende de over-geblevene vloden nae Aphek in de stadt, ende de muer viel op de over-geblevene seven-en-twintigh duysent mannen: ⁺ ende Ben-hadad vloodt oock in de stadt, van d’ eene kamer in de ander.

+ 1 Reg. 22,25.

31

Doe spraken sijne knechten tot hem: Siet, wy hebben gehoort, dat de Koningen des huyses Israëls barmhertige Koningen zijn; so laet ons sacken om onse lenden leggen, ende stricken om onse hoofden, ende tot den Koninck Israëls uyt-gaen; misschien laet hy uwe ziele leven.

32

Ende sy gordden sacken om hare lendenen, ende stricken om hare hoofden, ende quamen tot den Koninck Israëls, ende spraken: Ben-hadad uw’ knecht laet u seggen; Lieve, laet mijne ziele leven. Maer hy sprack: Leeft hy noch, so is hy mijn broeder.

33

Ende de mannen namen haestelijck dat woort van hem, ende duyden ’t voor hen, ende spraken: Ia, uw’ broeder Ben-hadad. Hy sprack: Komet, ende brenget hem. Doe ginck Ben-hadad tot hem uyt; ende hy liet hem op den wagen sitten.

34

Ende sprack tot hem: De steden, die mijn vader van uwen vader genomen heeft, wil ick u weder geven; ende maeckt u straten te Damascus, gelijck mijn vader te Samaria gedaen heeft: so wil ick met een verbondt u gaen laten. Ende hy maeckte met hem een verbondt, ende liet hem trecken.

35

Doe sprack een man onder de kinderen der Propheten tot sijnen Naesten, door het woort des HEEREN: Lieve, slaet mij. Maer hy weygerde hem te slaen.

36

Doe sprack hy tot hem: Daerom dat ghy nae de stemme des HEEREN niet en hebt gehoort; siet, so sal u een leeuw slaen, als ghy van my gaet. Ende doe hy van hem af-ginck, so vondt hem een leeuw, ende sloegh hem.

37

Ende hy vondt eenen anderen man, ende sprack: Lieve, slaet my. Ende die man sloegh hem, ende wondde hem.

38

Doe ginck de Propheet henen, ende tradt tot den Koninck aen den wegh, ende verstelde sijn aengesicht met asschen.

39

Ende doe de Koninck voor-by trock, riep hy den Koninck aen, ende sprack: Uw’ knecht was uyt-getrocken midden in den strijt; ende siet, een man was geweken, ende bracht eenen man tot my, ende sprack: Bewaert desen man, is ’t dat men hem sal missen, so sal uwe ziele in de stede sijner ziele zijn; ofte ghy sulter eenen centener silvers voor wegen.

40

Ende doe uw’ knecht hier ende daer te doen hadde, en was die niet meer daer. De Koninck Israëls sprack tot hem: Dat is uw’ oordeel, ghy hebt het selve gevelt.

41

Doe dede hy haestelijck de asschen van sijn aengesicht; ende de Koninck Israëls kende hem, dat hy een van de Propheten was.

42

Ende hy sprack tot hem: Soo spreeckt de HEERE; daerom dat ghy hebt dien verbannen man van u gelaten; so sal uwe ziele voor sijne ziele zijn, ende uw’ volck voor sijn volck.

43

Maer de Koninck Israëls trock henen, mis-moedigh ende toornigh, in sijn huys; ende quam te Samaria.