Lutherse Bijbel (1648)

Het iij. Capittel.

Heeft vier deelen: I. Salomons houwelijck met Pharaos dochter. II. Salomons Godts-dienstigheyt. III. Salomon bidt ende verkrijgt wijsheyt. IV. Salomons oordeel over twee wijven.

I.1

ENde Salomo verswagerde sich met Pharao den Koninck in Egypten; ⁺ ende nam Pharaos dochter, ende brachtse in de stadt Davids, tot dat hy uyt-bouwde sijn huys, ende des HEEREN Huys, ende de muer ront-om Ierusalem.

+ 1 Reg. 7,8.

II.2

MAer het volck offerde noch op de hooghten: ⁺ want daer en was noch geen Huys gebouwt den Name des HEEREN tot dien tijt toe.

+ Deut. 12,5.

3

Salomo nu hadde den HEERE lief, ende wandelde nae de zeden sijnes vaders Davids; behalven dat hy op de hooghten offerde ende roockte.

4

Ende de Koninck ginck henen nae Gibeon, om aldaer te offeren; want dat was eene heerlijcke hooghte: ende Salomo offerde duysent brand-offeren op den selven Altaer.

[fol. 146r]

III.5

ENde de HEERE verscheen Salomo te Gibeon in den droom des nachts, ⁺ ende Godt sprack: Bidt wat Ick u geven sal.

+ 1 Reg. 9,2. 2 Paral. 2,7.

6

Salomo sprack: Ghy hebt aen mijnen vader David uwen Knecht groote barmhertigheyt gedaen, gelijck hy dan voor u gewandelt heeft in waerheyt ende gerechtigheyt, ende met een oprecht herte voor u: ende Ghy hebt hem dese groote barmhertigheyt gehouden, ende hem eenen soon gegeven, die op sijnen stoel sitten soude; gelijck het dan nu gaet.

7

Nu HEERE mijn Godt! ⁺ Ghy hebt uwen Knecht tot eenen Koninck gemaeckt in mijns vaders Davids plaetse: so ben ick een kleyn jongelinck, en weet noch mijnen uyt-ganck noch in-ganck.

+ 2 Paral. 1,8.

8

Ende uw’ Knecht is onder het volck, ⁺ dat Ghy verkoren hebt, soo groot, dat ’et niemant tellen noch beschrijven en kan, van wegen de menigte.

+ 2 Paral. 1,9.

9

So wilt doch uwen Knecht geven een gehoorsaem herte, dat hy uw’ volck richten magh, ende verstaen wat goet ofte quaet is: want wie vermagh dit uw machtigh volck te richten?

10

Dat behaegde den HEERE wel, ⁺ dat Salomo sulcx badt.

+ 2 Paral. 1,11.

11

Ende Godt sprack tot hem: Om dat ghy sulcx bidt, ende en bidt niet om een lanck leven, noch om rijckdom, noch om uwer vyanden ziele; maer om verstant, gericht-saken te hooren:

12

Siet, ⁺ so hebb’ Ick gedaen nae uwe woorden: siet, Ick hebbe u een wijs ende verstandigh herte gegeven, dat uws gelijcken voor u niet geweest en is, ende nae u niet op-komen en sal.

+ Eccles. 1,16.

13

Daer toe, dat ghy niet gebeden en hebt, ⁺ hebb’ Ick u oock gegeven, namelijck, rijckdom ende eere; so dat uws gegelijck niemant onder de Koningen en is in uwe tijden.

+ Matth. 6,33. Eph. 3,20.

14

Ende is ’t dat ghy in mijne wegen wandelt, dat ghy houdt mijne zeden ende geboden, gelijck uw’ vader David gewandelt heeft; so wil Ick u geven een lanck leven.

15

Ende doe Salomo op-waeckte, siet, doe was het een droom: ende hy quam nae Ierusalem, ende tradt voor de Arke des verbondts des HEEREN, ende offerde brand-offeren ende danck-offeren; ende maeckte een groote maeltijt allen sijnen knechten.

IV.16

TE dier tijt quamender twee hoeren tot den Koninck, ende traden voor hem.

17

Ende het een wijf sprack: Och mijn Heere! ick ende dit wijf woonden in een huys, ende ick gelagh by haer in dat huys.

18

Ende nae drie dagen doe ick gebaert hadde, baerde sy oock: ende wy waren by malkanderen, so datter geen vreemde met ons en was in ’t huys, behalven ons tween.

19

Ende de soon van dit wijf sterf in der nacht: want sy hadde hem in den slaep doot gedruckt.

20

Ende sy stondt in der nacht op, ende nam mijnen soon van mijne zijde, doe uwe dienst-maegt sliep, ende leyde hem in haren arm; ende haren dooden soon leyde sy in mijnen arm.

21

Ende doe ick ’s morgens op-stont, om mijnen soon te soogen, siet, doe was hy doot! maer in den morgen besagh ick hem wel; ende siet, ’t en was mijn soon niet, dien ick gebaert hadde.

22

Het ander wijf sprack: ’t En is alsoo niet! mijn soon leeft, ende uw’ soon is doot. Gene daer-en-tegen sprack: ’t En is alsoo niet, uw’ soon is doot, ende mijn soon leeft: ende sy spraken alsoo voor den Koninck.

23

Ende de Koninck sprack: Dese spreeckt; Mijn soon leeft, ende uw’ soon is doodt. Gene spreeckt; ’t En is alsoo niet! uw’ soon is doot, ende mijn soon leeft.

24

Ende de Koninck sprack: Haelt mij een sweert hier. Ende doe het sweert voor den Koninck gebracht wiert,

25

So sprack de Koninck: Deelt het levendige kint in twee deelen; ende geeft deser de helft, ende gener de helft.

26

Doe sprack het wijf, wiens soon leefde, tot den Koninck: (want haer moederlijcke herte ontstack over haren soon) Och mijn Heere! geeft haer dat kint levendigh, ende en doodt het niet. Gene daer-en-teghen sprack: ’t En zy noch mijn noch uw’, laet het deelen.

27

Doe antwoordde de Koninck, ende sprack: Geeft deser het kint levendigh, ende en doodt het niet: die is sijne moeder.

28

Ende dat oordeel dat de Koninck gevelt hadde, wiert luydbaer voor geheel Israël; ende vreesden hen voor den Koninck: want sy sagen, dat de wijsheyt Godts in hem was, om gericht te houden.