Lutherse Bijbel (1648)

Het xiiij. Capittel.

Heeft vier deelen: I. Ioabs aen-slagh om Absalom met David te versoenen. II. David geeft Ioab consent om Absalom weder te halen, maer en wil niet toe-staen dat hy onder sijne oogen kome. III. Absaloms schoonheyt, ende huys-houdinge te Ierusalem. IV. Absalom dwingt eyndelijck Ioab voor hem te verkrijgen, dat hy by sijnen vader magh komen, gelijck geschiedt is.

I.1

MAer Ioab de soon Zeruja merckte, dat des Konincx herte was tegen Absalom.

2

Ende sondt henen nae Thekoa, en-de liet van daer een kloeck wijf halen, ende sprack tot haer: Draegt rouwe, ende treckt rouw-kleederen aen, ende en salft u niet met olye; maer stelt u als een wijf, dat eenen langen tijt rouwe gedragen heeft over eenen dooden:

3

Ende sult tot den Koninck in-gaen, ende met hem spreken soo ende soo. Ende Ioab gaf haer in, wat sy spreken soude.

II.4

ENde doe het wijf van Thekoa met den Koninck spreken wilde, so viel sy op haer aengesicht ter aerden, ende aen-badt, ende sprack: Helpt my, ô Koninck!

5

De Koninck sprack tot haer: Wat is u? sy sprack: Ick ben eene weduwe, een wijf dat rouwe draegt; ende mijn man is gestorven.

6

Ende uwe dienst-maegt hadde twee sonen, die twisteden met malkanderen op 't velt; ende alsser geen verlosser en was, so sloegh d'een den anderen, ende doodde hem.

7

Ende siet, nu staet de gantsche maeghschap op tegen uwe dienst-maegt, ende seggen: Geeft dien hier, die sijnen broeder verslagen heeft, dat wy hem dooden voor de ziele sijnes broeders, dien hy gedoodt heeft, ende oock den erfgenaem verdelgen; ende willen mijne voncke uyt-blusschen, die noch overigh is, dat mijnen man geen naem ende niets over en blijve op der aerden.

8

De Koninck sprack tot den wijve: Gaet nae huys; ick wil voor u gebieden.

9

Ende het wijf van Thekoa sprack tot den Koninck: Mijn Heere Koninck, de misdaet zy op my, ende op mijnes vaders huys; maer de Koninck ende sijn stoel zy onschuldigh.

10

De Koninck sprack: Wie tegen u spreeckt, dien brengt tot my; so en sal hy u niet meer aen-tasten.

11

Sy sprack: De Koninck gedencke aen den HEERE uwen Godt, op dat der bloet-wrekers niet te vele en worden om te verderven, ende mijnen soon niet en verdelgen. Hy sprack; Soo waerachtigh als de HEERE leeft, daer en sal geen hayr van uwen sone op de aerde vallen!

12

Ende het wijf sprack: Laet uwe dienst-maegt mijnen Heere den Koninck wat seggen. Hy sprack: Segt op.

13

Het wijf sprack: Waerom hebt ghy alsulcx gedacht tegen Godts volck, dat de Koninck sulcx gesproken heeft, dat hy schuldigh worde, ende sijnen verstootenen niet weder en laet halen?

14

☜Want wy sterven den doot, ende gelijck het water in de aerde verloopt, dat men niet op en houdt☞: ende Godt en wil het leven niet wegh-nemen; maer bedenckt Hem, dat het verstooten oock van Hem niet verstooten en worde.

15

So ben ick nu gekomen, om met mijnen Heere den Koninck sulcx te spreken; want het volck maeckt my bange: want uwe dienst-maegt dachte, Ick wil met den Koninck spreken; misschien sal hy doen, wat sijne dienst-maegt seyt.

[fol. 138r]

16

Want hy sal sijne dienst-maegt verhooren, dat hy my redde van de hant aller, die my met mijnen sone verdelgen willen van 't erve Godts.

17

Ende uwe dienst-maegt dachte: Mijnes Heeren des Konincx woort sal my een troost zijn; want mijn Heere de Koninck is als een Engel Godts, dat hy goet ende quaet hooren kan: daerom sal de HEERE uw' Godt met u zijn.

18

De Koninck antwoorde, ende sprack tot den wijve: En loochent my niet, wat ick u vrage. Het wijf sprack: Mijn Heere de Koninck spreke.

19

De Koninck sprack: Is niet de hant Ioabs met u in allen desen? het wijf antwoordde, ende sprack: Soo waerachtigh als uwe ziele leeft, mijn Heere Koninck, daer en is niemant anders, noch ter rechter noch ter slincker hant, dan soo mijn Heere Koninck gesproken heeft: want uw' knecht Ioab heeft my 't geboden, ende hy heeft sulcx alles uwer dienst-maegt in-gegeven,

20

Dat ick dese sake alsoo wenden soude; dat heeft uw' knecht Ioab gedaen: doch mijn Heere is wijs, als de wijsheyt eens Engel Godts, dat hy merckt alles op aerden.

21

Doe sprack de Koninck tot Ioab: Siet, ick hebbe sulcx gedaen; so gaet henen, ende brengt den jongelinck Absalom weder.

22

Doe viel Ioab op sijn aen-gesicht ter aerden, ende aen-badt, ende danckte den Koninck, ende sprack: Heden merckt uw' knecht, dat ick genade gevonden hebbe voor uwe oogen, mijn Heere Koninck, dat de Koninck doet wat sijn knecht seyt.

23

Alsoo maeckte sich Ioab op, ende trock nae Gesur, ende brachte Absalom te Ierusalem.

24

Maer de Koninck sprack: Laet hem weder in syn huys gaen, ende mijn aen-gesicht niet sien. Alsoo quam Absalom weder in sijn huys, ende en sagh des Konincx aen-gesicht niet.

III.25

NU en wasser in gantsch Israël geen man soo schoon, als Absolom, ende hadde dit lof voor alle, van sijne voet-solen aen tot op sijnen schedel en wasser geen gebreck aen hem.

26

Ende als men sijn hooft beschoer (dat geschiedde gemeynlijck alle jaer; want het was hem te swaer, dat men 't af-scheeren moeste) soo woegh het hayr sijns hoofts twee-hondert sikelen, nae den Konincklijcken gewichte.

27

Ende Absalom wierden drie sonen geboren, ende eene dochter, die hiet Thamar; ende was een wijf schoon van gedaente.

28

Alsoo bleef Absalom twee jaren te Ierusalem, dat hy des Konincx aen-gesichte niet en sagh.

IV.29

ENde Absalom sondt nae Ioab, dat hy hem tot den Koninck sonde; ende hy en wilde niet tot hem komen: maer hy sondt ten tweeden mael; noch en wilde hy niet komen.

30

Doe sprack hy tot sijne knechten: Siet het stuck ackers Ioabs neffens mijnen; ende hy hadde gerste daer op: so gaet henen, ende steeckt het met vyer aen. Doe staken de knechten Absoloms dat stuck met vyer aen.

31

Doe maeckte sich Ioab op, ende quam tot Absolom in 't huys, ende sprack tot hem: Waerom hebben uwe knechten mijn stuck met vyer aen-gesteken?

32

Absalom sprack tot Ioab: Siet, ick sondt nae u, ende liet u seggen: Komt hier, dat ick u tot den Koninck sende, ende seggen late; Waerom ben ick van Gesur gekomen? het ware my beter, dat ick noch daer ware: so laet my nu het aen-gesichte des Konincx sien; maer isser eene misdaet aen my, so doodt my.

33

Ende Ioab ginck in tot den Koninck, ende seyde 't hem aen: ende hy riep Absalom, dat hy tot den Koninck in-quam. Ende hy aen-badt op sijn aen-gesicht ter aerden voor den Koninck; ende de Koninck kuste Absalom.