Lutherse Bijbel (1648)

Het xxvj. Capittel.

Heeft vier deelen: I. De Siphiten verraden David, ende Saul vervolgt hem ten laetsten in de woestijne. II. David met eene groote kloeck-moedigheyt in Sauls leger gekomen zijnde, neemt Sauls spiesse ende water-beker wegh. III. David verwijt Abner ende den anderen dienaren van Saul hare sloffigheyt. IV. David vermaent ende beweegt Saul wederom tot belijdenisse van sijn onbillijck voor-nemen.

I.1

MAer die van Siph quamen tot Saul nae Gibea, ⁺ seggen-

+ Psal. 54,2.

[fol. 129v]

de: En is David niet verborgen op den heuvel Hachila, voor de woestijne?

2

Doe maeckte hem Saul op, ende trock af nae de woestijne Siph, ende met hem drie duysent jonge manschap in Israël; dat hy David sochte in de woestijne Siph.

3

Ende legerde hem op den heuvel Hachila, die voor de woestijne leyt aen den wegh: maer David bleef in de woestijne. Ende doe hy sagh, dat Saul hem nae quam in de woestijne;

4

So sondt hy bespieders uyt, ende vernam dat Saul gewisselijck gekomen was.

II.5

ENde David maeckte hem op, ende quam aen de plaetse, daer Saul sijn leger hadde; ende sagh de stede, daer Saul lagh met sijnen Velt-hooft-man Abner, den sone van Ner: want Saul lagh in den wagen-burgh, ende het heyr-volck ront-om hem.

6

Doe antwoordde David, ende sprack tot Ahimelech den Hethiter, ende tot Abisai den soon Zeruja, den broeder Ioabs: Wie wil met my af-gaen tot Saul in ’t leger? Abisai sprack: Ick wil met u af-gaen.

7

Alsoo quam David ende Abisai tot het volck des nachts; ende siet, Saul lagh ende sliep in den wagen-burgh, ende sijne spiesse stack in der aerden aen sijn hoofden-eynde; maer Abner ende het volck lagh ront-om hem.

8

Doe sprack Abisai tot David: Godt heeft uwen vyant heden in uwe hant besloten; so wil ick hem nu met de spiesse steken in de aerde een mael, dat hy ’t niet meer en behoeft.

9

Maer David sprack tot Abisai: ⁺ En verderft hem niet! want wie wil de hant aen den Gesalfden des HEEREN leggen, ende ongestraft blijven?

+ Psal. 7,5.

10

Voorder seyde David: Soo waerachtigh als de HEERE leeft, is ’t dat hem de HEERE niet en slaet, ofte sijne tijt komt dat hy sterve, oft in eenen strijt trecke, ende om kome;

11

So late ’t de HEERE verre van my zijn, dat ick mijne hant soude aen den Gesalfden des HEEREN leggen. So neemt nu de spiesse aen sijn hoofden-eynde, ende den water-beker, ende laet ons gaen.

12

Alsoo nam David de spiesse ende den water-beker van Sauls hoofden-eynde, ende ginck henen: ende daer en was niemant die ’t sagh noch merckte, noch ontwaeckte; maer sy sliepen alle: want daer was een diepen slaep van den HEERE op hen gevallen.

III.13

DOe nu David over op gene zijde gekomen was, tradt hy op des bergs hooghte van verre, so datter een wijde ruymte was tusschen hen;

14

Ende riep het volck aen, ende Abner den sone Ner, seggende: En hoort ghy niet, Abner? ende Abner antwoordde, ende sprack: Wie zijt ghy, dat ghy soo roept tegen den Koninck?

15

Ende David sprack tot Abner: Zijt ghy niet een man? ende wie is u gelijck in Israël? waerom en hebt ghy dan niet bewaert uwen Heere den Koninck? want een van den volcke isserin gekomen, om uwen Heere den Koninck te verderven.

16

Maer ’t en is niet fijn dat ghy gedaen hebt. Soo waerachtigh als de HEERE leeft, ghy zijt kinderen des doots, dat ghy uwen Heere den Gesalfden des HEEREN niet bewaert en hebt: nu siet, hier is de spiesse des Konincx, ende de water-beker, die aen sijn hoofden-eynde waren.

IV.17

DOe kende Saul de stemme Davids, ende sprack: En is dat niet uwe stemme, mijn soon David? David sprack: Het is mijne stemme, mijn Heere Koninck.

18

Ende sprack voorder: Waerom vervolgt mijn Heere alsoo sijnen knecht? wat hebb’ ick gedaen? ende wat quaet isser in mijne hant?

19

So hoore doch nu mijn Heere de Koninck de woorden sijnes knechts: Verweckt u de HEERE tegen my, so laet men een spijs-offer riecken; maer doen ’t menschen-kinderen, so moeten sy vervloeckt zijn voor den HEERE, dat sy my heden verstooten, dat ick niet gehecht en blijve in des HEEREN erf-deel, seggende: Gaet henen, dient andere Goden!

20

So en valle nu mijn bloet niet op d’aerde van het aen-gesicht des HEEREN: want de Koninck Israëls is uyt-getrocken om te soecken een vloo; ⁺ gelijck men een velt-hoen jaegt op de bergen.

+ 1 Sam. 24,15.

21

Ende Saul sprack: Ick hebbe gesondigt; komt weder, mijn soon David, ick en wil u voortaen geen leet doen, daerom, dat mijne ziele heden ten dage dierbaer geweest is in uwe oogen: siet, ick hebbe dwaeslijck ende seer onwijslijck gedaen.

22

David antwoordde, ende sprack: Siet, hier is de spiesse des Konincx; een van de jongelingen kome over, ende haelse.

23

Maer ☜de HEERE sal eenen yegelijcken vergelden nae sijne gerechtigheyt ende geloove☞: want de HEERE heeft u heden in mijne hant gegeven; maer ick en wilde mijne hant aen den Gesalfden des HEEREN niet leggen.

24

Ende gelijck heden uwe ziele in mijne oogen is groot geacht geweest; soo moete mijne ziele groot geacht worden voor de oogen des HEEREN, ende Hy verlosse my van alle droeffenisse!

25

Saul sprack tot David: Gesegent zijt ghy, mijn soon David! ghy sult het doen, ende uyt voeren. Maer David ginck sijns weegs; ende Saul keerde wederom nae sijne plaetse.