Lutherse Bijbel (1648)

Het xxiv. Capittel.

Heeft twee deelen: I. Sauls vyandschap tegen David, ende Davids vriendelijckheyt tegen hem. II. David vermaent ende beweegt Saul tot belijdenisse van sijn onbillijck voor-nemen.

I.2

DOe nu Saul weder quam van de Philisteën, wiert hem geseyt: Siet, David is in de woestijne En-gedi.

3

Ende Saul nam drie duysent jonge mannen uyt gantsch Israël, ende trock henen, om David met sijne mannen te soecken op de rotsen der gemsen.

4

Ende doe hy quam tot de schaeps-koyen aen den wegh, so was aldaer eene speloncke; ende Saul ginck daer-in, om ^a sijne voeten te decken: maer David ende sijne mannen saten achter in de speloncke.

a Sijne voeten te decken) soo eerbaer is de H. Schrift, dat sy de voeten bedecken heet op ’t secreet gaen.

5

Doe spraken de mannen Davids tot hem: Siet, dat is de dagh, daer van de HEERE u geseyt heeft; Siet, Ick wil uwen vyant in uwe handen geven, dat ghy met hem doet wat u behaegt. Ende David stont op, ende sneedt stillekens een slippe van Sauls rock.

6

Maer doe hy de slippe Sauls afgesneden hadde, sloegh hem sijn herte;

7

Ende sprack tot sijne mannen: Dat late de HEERE verre van my zijn, dat ick dat doen soude, ende mijne hant leggen aen mijnen Heere, den Gesalfden des HEEREN; want hy is de Gesalfde des HEEREN.

8

Ende David wees sijne mannen van hem met woorden, ⁺ ende en lietse niet tegen Saul op-staen.

+ Psal. 7,5.

II.

MAer doe Saul hem op-maeckte uyt de speloncke, ende ginck op den wegh;

9

So maeckte hem daer-nae David oock op, ende ginck uyt de speloncke, ende riep Saul achter nae, seggende: Mijn Heere Koninck! Saul sagh achter sich om; ende David neygde sijn aengesicht ter aerden, ende aen-badt,

10

Ende sprack tot Saul: Waerom hoort ghy nae menschen-woorden, die daer seggen: David soeckt uw’ ongeluck?

11

Siet, heden ten dage sien uwe oogen, dat u de HEERE heden heeft in mijne hant gegeven in de speloncke; ende daer wiert geseyt, dat ick u soude dooden, maer ghy wiert verschoont: want ick sprack; Ick en wil mijne hant aen mijnen Heere niet leggen; want hy is de Gesalfde des HEEREN.

12

Mijn vader, siet doch de slippe van uwen rock in mijne hant, dat ick u niet dooden en wilde, doe ick de slippe van uwen rock sneedt: bekent ende siet, dat ’er geen quaet in mijne hant en is, noch geene over-tredinge: ick en hebbe oock aen u niet gesondigt; ende ghy jaegt mijne ziele, dat ghyse wegh-neemt.

13

De HEERE sal Richter zijn tusschen my ende u, ende my aen u wreken; maer mijne hant en sal niet over u zijn.

14

Gelijck men seyt nae ’t oude spreeck-woort: ☜Van de godtloose komt ondeugt☞. Maer mijne hant en sal niet over u zijn.

[fol. 128v]

15

Wien treckt ghy nae, Koninck van Israël? wien jaegt ghy nae? eenen dooden hont, een eenige vloo?

16

De HEERE zy Richter, ende richte tusschen my ende u, ende sie daer-in, ende voere mijne sake uyt, ende redde my van uwe hant!

17

Als nu David sulcke woorden tot Saul hadde uyt-gesproken, so sprack Saul: En is dat niet uwe stemme, mijn soone David? ende Saul hief sijn stemme op, ende weende,

18

Ende sprack tot David: Ghy zijt rechtveerdiger dan ick: ghy hebt my goet vergolden; maer ick hebb’ u quaet vergolden.

19

Ende ghy hebt my heden aen-gewesen, ⁺ hoe ghy goet aen my gedaen hebt, dat my de HEERE hadde in uwe handen besloten, ende ghy my nochtans niet gedoodt en hebt.

+ 1 Sam. 26,21.

20

Hoe soude yemant sijnen vyant vinden, ende hem laten eenen goeden wegh gaen? de HEERE vergelde u goet voor desen dagh, dat ghy aen my gedaen hebt.

21

Nu siet, ick weet dat ghy Koninck worden sult, ende het Koninck-rijck Israëls staet in uwe hant:

22

So sweert my nu by den HEERE, dat ghy mijn zaet niet uyt en roeyt nae my, ende mijnen naem niet uyt en delgt van mijnes vaders huys.

23

Ende David swoer Saul: doe trock Saul nae huys; maer David met sijne mannen maeckten sich op in de burcht.