Lutherse Bijbel (1648)

Het iij. Capittel.

Heeft vier deelen: I. Naemi raet van wegen het houwelijck. II. De gehoorsaemheyt van Ruth, ende haer versoeck aen Boas. III. Boas belofte aen Ruth onder seker bespreck. IV. Boas sendt Ruth nae huys met eene goede gifte.

I.1

ENde Naemi hare schoon-moeder sprack tot haer: Mijne dochter, ick wil u ruste verschaffen, dat het u wel-gae.

2

Nu, dese Boas onse vrient, by wiens maegden ghy geweest zijt, wannet desen nacht gerste op sijnen dorsch-vloer.

3

Soo baedt u, ende salft u, ende treckt uw’ kleet aen, ende gaet af nae den dorsch-vloer, dat u niemant en kenne, tot dat men al gegeten ende gedroncken heeft.

4

Als hy dan gaet liggen, so merckt de plaetse, daer hy hem neder leyt; ende komt, ende slaet het decksel op tot sijne voeten, ende legt u: so sal hy u wel seggen, wat ghy doen sult.

II.5

Sy sprack tot haer: Al wat ghy my segt, wil ick doen.

6

Sy ginck af nae den dorsch-vloer, ende dede alles, gelijck hare schoon-moeder haer geboden hadde.

7

Ende doe Boas gegeten ende gedroncken hadde, wiert sijn herte vrolijck, ende quam, ende leyde hem achter een hoop schooven: ende sy quam stillekens, ende sloegh op het decksel tot sijne voeten, ende leyde haer.

8

Doe het nu midder-nacht was, verschrickte die man, ende beefde; ende siet, een wijf lagh tot sijne voeten.

9

Ende hy sprack: Wie zijt ghy? Sy antwoordde: Ick ben Ruth uwe dienst-maegt, breydt uwen vleugel uyt over uwe dienst-maegt; want ghy zijt de erf-genaem.

III.10

MAer hy sprack: Gesegent zijt ghy den HEERE, mijne dochter! ghy hebt eene beter barmhertigheyt nae gedaen, dan te voren; dat ghy den jongelingen niet en zijt nae-gegaen, noch rijcke, noch arme.

11

Nu, mijne dochter, en vreest u niet; al wat ghy segt, wil ick u doen: want de gantsche stadt mijns volcx weet, dat ghy een deugdelijck wijf zijt.

12

Nu, het is waer, dat ick de erf-genaem ben: maer daer isser noch een naerder dan ick.

13

Blijft over nacht; morgen indien hy u neemt, goet: maer indien ’t hem niet en lustet u te nemen, so wil ick u nemen, so waerachtigh als de HEERE leeft: slaept tot morgen toe.

IV.14

ENde sy sliep tot ’s morgens toe tot sijne voeten: ende sy stont op, eer d’ een den anderen kennen konde: ende hy gedachte, dattet slechts niemant gewaer en worde, dat een wijf op den dorsch-vloer gekomen zy.

15

Ende hy sprack: Langt den mantel herwaerts, dien ghy aen-hebt, ende houdt dien toe. Ende sy hieldt hem toe: ende hy mat ses maten gersten, ende leydese op haer; ende hy quam in de stadt.

16

Maer sy quam tot hare schoon-moeder, die sprack: Hoe staet het met u, mijne dochter? ende sy seyde haer al wat haer die man gedaen hadde,

17

Ende sprack: Dese ses maten gersten gaf hy my; want hy sprack: Ghy en sult niet ledigh tot uwe schoon-moeder komen.

18

Maer sy sprack: Zijt stille, mijne dochter, tot dat ghy bevindt waer ’t henen wil: want die man en sal niet rusten, ’t en zy dat hy ’t heden ten eynde brenge.