Lutherse Bijbel (1648)

Het ij. Capittel.

Heeft vier deelen: I. Wanneer ende hoe Ruth met Boas kennisse gekregen. II. Wat vriendschap Boas aen Ruth hebbe bewesen in verscheyden stucken. III. Ruth verhaelt sulcx altemael aen Naemi. IV. Naemi raet, hoe haer Ruth tegen Boas houden sal.

I.1

DAer was oock een man, der Naemi mans vrient, van den geslachte Eli-melechs, met name Boas: ⁺ die was een man geweldigh van vermogen.

+ Matth. 1,5.

2

Ende Ruth de Moabitische sprack tot Naemi: Laet my op ’t velt gaen, ende de ayren op-lesen, achter dien, voor welcken ick genade vinde: maer sy sprack tot haer; Gaet henen mijne dochter.

3

Sy ginck henen, quam ende las op, achter de maeyers op ’t velt: ende het geviel juyst, dat dit selve velt des Boas was, die van den geslachte Eli-melechs was.

4

Ende siet, Boas quam juyst van Beth-lehem, ende sprack tot de maeyers: De HEERE zy met u-lieden! sy antwoordden: De HEERE segene u!

5

Ende Boas sprack tot sijnen jongen, die over de mayers gestelt was: Wiens is dese jonge vrouwe?

6

De jonge, die over de maeyers gestelt was, antwoordde ende sprack: ’t Is de jonge vrouwe, de Moabitische, die met Naemi weder-gekomen is uyt der Moabiten lant.

7

Want sy seyde: Lieve laet my op-lesen, ende vergaderen onder de garven, achter de maeyers: ende is alsoo gekomen, ende heeft aldaer gestaen van ’s morgens af tot nu toe: ende ^a blijft weynigh t’ huys.

a Dat is, sy en is niet een van de meyskens, die t’ huys op ’t sachte kussen sitten, ende ledige luye dagen hebben.

II.8

DOe sprack Boas tot Ruth: Hoort ghy wel, mijne dochter? ghy en sult op geenen anderen acker gaen om op te lesen; ende en gaet oock niet van hier wegh, maer houdt u by mijne maegden.

9

Ende siet toe, waer sy maeyen in ’t velt, daer gaet achter hen: ick hebbe mijne jongens geboden, dat u niemant aen en taste: ⁺ ende als u dorstet, so gaet henen tot de vaten, ende drinckt, daer mijne jongens scheppen.

+ Wie Godt vreest, dien en sal niets ontbreken.

10

Doe viel sy op haer aengesichte, ende badt aen ter aerden, ende sprack tot hem: Waer mede hebb’ ick die genade gevonden voor uwe oogen, dat ghy my kent, die ick doch vreemt ben?

11

Boas antwoordde, ende sprack tot haer: ’t Is my aengeseyt alles wat ghy gedaen hebt aen uwe schoon-moeder, nae uwes mans doot: dat ghy verlaten hebt uwen vader, ende uwe moeder, ende uw’ vaderlant; ende zijt tot een volck getrocken, dat ghy te voren niet en kendet.

12

De HEERE vergelde u uwe daet, ende uw’ loon moete volkomen zijn by den HEERE den Godt Israëls! tot den welcken ghy gekomen zijt, dat ghy onder sijne vleugelen toe-vlucht soudt hebben.

13

Sy sprack: Laet my genade voor uwe oogen vinden, mijn Heere: want ghy hebt my getroost, ende uwe dienst-maegt vriendelijck toe gesproken; daer ick nochtans niet en ben, als eene uwer dienst-maegden.

14

Boas sprack tot haer: Als ’t etens tijt is, so komt hier by, ende eet van den broode, ende doopt uwe bete in den azijn. Ende sy settede haer aen de zijde der maeyers: ende hy leyde haer versengde ayren voor; ende sy at, ende wiert versadigt, ende liet over.

15

Ende doe sy op-stont om te rapen, so geboodt Boas sijne jongens, seggende: Laetse oock tusschen de garven rapen, ende en beschaemtse niet.

16

Oock van de hoopen laet wat overblijven, ende laet ’et liggen, dat sy ’et op-lese; ende niemant en scheldese daer om.

III.17

ALsoo raepte sy op den velde, tot ’s avonts toe, ende sloegh’t uyt, wat sy op-gelesen hadde; ende het was ontrent een Epha gersten.

18

Ende sy nam ’t op, ende quam in de stadt; ende haer schoon-moeder sagh ’t, wat sy geraept hadde: doe bracht sy voort, ende gaf haer, wat haer over-gebleven was, daer sy versadigt af geworden was.

19

Doe sprack hare schoon-moeder tot haer: Waer hebt ghy heden geraept, ende waer hebt ghy gearbeydt? gesegent zy, die u gekent heeft! maer sy seyde ’t hare schoon-moeder, by wien sy gearbeydt hadde, ende sprack: De man, by welcken ick heden gearbeydt hebbe, heet Boas.

IV.20

MAer Naemi sprack tot hare schoon-dochter: Gesegent zy hy den HEERE! want hy en heeft sijne barmhertigheyt niet nae-gelaten beyde aen de levendige ende aen de doode. Ende Naemi sprack tot haer: De man bestaet ons, ende is onse erf-genaem.

21

Ruth de Moabitische sprack: Hy seyde oock dat tot my; Ghy sult u by mijne jongens houden, tot dat sy my alles ingeoogstet hebben.

22

Naemi sprack tot Ruth, hare schoon-dochter: ’t Is beter, mijne dochter, dat ghy met sijne maegden uyt-gaet, op dat u niemant tegen en valle op eenen anderen acker.

23

Alsoo hielt sy haer by de maegden van Boas, dat sy raepte, tot dat de gersten-oogst ende terwen-oogst uyt was: ende quam weder tot hare schoon-moeder.

[fol. 116r]