Lutherse Bijbel (1648)

Het xx. Capittel.

Heeft vier deelen: I. De kinderen van Israël houden eenen lant-dagh te Mizpa, ende nemen kennisse van ’t feyt aen des Levijten by-wijf begaen. II. Worden mannen gesonden aen de Ben-jamiten om de autheuren van dit feyt te mogen hebben ende te straffen. III. De kinderen Israëls worden tweemael geslagen van wegen het betrouwen op hare eygene macht. IV. Boete der kinderen Israëls, ende uyterste nederlage der Ben-jamiten.

I.1

DOe togen de kinderen Israëls uyt, ende versamelden hen te hoop, als een eenigh man, van Dan tot Berseba toe, ende van den lande Gileads, tot den HEERE te Mizpa.

2

Ende traden te hoop de Overste des gantschen volcx aller stammen Israëls, in de Gemeynte Godts, vier hondert duysent mannen te voet, die het sweert uyt-trocken.

3

Maer de kinderen Ben-jamins hoorden, dat de kinderen Israëls opwaerts nae Mizpa getogen waren; ende de kinderen Israëls spraken: Segget, hoe is dit quaet toe-gegaen?

4

Doe antwoordde de Levijt, des wijfs man, die gedoodt was, ende sprack: Ick quam tot Gibea in Ben-jamin met mijn by-wijf, om over nacht daer te blijven.

5

Doe maeckten sich tegen my op de burgers van Gibea, ende om-ringden my in ’t huys des nachts, ende dachten my te dooden; ende hebben mijn by-wijf geschendet, dat sy gestorven is.

6

Doe greep ick mijn by-wijf, ende hieuwse in stucken, ende sondtse in alle het velt des erfs Israëls: want sy hebben een moet-wille ende dwaesheyt gedaen in Israël.

7

Siet, daer zijt ghy kinderen Israëls alle, schaffet u-lieden raet, ende doet hier toe.

II.8

DOe maeckte sich alle het volck op, als een eenigh man, seggende: Daer en sal niemant in sijne hutte gaen, noch in sijn huys wijcken;

9

Maer dat willen wy nu doen tegen Gibea:

10

Latet ons loten, ende nemen tien mannen van hondert, ende hondert van duysent, ende duysent van tien duysent, uyt alle stammen Israëls, dat sy proviande nemen voor het volck, dat sy komen ende doen met Gibea Ben-jamins, nae alle hare dwaesheyt, die sy in Israël gedaen hebben.

11

Alsoo versamelden sich tot die stadt alle mannen Israëls, als een eenigh man, ende verbonden sich.

12

Ende de stammen Israëls sonden mannen tot alle geslachten Ben-jamins, ende lieten hen seggen: Wat is dat voor eene boosheyt, die by u-lieden geschiedt is?

13

So gevet nu die mannen over, ⁺ de boose boeven te Gibea, dat wyse dooden, ende het quaet uyt Israël wegh-doen: maer de kinderen Ben-jamins en wilden niet hooren nae de stemme harer broederen, ⁺ der kinderen Israëls:

+ Jud. 19,22.

+ Hos. 9,9. cap. 10,9.

14

Maer sy versamelden sich uyt de steden nae Gibea, om uyt te trecken in den strijt tegen de kinderen Israëls.

15

Ende op dien dagh wierden getelt der kinderen Ben-jamins, uyt de steden, ses-en-twintigh duysent mannen, die het sweert uyt-trocken; behalven de burgers van Gibea, dier wierden seven hondert getelt, uyt-gelesene mannen.

16

Ende onder alle dit volck waren seven hondert uyt-gelesene mannen, ⁺ die slincx waren; ende konden met den slinger een hayr treffe, dat sy niet en misten.

+ Jud. 3,15.

III.17

MAer die van Israël (behalven die van Ben-jamin) wierden getelt vier hondert duysent manman, ⁺ die het sweert voerden, ende alle strijdbare mannen:

+ Non petunt victoriam, sed viribus praesumunt, & justitiâ suâ confidunt, ac animantur malitiâ filiorum Ben-jamin.

18

Die maeckten sich op, ende togen

[fol. 114r]

opwaerts ten Huyse Godts, ende vraegden Godt, ende spraken: Wie sal voor ons op-trecken, om den strijt te beginnen tegen de kinderen Ben-jamins? de HEERE sprack: Iuda sal beginnen.

19

Alsoo maeckten sich de kinderen Israëls des morgens op, ende legerden hen voor Gibea.

20

Ende elck man van Israël ginck uyt, om te strijden tegen Ben-jamin, ende schickten hen te strijden tegen Gibea.

21

Doe vielen de kinderen Ben-jamins daer uyt van Gibea, ende sloegen op dien dagh van Israël twee-en-twintigh duysent ter neder.

22

Maer het volck, de man van Israël vermande sich, ende rusteden sich toe noch voorder te strijden in de selve plaetse, daer sy hen des voorigen daegs toe-gerustet hadden.

23

Ende de kinderen Israëls togen op, ende weenden voor den HEERE tot ’s avonts toe; ende vraegden den HEERE, seggende: ⁺ Sullen wy meer genaken om te strijden tegen de kinderen Ben-jamins, onse broeders? de HEERE sprack: Trecket op tot hen.

+ Adhuc non petunt; ideo neque promittitur victoria.

24

Ende doe hen de kinderen Israëls aen de kinderen Ben-jamins maeckten ’s anderen daegs;

25

Vielen de Ben-jamiten daer uyt van Gibea hen te gemoete desselven daegs, ende sloegen van de kinderen Israëls noch achtien duysent ter neder, die alle het sweert voerden.

IV.26

DOe togen alle kinderen Israëls op, ende alle het volck, ende quamen ten Huyse Godts, ende weenden, ende bleven aldaer voor den HEERE, ende vasteden dien dagh tot den avont toe, ende offerden brand-offeren ende danck-offeren voor den HEERE.

27

Ende de kinderen Israëls vraegden den HEERE, (maer de Arke des verbondts Godts was aldaer ter selver tijt;

28

Ende Pinehas de soon van Eleazar, Aarons sone, stondt voor Hem ter selver tijt) seggende: Sullen wy meer uyt-trecken om te strijden tegen de kinderen Ben-jamins, onse broeders; ofte sal ick af-laten? de HEERE sprack: Trecket op; morgen wil ^a Ickse in uwe handen geven.

a Ick, spreeckt Godt, wil ’t doen: tot nu toe hebt ghy ’t willen doen; maer ’t heet, Ick, niet ghy.

29

Ende de kinderen Israëls bestelden eene achter-lage op Gibea ront-om.

30

Ende de kinderen Israëls togen alsoo op, des derden daegs, tegen de kinderen Ben-jamins, ende rusteden sich toe aen Gibea, gelijckerwijs te voren twee-mael.

31

Doe voeren de kinderen Ben-jamins uyt den volcke te gemoete, ende trocken sich af van de stadt, ende begosten te slaen ende te verwonden van den volcke, gelijckerwijs te voren twee-mael in den velde, op twee straten, waer van d’eene nae Beth-el, de andere nae Gibea gaet, by dertigh mannen in Israël.

32

Doe gedachten de kinderen Ben-jamins; Sy zijn geslagen voor ons, als te voren: maer de kinderen Israëls spraken: Laet ons vlieden, op dat wyse van de stadt af trecken op de straten.

33

Doe maeckten sich alle mannen van Israël op van hare plaetsen, ende rusteden sich toe te Baal-Thamar: ende de achter-lage Israëls brack op uyt hare plaetse, van het hol Gaba.

34

Ende quamen tegen Gibea tien duysent mannen, uyt-gelesen uyt gantsch Israël, so dat de strijt hert wiert: doch sy en wisten niet, dat hen het ongeluck treffen soude.

35

Alsoo sloegh de ^b HEERE Ben-jamin voor de kinderen Israëls, so dat de kinderen Israëls op dien dagh verdorven vijf-en-twintigh duysent ende hondert mannen in Ben-jamin, die alle het sweert voerden:

b De HEERE sloegse, niet Israël; want het heet: Gloria in excelsis Deo.

36

Want doe de kinderen Ben-jamins sagen, dat sy geslagen waren; gaven hen de mannen Israëls ruymte: want sy verlieten hen op de achter-lage, die sy by Gibea gestelt hadden.

37

Ende de achter-lage haestede oock, ende brack op nae Gibea toe, ende trock haer daer aen, ende sloegh de gantsche stadt met de scherpte des sweerts.

38

Maer sy hadden eene lose met malkanderen, de mannen van Israël, ende de achter-lage, om met den sweerde over hen te vallen, als de roock van de stadt sich verhief.

39

Doe nu de mannen Israëls sich keerden in den strijt, ende Ben-jamin begost te slaen ende te verwonden in Israël by dertigh manen, ende gedachten: Sy zijn voor ons geslagen, als in den voorigen strijt;

40

Doe begost hem te verheffen van de stadt een roock, recht opwaerts: ende Ben-jamin keerde sich achter hem om, ende siet, doe ginck de geheele stadt op nae den Hemel.

41

Ende de mannen van Israël keerden sich oock om, ende verschrickten de mannen Ben-jamins: want sy sagen, dat hen het ongeluk treffen wilde;

42

Ende wendden sich voor de mannen Israëls, op den wegh nae de woestijne: maer de strijt volgde hen nae; daer-toe, die van de steden daer in gekomen waren, die verdorvense daer in.

43

Ende sy om-ringden Ben-jamin, ende jaegden hem nae, tot Menuah toe; ende vertradense tot voor Gibea, tegen der Sonnen op-ganck.

44

Ende daer vielen van Ben-jamin achtien duysent mannen, die alle strijdbare mannen waren.

45

Doe keerden sy hen, ende vloden nae de woestijne, aen de steen-rotse Rimmon; maer op de selve strate sloegen sy vijf duysent mannen: ende volgden hen van achter nae tot Gideom toe, ende sloegen harer twee duysent.

46

Ende alsoo vielen op dien dagh van Ben-jamin vijf-en-twintigh duysent mannen, die het sweert voerden, ende alle strijdbare mannen waren.

[fol. 114v]

47

Alleen ses hondert mannen keerden hen, ende vloden nae de woestijne tot de steen-rotse Rimmon, ⁺ ende bleven in de steen-rotse Rimmon vier maenden.

+ Jud. 21,13.

48

Ende de mannen Israëls quamen weder tot de kinderen Ben-jamins, ende sloegen met de scherpte des sweerts die in de stadt, beyde lieden ende vee, ende al wat men vondt: ende alle steden die men vondt, verbrandde men met vyer.