Lutherse Bijbel (1648)

Het xix. Capittel.

Heeft vier deelen: I. Overspel ende vlucht van seker Levijtisch by-wijf. II. De Levijt wort van sijnen schoon-vader op-gehouden. III. De Levijt ende sijn by-wijf worden te Gibea geherbergt van eenen ouden man. IV. Schandelijcke daet der burgeren van Gibea bedreven aen des Levijten wijf.

I.1

TOt dier tijt en wasser geen Koninck in Israël: ⁺ ende een Levijtisch man was een vreemdelinck aen de zijde des geberghts Ephraims, ende hadde een by-wijf ten wijve genomen van Beth-lehem Iuda.

+ Jud. 17,6. cap. 18,1. cap. 21,25.

2

Ende doe sy neffens hem hadde gehoereert, liep sy van hem tot haers vaders huys, tot Beth-lehem Iuda; ende was aldaer vier maenden lanck.

3

Ende haer man maeckte hem op, ende toogh haer nae, dat hy vriendelijck met haer spreken soude, endese weder tot hem halen; ende hadde eenen jongen, ende een paer eselen met hem: ende sy brachte hem in haers vaders huys. Doe hem de vader van de jonge vrouwe sagh, wiert hy vrolijck, ende ontfingh hem.

4

Ende sijn schoon-vader, de vader van de jonge vrouwe, behielt hem, dat hy drie dagen by hem bleef, aten ende droncken; ende bleven des nachts aldaer.

II.5

DEs vierden daegs maeckten sy hen des morgens vroegh op; ende hy stont op, ende wilde wegh-trecken: doe sprack de vader van de jonge vrouwe tot sijnen schoon-soon: Laeft uw’ herte eerst met eene bete broots; daer-nae sult ghy-lieden wegh-trecken.

6

Ende sy setten hen, ende aten beyde met malkanderen, ende droncken. Doe sprack de vader van de jonge vrouwe tot den man: Lieve blijft over nacht, ende laet uw’ herte vrolijck zijn.

7

Maer doe de man op-stont, ende wilde wegh-trecken; so noodde hem sijn schoon-vader, dat hy over nacht daer bleef.

8

Des morgens op den vijfden dagh maeckte hy hem vroegh op, ende wilde wegh-trecken. Doe sprack de vader van de jonge vrouwe: Lieve laeft uw’ herte, ende laet ons vertoeven, tot dat de dagh sich neygt; ende alsoo aten die beyde met malkanderen.

9

Ende de man maeckte hem op, en-de wilde wegh-trecken met sijn by-wijf, ende met sijnen jongen; maer sijn schoon-vader, de vader van de jonge vrouwe, sprack tot hem: Siet, de dagh heeft af-genomen, ende het wil avont worden; blijft over nacht, siet, hier is herberge noch desen dagh, blijft hier over nacht, ende laet uw’ herte vrolijck zijn: morgen so staet ghy-lieden vroegh op, ende trecket uwes weegs, tot uwe hutte.

10

Maer de man en wilde niet over nacht blijven; maer maeckte hem op, ende trock henen, ende quam tot voor Iebus, dat is Ierusalem, ende sijn paer esels beladen, ende sijn by-wijf met hem.

11

Doe sy nu by Iebus quamen, ginck de dagh vast henen; ende de jonge sprack tot sijnen Heere: Lieve treckt voort, ende laet ons in dese stadt der Iebusiten wijcken, ende over nacht daer in blijven.

12

Maer sijn Heere sprack tot hem: Wy en willen in der vreemden stadt niet wijcken, die niet en zijn van de kinderen Israëls; maer willen voort nae Gibea.

13

Ende sprack tot sijnen jongen: Gaet voort, dat wy naederen tot eene plaetse, ende over nacht te Gibea, ofte te Rama blijven.

14

Ende sy togen voort, ende wandelden: ende de Sonne ginck hen onder recht by Gibea, die daer leyt onder Ben-jamin.

15

Ende sy weken derwaerts, dat sy in quamen, ende over nacht te Gibea bleven. Doe hy nu daer in quam, sette hy hem in der stadt straten: want daer en was niemant, diese dien nacht over in huys herbergen wilde.

III.16

ENde siet, daer quam een out man van sijnen arbeyt van ’t velt op den avont; ende hy was oock van’t geberghte Ephraims, ende een vreemdelinck te Gibea: maer de lieden dier plaetse waren kinderen Iemini.

17

Ende doe hy sijne oogen op-hief, ende sagh den gast op de strate, sprack hy tot hem: Waer wilt ghy henen? ende van waer komt ghy?

18

Maer hy antwoordde hem: Wy reysen van Beth-lehem Iuda, tot dat wy komen aen de zijde des geberchtes Ephraims, van waer ick ben: ende ben nae Beth-lehem Iuda getogen, ende trecke nu nae het Huys des HEEREN; ende niemant en wil my herbergen.

19

Wy hebben stroo ende voeder voor onse eselen, ende broot ende wijn voor my ende uwe dienst-maeght, ende voor den jongen, die met uwen knecht is; so dat ons niets en ontbreeckt.

20

De oude man sprack: Vrede zy met u! al wat u ontbreeckt, dat vindt ghy by my; en blijft slechts over nacht niet op de strate:

21

Ende bracht hem in sijn huys, ende gaf den eselen voeder: ende sy wiesschen hare voeten, ende aten ende droncken.

IV.22

ENde doe haer herte nu vrolijck was; siet, doe quamen de lieden

[fol. 113v]

der stadt, ⁺ boose boeven, ende om-ringden het huys, ende klopten aen de deure, ende spraken tot den ouden man, den huys-weert: Brengt den man buyten, die in uw’ huys gekomen is, dat wy hem bekennen.

+ Gen. 19,4, etc. Hos. 9,9. cap. 10,9.

23

Maer de man, de huys-weert, ginck tot hen uyt, ende sprack tot hen: Niet, mijne broeders, en doet soo qualijck niet; nae dien dese man in mijn huys gekomen is, en doet sulcke dwaesheyt niet.

24

Siet, ick hebbe eene dochter, noch een maeght, ende dese een by-wijf: die wil ick u daer buyten brengen, die meugt ghy te schande maken, ende doet met haer-lieden wat u behaegt: maer aen desen man en doet sulcke dwaesheyt niet.

25

Maer de lieden en wilden nae hem niet hooren; doe greep de man sijn by-wijf, ende brachtse tot hen buyten: die bekenden sy, ende gingen schandelijck met haer om den ganschen nacht, tot ’s morgens toe: ende doe de dage-raet aen-brack, lieten syse gaen.

26

Doe quam dat wijf des morgens vroegh, ende viel neder voor de deure aen ’t huys des mans, daer haer Heere in was, ende lagh daer tot dat het licht wiert.

27

Doe nu haer Heere des morgens op-stont, ende de deure op-dede aen ’t huys, ende daer uyt-ginck, dat hy sijns weegs soude trecken; siet, doe lagh sijn by-wijf voor de deure des huyses, ende hare handen op den dorpel.

28

Maer hy sprack tot haer: Staet op, ende laet ons trecken. Maer sy en antwoordde niet: doe nam hyse op den esel, maeckte sich op, ende toogh aen sijne plaetse.

29

Als hy nu t’huys quam, nam hy een mes, ende greep sijn by-wijf, ende hieuwse met beenderen ende met al in twaelf stucken: ende sondtse in alle lant-palen Israëls.

30

Wie dat sagh, die sprack: Sulcx en is niet geschiedt, noch gesien, sint der tijt, dat de kinderen Israëls uyt Egypten-lant getogen zijn, tot op desen dagh: nu bedencket u daer op, ende gevet raet, ende segget aen.