Lutherse Bijbel (1648)

[fol. 103v]

Het Boeck DER RICHTEREN, Genoemt JUDICUM.

Het Boeck der Richteren kan gedeelt worden in drie Hooft-stucken:
I. Begrijpt in hem de Richteren van Iosua aen, tot op het wijf Debora; van ’t 1 cap. tot op ’t 6.
II. Worden verhaelt de Richteren van Debora tot Simson toe; van ’t seste capittel tot op ’t dertiende.
III. Is de geschiedenisse van Simson met eenige andere saken, tot de Historie der Richteren behoorende; van ’t 13 cap. tot ’et eynde toe.

Het eerste Capittel.

Heeft vier deelen: I. Iude ende Simeons victorie tegen Adoni-Besek, met de veroveringe der stadt Ierusalems ende Hebrons. II. De Keniten trecken met den stamme Iuda. III. Iude ende Simeons victorie tegen de Cananiten. IV. Wat Heydenen de kinderen Israëls onder hen hebben leven ende woonen laten.

I.1

NAe den doot van Iosua, vraeghden de kinderen Israëls den HERE, seggende: ⁺ Wie sal onder ons den krijgh voeren tegen de Cananiten?

+ Jud. 20,18.

2

De HEERE sprack; Iuda sal hem voeren: Siet, Ick hebbe dat lant in sijne hant gegeven.

3

Doe sprack Iuda tot sijnen broeder Simeon: Treckt met my op in mijn lot, ende laet ons tegen de Cananiten strijden; so wil ick weder met u trecken in uw’ lot: alsoo toogh Simeon met hem.

4

Doe nu Iuda op-toogh, gaf hem de HEERE de Cananiten ende Pherisiten in hare handen: ende sy sloegen te Besek tien duysent mannen.

5

Ende vonden Adoni-Besek te Besek, ende streden tegen hem: ende sloegen de Cananiten ende Pherisiten.

6

Maer Adoni-Besek vluchtede; ende sy jaegden hem nae: ende doe sy hem grepen, hieuwen sy hem de duymen aen sijne handen ende voeten af.

7

Doe sprack Adoni-Besek: Tseventigh Koningen met af-ghehouwene duymen harer handen ende voeten, lasen [de kruymen] op onder mijne tafel: gelijck ick nu gedaen hebbe, so heeft my Godt weder vergolden. Ende men bracht hem te Ierusalem, aldaer sterf hy.

8

Maer de kinderen Iuda streden tegen Ierusalem, ende wonnense, ende sloegense met de scherpte des sweerts, ende staken de stadt aen.

9

Daer-nae togen de kinderen Iuda af, om te strijden tegen de Cananiten, ⁺die op ’t geberghte, ende tegen ’t Zuyden, ende in de leeghten woonden.

+ Jos.10,36. cap. 11,21. cap 15.13.

10

Ende Iuda toogh henen tegen de Cananiten, die te Hebron woorden (maer Hebron hiet eertijts Kiriath-Arba) ende sloegen Sesai, ende Ahiman, ⁺ ende Thalmai;

+ Jos. 15,14.

11

Ende toogh van daer tegen de inwoonders van Debir: (maer Debir hiet eertijts Kiriath-Sepher).

12

Ende Caleb sprack: ⁺ Wie Kiriath-Sepher slaet, ende wintse, dien wil ick mijne dochter Achsa ten wijve geven.

+ Ios. 15.16.

13

Doe wonse Athniël de soon Kenas, Calebs jonghste broeder: ende hy gaf hem sijne dochter Achsa ten wijve.

14

Ende het geschiedde, doe sy tot hem in-trock, wiert haer geraden, dat sy eenen acker van haren vader bidden soude; ende sy viel van den esel. Doe sprack Caleb tot haer: Wat is u?

15

Sy sprack: Geeft my eenen segen; want ghy hebt my een Zuyd-lant gegeven, geeft my oock een waterachtigh [lant.] Doe gaf hy haer een waterachtigh [lant] boven ende beneden. ⁺

+ Deut. 34,3.

II.16

ENde de kinderen des Keniters Mose swagers, trocken opwaerts uyt de Palm-stadt met de kinderen Iuda, in de woestijne Iuda, dieder leyt tegen ’t Zuyden der stadt Arad: ende ginck henen ende woonde onder het volck.

III.17

ENde Iuda toogh henen met sijnen broeder Simeon, ende sloegen de Cananiten te Zephath, ende verbandense, ⁺ ende noemden de stadt Harma.

+ Num. 14,43.

18

Daer-toe wan Iuda Gaza met hare onder-hoorige [plaetsen,] ende Asklon met hare onder-hoorige [plaetsen,] ende Ekron met hare onder-hoorige [plaetsen.]

19

Ende de HEERE was met Iuda, dat hy het geberghte in-nam: want hy en konde de inwoonders in de leeghte

[fol. 104r]

niet in-nemen; ⁺ daerom dat sy ysere wagens hadden.

+ Ios. 17,18.

20

Ende sy gaven Caleb Hebron, ⁺ gelijck Mose geseyt hadde; ende hy verdreef daer uyt de drie sonen Enaks.

+ Num. 14,24. Ios. 14.9,13.

IV.21

MAer de kinderen Ben-jamins en verdreven de Iebusiten niet, ⁺ die te Ierusalem woonden: maer de Iebusiten woonden by de kinderen Ben-jamins te Ierusalem, tot op desen dagh.

+ Ios. 15,63. cap. 18,28.

22

Desselven gelijcken trocken oock de kinderen Iosephs op-waerts nae Beth-el; ende de HEERE was met hen.

23

Ende het huys Iosephs bespiedden Beth-el (die te voren Lus hiet.) ⁺

+ Gen. 28,19.

24

Ende de wachters sagen eenen man uyt de stadt gaen, ende spraken tot hem: Wijst ons, waer wy in de stadt komen; so willen wy barmhertigheyt aen u doen.

25

Ende doe hy hen wees, waer sy in de stadt souden komen; so sloegen sy de stadt met de scherpte des sweerts: maer dien man ende alle sijn geslachte lieten sy gaen.

26

Doe toogh de selve man in ’t lant der Hethiten; ende bouwde eene stadt, ende hietse Lus: die heet noch hedensdaegs alsoo.

27

Ende Manasse en verdreef Beth-Sean met hare dochteren niet, ⁺ noch Thaanach met hare dochteren, noch de inwoonders te Dor met hare dochteren, noch de inwoonders te Iebleam met hare dochteren, noch de inwoonders te Megiddo met hare dochteren: ende de Cananiten begosten te woonen in den selven lande.

+ Ios. 17,12.

28

Maer doe Israël machtigh wiert, maeckte hy de Cananiten cijnsbaer, ende en verdreefse niet.

29

Desgelijcken en verdreef oock Ephraim de Cananiten niet, ⁺ die te Gaser woonden: maer de Cananiten woonden onder hen te Gaser.

+ Ios. 16,10.

30

Sebulon en verdreef oock de inwoonders te Kitron ende Nahalol niet: maer de Cananiten woonden onder hen, ende waren cijnsbaer.

31

Asser en verdreef de inwoonders te Ako niet, noch de inwoonders te Zidon, te Ahelab, en Achsib, te Helba, te Aphik, ende te Rehob:

32

Maer de Asseriten woonden onder de Cananiten, die in den lande woonden: want sy en verdrevense niet.

33

Naphthali en verdreef de inwoonders te Beth-Semes niet, noch te Beth-Anath; maer woonde onder de Cananiten, die in den landen woonden: maer die te Beth-Semes ende te Beth-Anath wierden cijnsbaer.

34

Ende de Amoriten drongen de kinderen Dans op ’t geberghte; ende en lieten niet toe, dat sy onder in de leeghte quamen.

35

Ende de Amoriten begosten te woonen op ’t geberghte Keres, t’Ajalon ende te Saalbim: doch wiert hen de hant des huyses Iosephs te swaer, ende wierden cijnsbaer.

36

Ende de lant-pale der Amoriten was, daer men nae Akrabbim op-gaet, ende van de steen-rotse, ende van de hooghte.