Lutherse Bijbel (1648)

Het xj. Capittel.

Heeft ses deelen: I. De krijghs-macht Iabins des Konincx van Hazor met sijne bondt-genooten tegen Iosua. II. Troost ende vermaninge Godts aen Iosua. III. Hoe Iosua onversiens de vyanden overvallen ende verslagen hebbe. IV. Iosua vervolgt de victorie. V. Hart-neckigheyt der vyanden. VI. Vytroeyinge der Enakim.

I.1

MAer doe Iabin de Koninck van Hazor sulcx hoorde, sondt hy tot Iobab den Koninck van Madon, ende tot den Koninck van Simron, ende tot den Koninck van Achsaph,

2

Ende tot de Koningen die tegen ’t Noorden op ’t geberghte, ende op het vlacke velt tegen ’t Zuyden van Cinneroth, ende in de leeghten, ende in Naphoth-Dor aen de Zee woonden.

3

De Cananiten tegen ’t Oosten ende Westen, de Amoriten, Hethiten, Pheresiten ende Iebusiten, op ’t geberghte, daer-toe de Heviten onder aen den bergh Hermon, in den lande Mizpa.

4

Dese togen uyt met alle haer heyr, een groot volck, soo veel als des zants aen de Zee, ende seer vele peerden ende wagenen.

5

Alle dese Koningen vergaderden hen, ende quamen ende legerden sich t’samen aen ’t water Merom, om te strijden tegen Israël.

II.6

ENde de HEERE sprack tot Iosua: En vreest u niet voor hen; want morgen ontrent desen tijt wil ickse allegaer verslagen geven voor de kinderen Israëls: hare peerden sult ghy verlemmen, ende hare wagens met vyer verbranden.

III.7

ENde Iosua quam snellijck over hen, ende alle het krijghs-volck met hem aen ’t water Merom, ende over-vielense.

8

Ende de HEERE gafse in de handen Israëls, ende sloegense, ende joegense tot groot Zidon toe, ende tot aen de warme wateren, ende tot aen de breette te Mizpe tegen ’t Oosten, ende sloegense, tot dat niemant onder hen over en bleef.

IV.9

DOe dede hen Iosua, gelijck de HEERE hem geseyt hadde, ende verlemde hare peerden, ende verbrandde hare wagenen.

10

Ende keerde om ter selver tijt, ende wan Hazor, ende sloegh haren Koninck met den sweerde: (want Hazor was te vooren de Hooft-stadt aller deser Koninck-rijcken.)

11

Ende sy sloegen alle zielen die daer in waren met de scherpte des sweerts, ende verbandense, ende en liet niets over-blijven dat den adem hadde; ende verbrandde Hazor met vyer.

12

Daer-toe alle steden deser Koningen wan Iosua met hare Koningen, ende sloeghse met de scherpte des sweerts, ende verbandese; gelijck Mose de Knecht des HEEREN geboden hadde. ⁺

+ Deut. 7,2. cap. 20,16.

13

Doch en verbranden de kinderen Israëls geene steden, die op heuvelen stonden; maer Hazor alleen verbrande Iosua.

14

Ende al den roof deser steden, ende het vee deelden de kinderen Israëls onder hen; maer alle menschen sloegen sy met de scherpte des sweerts, tot dat syse verdelgden, ende en lietender niets over-blijven dat den adem hadde.

15

Gelijck de HEERE Mose sijnen Knecht, ⁺ ende Mose Iosua geboden hadde; soo dede Iosua: so dat ’er niet en feylde aen alles dat de HEERE Mose geboden hadde.

+ Exod. 23,32. cap. 34,12. Num. 33,52. Deut. 7,2. cap. 20,16.

16

Alsoo nam Iosua al dit lant in op ’t geberghte, ende al wat tegen ’t Zuyden leyt, ende alle het lant Gosen, ende de leeghten ende vlacke velden, ende het geberghte Israëls met sijne leeghten:

17

Van ’t geberghte aen, dat het lant opwaerts nae Seïr scheydet, tot Baal-Gad toe, in de breette des berghs Libanons, onder aen den bergh Hermon: alle

[fol. 97v]

hare Koningen overwan hy, ende sloegse, ende dooddese.

V.18

MAer hy voerde eenen langen tyt krijgh tegen dese Koningen.

19

Maer daer en was geene stadt, die haer met vrede over gaf den kinderen Israëls ⁺ (behalven de Heviten, die te Gibeon woonden) maer sy wonnense alle met strijt.

+ Ios. 9,15.

20

Ende dit geschiedde alsoo van den HEERE, dat haer herte verstockt wierde, met strijt te ontmoeten den kinderen Israëls: op dat sy verbannen wierden, ende hen geene genade en geschiede; maer verdelget wierden, gelijck de HEERE Mose geboden hadde.

VI.21

TE dier tijt quam Iosua, ende roeyde uyt de Enakim van ’t geberghte, ⁺ van Hebron, van Debir, van Anab, van alle het geberghte Iuda, ende van alle het geberghte Israëls; ende verbandese met hare steden.

+ Num. 13,34.

22

Ende en liet geenen van de Enakim over-blijven in ’t lant der kinderen Israëls; behalven te Gaza, te Gad, te Asdod, daer blevender sommige over.

23

Alsoo nam Iosua alle dat lant in, allesins gelijck de HEERE tot Mose gesproken hadde: ende gaf het Israël ten erve, eenen yegelijcken stamme sijn deel: ende het lant hielt op te oorlogen.