Lutherse Bijbel (1648)

Het ix. Capittel.

Heeft twee deelen: I. Aenslagh der Cananitische Koningen tegen Iosua. II. ’t Verbondt der Gibeoniten met Iosua.

I.1

DOe nu dit hoorden alle Koningen, die op gene zijde der Iordane waren, op ’t geberghte, ende in de leeghte, ende aen alle havenen der grooter Zee, oock die neffens den bergh Libanon waren: namelijck, de Hethiten, Amoriten, Cananiten, Pheresiten, Heviten, ende Iebusiten:

2

So vergaderden sy hen eendrachtelijck te samen, dat sy tegen Iosua ende tegen Israël oorloogden.

II.3

MAer de borgers te Gibeon, doe sy hoorden, wat Iosua met Iericho ende Ai gedaen hadde:

4

Bedachten sy eenen list, gingen henen, ende schickten Gesanten, ende namen

[fol. 96r]

oude sacken op hare esels, ende oude gescheurde gelapte wijn-flesschen,

5

Ende oude gelapte schoenen aen hare voeten; ende trocken oude kleederen aen: ende alle het broot dat sy met hen namen, was hart ende beschimmelt.

6

Ende gingen tot Iosua in ’t leger te Gilgal, ende spraken tot hem, ende tot het gantsche Israël: Wij komen uyt verre landen; so maket nu een verbondt met ons.

7

Doe sprack het gantsche Israël tot den Hevijt: Misschien woont ghy onder ons; hoe konde ick dan een verbondt met u maken?

8

Maer sy spraken tot Iosua: Wy zijn uwe knechten. Iosua sprack tot hen: Wie zijt ghy-lieden, ende van waer komet ghy?

9

Sy spraken: Uwe knechten zijn uyt seer verre landen gekomen, om des Naems wille des HEEREN uwes Godts: want wij hebben sijn geruchte gehoort, ende alles wat Hy in Egypten gedaen heeft:

10

Ende alles wat Hy den twee Koningen der Amoriten aen gene zijde der Iordane gedaen heeft, ⁺ Sihon den Koninck van Hesbon, ende Og den Koninck van Basan, die t’Astaroth woonde.

+ Num. 21.21, 24, 33, 35. Deut. 1,4.

11

Daerom spraken onse Outste, ende alle inwoonders onses lants: Nemet proviande met u op de reyse, ende gaet henen hen te gemoete, ende segget tot hen: Wij zijn uwe knechten; so maket nu een verbondt met ons.

12

Dit onse broot, dat wy uyt onse huysen tot onse proviande namen, was noch versch, doe wy uyt-trocken tot u-lieden: maer nu siet, ’t is hart ende beschimmelt.

13

Ende dese wijn-flesschen vulden wy, doe sy nieuwe waren; ende siet, sy zijn gescheurt: ende dese onse kleederen ende schoenen zijn out geworden, van wegen dese seer lange reyse.

14

Doe namen de Hooft-lieden hare proviande aen, ende en vraegden den mont des HEEREN niet.

15

Ende Iosua maeckte vrede met hen, ende richtte een verbondt met hen op, dat sy by ’t leven blijven souden: ende de Overste der Gemeynte swoeren hen.

16

Maer nae drie dagen, nae dat sy een verbondt met hen gemaeckt hadden; so quam ’t voor hen, dat gene nae by hen waren, ende onder hen woonden:

17

Want doe de kinderen Israëls voort trocken, quamen sy op den derden dagh tot hare steden: die hieten, Gibeon, Caphira, Beëroth, ende Kiriath-Iearim:

18

Ende en sloegense niet, daerom, dat hen de Overste der Gemeynte gesworen hadden by den HEERE den Godt Israëls. Maer doe de gantsche Gemeynte tegen de Overste murmureerde,

19

Spraken alle Overste der gantscher Gemeynte: Wy hebben hen gesworen by den HEERE den Godt Israëls; daerom en konnen wyse niet aentasten.

20

Maer dit willen wy doen: Laetse leven; ⁺ opdat niet een toorn over ons en kome, om des eedts wille, dien wy hen gedaen hebben.

+ 2 Sam. 21,1.

21

Ende de Overste spraken tot hen: Laetse leven, dat sy hout-houwers ende water-dragers zijn der gantscher Gemeynte, so hen de Overste geseyt hebben.

22

Doe riepse Iosua, ende sprack met hen, seggende: Waerom hebt ghy-lieden ons bedrogen, seggende: Ghy zijt seer verre van ons; daer ghy doch onder ons woonet?

23

Daerom sult ghy-lieden vervloeckt zijn, so dat onder u-lieden niet op-houden en sullen knechten, die hout houwen, ende water dragen ten Huyse mijnes Godts.

24

Sy antwoordden Iosua, ende spraken: ’t Is uwen knechten te kennen gegeven, dat de HEERE uwe Godt Mose sijnen Knecht geboden hebbe, ⁺ Dat Hy u-lieden dit geheele lant geven, ende voor u-lieden henen alle inwoonders des lants verdelgen wilde: doe vreesden wy onses levens seer voor u-lieden, ende hebben sulcx gedaen.

+ Deut. 7.1, 2.

25

Maer nu siet, wy zijn in uwe handen: wat u goet ende recht dunckt ons te doen, dat doet.

26

Ende hy dede hen alsoo, ende verlostese van der kinderen Israëls hant, dat syse niet en doodden.

27

Alsoo maecktese Iosua op den selven dagh tot hout-houwers ende water-dragers der Gemeynte, ende tot den Altaer des HEEREN, tot desen dagh toe, aen de plaetse, die Hy verkiesen soude.