Lutherse Bijbel (1648)

Het xxxij. Capittel.

Heeft drie deelen: I. Der Rubeniten ende Gaditen versoeck om van wegen haers vees haer erf-deel te mogen hebben aen dese zijde van de Iordane. II. Hare verklaringe van dat versoeck, ende Mosis toe-stemminge. III. Tenten voor ’t vee der kinderen Rubens, Gads, ende des halven stams Manasse.

I.1

DE kinderen Rubens, ende de kinderen Gads, hadden seer veel vees; ende sagen het lant Iaëser ende Gilead aen voor eene bequame plaetse voor haer vee.

2

Ende sy quamen ende spraken tot Mose, ende tot den Priester Eleazar, ende tot de Vorsten der Gemeynte, seggende:

3

Het lant Ataroth, Dibon, Iaëser, Nimra, Hesbon; Eleale, Sebam, Nebo, ende Beon;

4

Dat de HEERE geslagen heeft voor de Gemeynte Israëls, is bequaem voor ’t vee; ende wy uwe knechten hebben vee.

5

Ende spraken voorder: Hebben wy genade voor u gevonden, so geeft dit lant uwen knechten tot eygen; so en willen wy niet over de Iordane trecken.

6

Maer Mose sprack tot hen: Uwe broederen sullen in den strijt trecken; ende ghy wilt hier blijven?

7

Waerom maket ghy der kinderen Israëls herten af-keerigh, dat sy niet over en trecken in ’t lant, dat hen de HEERE geven sal?

8

Alsoo deden oock uwe vaders, ⁺ doe Ickse uyt-sandt van Kades-Barnea, om dit lant te besien:

+ Num. 13.3. Deut. 1,22.

9

Ende doe sy op-gekomen waren, tot aen de beke Escol, ende besagen dit lant; so maeckten sy het herte der kinderen Israëls af-keerigh, dat sy niet in ’t lant en wilden, dat hen de HEERE geven wilde.

10

Ende des HEEREN toorn vergramde ter selver tijt, ende swoer, seggende:

11

Dese lieden, ⁺ die uyt Egypten getrocken zijn, van twintigh jaren ende daer over, en sullen immers het lant niet sien, dat Ick Abraham, Isaac en Iacob gesworen hebbe! daerom, dat sy my niet trouwelijck nae-gevolght en hebben:

+ Num. 14.28. Deut. 1,35.

12

Behalven Caleb, de soon Iephunne des Kenisiters; ende Iosua, de soon Nuns: want sy hebben den HEERE trouwelijck nae-gevolget.

13

Alsoo vergramde des HEEREN toorn over Israël, ende lietse hier ende

[fol. 73v]

daer in de woestijne trecken veertigh jaren, tot dat een eynde wiert van al het geslachte, ’t welck quaet gedaen hadde voor den HEERE.

14

Ende siet, ghy-lieden zijt op-getreden aen uwer vaderen plaetse, dat der sondiger menschen dies te meer zijn; ende ghy oock den toorn ende gramschap des HEEREN noch meer maket tegens Israël.

15

Want indien ghy u van Hem af-keert; so sal Hyse oock noch langer laten in de woestijne: ende ghy sult dit volck altemael verderven.

II.16

DOe traden sy toe, ende spraken: Wy willen maer schaepskoyen hier bouwen voor onse vee, ende steden voor onse kinderkens.

17

Maer wy willen ons uyt-rusten voor aen voor de kinderen Israëls, tot dat wyse brengen aen hare plaetse: onse kinderkens sullen in de besloten steden blijven, van wegen de inwoonderen des lants.

18

Wy en willen niet wederom nae huys keeren, tot dat de kinderen Israëls in-nemen een yegelijck sijne erffenisse.

19

Want wy en willen niet met hen erven op gene zijde der Iordane; maer onse erffenisse sal ons aen dese zijde der Iordane tegen ’t Oosten gevallen zijn.

20

Mose sprack tot hen: Wanneer ghy dat doen wilt, dat ghy u uyt-rustet ten strijde voor den HEERE;

21

So trecket over de Iordane voor den HEERE, wie onder u uyt-gerust is: tot dat Hy sijne vyanden uyt-drijve van sijn aengesichte;

22

Ende het lant onderdanigh worde voor den HEERE. Daer-nae sult ghy weder om-keeren, ende onschuldigh zijn voor den HEERE, ende voor Israël: ende ghy sult dit lant also hebben tot eygen, voor den HEERE.

23

Maer indien ghy niet alsoo doen en wilt; siet, so sult ghy u aen den HEERE versondigen: ende ghy sult uwer sonde gewaer worden, als sy u vinden sal.

24

So bouwet nu steden voor uwe kinderkens, ende koyen voor uw’ vee; ende doet wat ghy geseyt hebt.

25

De kinderen Gads ende de kinderen Rubens spraken tot Mose: Uwe knechten sullen doen, gelijck mijn heere geboden heeft.

26

Onse kinderkens, wijven, have, ende alle onse vee, sullen in de steden van Gilead zijn:

27

Maer wy uwe knechten willen alle uyt-gerust ten heyre in den strijt trecken, voor den HEERE; gelijck mijn heere gesproken heeft.

28

Doe geboodt Mose harent-halven den Priester Eleazar, ⁺ ende Iosua den sone Nuns, ende den oversten Vaderen van de stammen der kinderen Israëls,

+ Jos. 1.13, 14. cap. 4,12.

29

Ende sprack tot hen: Wanneer de kinderen Gads, ende de kinderen Rubens met u-lieden over de Iordane trecken, alle uyt-gerustet ten strijde, voor den HEERE; ende het lant u onderdanigh is: so geeft hen het lant Gilead tot eygen.

30

Maer en trecken sy niet met u uyt-gerustet; so sullen sy met u erven in ’t lant Canaan.

31

De kinderen Gads ende de kinderen Rubens antwoordden, seggende: Gelijck de HEERE spreeckt tot uwe knechten, so willen wy doen.

32

Wy willen uyt-gerustet trecken voor den HEERE in ’t lant Canaan; ende onse erf-goet besitten aen dese zijde der Iordane.

III.33

ALso gaf Mose den kinderen Gads, ⁺ ende den kinderen Rubens, ende den halven stamme Manasse des soons Iosephs, het Koninck-rijcke Sihons, des Konincks der Amoriten; ende het Koninck-rijcke van Og, den Koninck van Basan: het lant met de steden in de gantsche lant-palen ront-omme.

+ Deut. 3.12, 13. Ios. 13,8. cap. 22,4.

34

Doe bouwden de kinderen Gads; Dibon, Ataroth, Aroër,

35

Atroth-Sophan, Iaëser, Iogbeha,

36

Beth-Nimra, ende Beth-Haran; beslotene steden, ende schaeps-koyen.

37

De kinderen Rubens bouwden; Hesbon, Eleale, Kirjathaim,

38

Nebo, Baal-Meon, ende veranderden de namen; ende Sibma: ende sy gaven den steden namen, diese bouwden.

39

Ende de kinderen Machirs, des soons Manasse, ⁺ gingen in Gilead, ende wonnen ’t: ende verdreven de Amoriten, die daer in waren.

+ Gen. 50,23.

40

Doe gaf Mose den Machir, den sone Manasse, Gilead; ende hy woonde daer-in.

41

Maer Iaïr, de soon Manasse, ginck henen, ende won haer-lieder dorpen; ende hietse Havoth-Iaïr.

42

Nobah ginck henen, ende won Knath met hare dochteren; ende hietse Nobah, nae sijne name.