Lutherse Bijbel (1648)

Het xiiij. Capittel.

Heeft vijf deelen: I. Des volcx tweede murmuratie. II. Mose, Aaron, Iosua ende Caleb worden van Godt gereddet uyt levens-gevaer. III. Mosis voor-bede voor ’t volck. IV. De tien bespieders gestraft. V. Wrevel des volcx, hoe sy tegen Godts wille gestreden ende de neder-lage gehadt hebben.

I.1

DOe voer de gantsche Gemeynte op, ⁺ ende schreyden; ende het volck weende dien nacht:

+ Deut. 1,27. Psal. 106,25.

2

Ende alle de kinderen Israëls murmureerden tegen Mose ende Aaron; ende de gantsche Gemeynte sprack tot

[fol. 64r]

hen: Och of wy in Egypten-lant gestorven waren, ofte noch storven in dese woestijne!

3

Waerom voert ons de HEERE in dit lant, dat onse wijven door ’t sweert vallen, ende onse kinderen een roof worden? is ’t niet beter, wy trecken weder in Egypten?

4

Ende d’een sprack tot den anderen: Latet ons eenen Hooft-man op-werpen, ende weder in Egypten trecken!

II.5

MAer Mose ende Aaron vielen op hare aengesichten, voor de gantsche vergaderinge der Gemeynte der kinderen Israëls.

6

Ende Iosua de soon Nuns, ende Caleb de soon Iephunne, die oock dat lant bespiedt hadden, scheurden hare kleederen;

7

Ende spraken tot de gantsche Gemeynte der kinderen Israëls: Het lant, dat wy door-wandelt hebben om te bespieden, is seer goet.

8

Als de HEERE ons genadigh is, so sal Hy ons in dat selve lant brengen, ende ’t ons geven: dat een lant is, daer melck ende honigh in vloeyt.

9

En vallet niet af van den HEERE, ⁺ ende en vreeset voor ’t volck deses lants niet: want wy willense gelijck broot verteeren; hare beschuttinge is van hen geweken: maer de HEERE is met ons; en vreeset niet voor hen.

+ Deut. 20,3.

10

Doe sprack het gantsche volck: Men soudese steenigen. Doe verscheen de Heerlijckheyt des HEEREN in de Hutte des Stichts allen kinderen Israëls.

11

Ende de HEERE sprack tot Mose: Hoe lange lastert my dit volck? ende hoe lange en willen sy niet aen my gelooven door allerley teeckenen, die Ick onder hen gedaen hebbe?

12

So wil Ickse met pestilentie slaen ende verdelgen; ⁺ ende u tot een grooter ende machtiger volck maken, dan dit is.

+ Exod. 32,10.

III.13

MAer Mose sprack tot den HEERE: So sullen ’t de Egyptenaren hooren; ⁺ want Ghy hebt dit volck met uwe kracht midden uyt hen gevoert.

+ Exod. 32,12.

14

Ende men sal seggen tot de inwoonderen deses lants, die daer gehoort hebben, dat Ghy, HEERE, onder dit volck zijt: dat ghy van aengesichte gesien wort, ende uwe wolcke stae over hen, ⁺ ende Ghy HEERE gaet voor haer henen in de wolcken-colomne des daegs, ende in de vyer-colomne des nachts:

+ Exod. 13,21.

15

Ende soudet Ghy dit volck dooden als eenen eenigen man; so souden de Heydenen spreken, die sulck geruchte van u hooren, seggende:

16

De HEERE en konde in geenerley wijse dit volck in dat lant brengen, ⁺ het welck Hy hen geswooren hadde: daerom heeft Hyse geslacht in de woestijne:

+ Deut. 9,28.

17

So laet nu de kracht des Heeren groot worden; gelijck ghy gesproken hebt, seggende:

18

☜De HEERE is lanck-moedigh ende van groote barmhertigheyt, ⁺ ende vergeeft misdaet ende overtredinge; ende laet niemant ongestraft: ⁺ maer besoeckt de misdaet der vaderen over de kinderen in’t derde ende vierde lidt☞.

+ Exod. 34,6. Psal. 86,15. ende 103,8. ende 145,8. Jon. 4,2.

+ Exod. 20,5. cap. 34,7. Deut. 5,9.

19

So zijt nu genadigh der misdaet deses volcks, nae uwe groote barmhertigheyt; gelijck Ghy oock vergeven hebt desen volcke, uyt Egypten tot hier toe.

20

Ende de HEERE sprack: Ick hebbe’t vergeven, gelijck ghy geseyt hebt.

21

Maer ☜soo waer Ick leve, so sal alle de werelt der Heerlijckheyt des HEEREN vol worden☞!

22

Want alle de mannen, die mijne Heerlijckheyt ende mijne teeckenen gesien hebben, die Ick gedaen hebbe in Egypten, ende inde woestijne; ende my nu tien mael versocht, ende nae mijne stemme niet gehoort en hebben:

23

Van dien en sal geen het lant sien, ⁺ dat Ick haren vaderen geswooren hebbe! ende niemand en sal ’t sien, die my gelastert heeft.

+ Num. 26,65. Psal. 95,11.

24

Doch mijnen knecht Caleb (daerom dat een ander geest met hem is, ende hy my getrouwelijck nae-gevolgt heeft) dien wil Ick in ’t lant brengen, ⁺ daer in hy gekomen is; ende sijn zaet sal ’t in-nemen.

+ Deut. 1.35, 36. Jos. 24.8, 9.

25

Daer-toe de Amalekiten ende Cananiten, die in ’t dal woonen: morgen wendet u, ende trecket in de woestijne op den wegh nae de Schelf-zee.

26

Ende de HEERE sprack met Mose ende Aaron, seggende:

27

Hoe lange murmureert dese boose Gemeynte tegen my? want Ick hebbe het murmureeren der kinderen Israëls, dat sy tegen my gemurmureert hebben, gehoort.

28

Daerom segt tot hen: ⁺ Soo waerachtigh als Ick leve, spreeckt de HEERE, Ick wil u-lieden doen, gelijck ghy voor mijne ooren geseyt hebbet!

+ Psal. 106,26. Ebr. 3,17.

29

Uwe lichamen sullen in dese woestijne vervallen; ⁺ ende alle die ghy getelt zijt van twintigh jaren ende daer over, ghy die tegen my gemurmureert hebbet:

+ Deut. 1,35.

30

En sult niet in dat lant komen, ⁺ daer over Ick mijne hant op-geheven hebbe, dat Ick u daer in woonen liete, behalven Caleb de soon Iephunne, ⁺ ende Iosua de soon Nuns.

+ Num. 26,65. cap. 32,11.

+ Jos. 14,6.

31

Uwe kinderkens, daer van ghy seydet, Sy sullen een roof zijn; die wil Ick daer in brengen: dat sy bekennen sullen dat lant, ’t welck ghy verwerpet.

32

Maer ghy-lieden met uwe lichamen sult in dese woestijne vervallen.

33

Ende uwe kinderen sullen herders zijn in dese woestijne veertigh jaer, ende uwe hoereryen dragen, tot dat uwe lichamen verteert worden in dese woestijne.

34

Nae ’t getal der veertigh dagen, daer in ghy dat lant bespiedt hebt; ⁺ elcke dagh sal een jaer doen, dat sy uwe misdaet veertigh jaer dragen: dat ghy gewaer wordet, wat ’et zy, als Ick de hant af-trecke.

+ Psal. 95,10.

[fol. 64v]

35

Ick de HEERE hebbe ’t geseyt; dat wil Ick oock doen alle deser booser Gemeynte, die tegen my op-gestaen is! in dese woestijne sullen sy verteert worden, ende aldaer sterven!

IV.36

ALso storven door de plage voor den HEERE alle die selve mannen, ⁺ die Mose gesonden hadde, om dat lant te bespieden, ende weder gekomen waren, ende daer tegen murmurerende maeckten de gantsche Gemeynte;

+ Psal. 106.25. 1 Cor. 10,11. Jud. v. 5.

37

Daer mede, dat sy den lande een geruchte maeckten, dat het quaet was.

38

Maer Iosua de soon Nuns, ende Caleb de soon Iephunne, bleven levendigh van de mannen, die henen gegaen waren om het lant te bespieden.

V.39

ENde Mose sprack dese woorden tot alle de kinderen Israëls: doe treurde het volck seer.

40

Ende sy maeckten sich des morgens vroegh op, ⁺ ende togen op de hooghte van ’t geberghte, seggende: Hier zijn wy! ende willen op-trecken aen de plaetse, daer van de HEERE geseyt heeft; want wy hebben gesondigt.

+ Deut. 1,41.

41

Maer Mose sprack: Waerom overtredet ghy alsoo het woort des HEEREN? ’t en sal u niet gelucken!

42

En trecket niet op! want de HEERE en is niet onder u; op dat ghy niet geslagen en wordet voor uwe vyanden.

43

Want de Amalekiten ende Cananiten zijn aldaer voor u, ende ghy sult door ’t sweert vallen; daerom, dat ghy u van den HEERE af-gekeert hebt: ende de HEERE en sal niet met u zijn.

44

Maer sy waren stout-moedigh om op te trecken op de hoochte van ’t geberghte: ⁺ doch de Arke des verbondts des HEEREN, ende Mose, en quamen niet uyt ’et leger.

+ Deut. 1,43.

45

Doe quamen af de Amalekiten ende Cananiten, die op ’t geberghte woonden; ende sloegen ende versmetense tot Horma toe.