Lutherse Bijbel (1648)

Het xj. Capittel.

Heeft drie deelen: I. Oorsake ende straffe der murmureringe des volcx. II. Mosis twijfelinge ende klachte. III. Van de tseventigh Outste; als oock van de quackelen, met by-gaende straffe.

I.1

ENde doe sich het volck onverduldigh maeckte, ⁺ mishaegde dat qualijck voor de ooren des HEEREN: ende als de HEERE het hoorde, ⁺ vergrimde sijn toorn, ende stack het vyer des HEEREN onder hen aen; dat verteerde het buytenste leger.

+ Deut. 9.22.

+ Psal. 78,21.

2

Doe schreyde het volck tot Mose: ende Mose badt den HEERE; doe verginck het vyer.

3

Ende men hiet die plaetse, Tabeera: daerom, dat hem onder haer des HEEREN vyer aen-gesteken hadde.

4

Want het gemeyne volck onder haer, ⁺ was met lust ontsteken; ende sy saten ende weenden met de kinderen Israëls, ende seyden: Wie wil ons vleesch te eten geven?

+ Exod. 12,38. Psal. 106,14. 1 Cor. 10,6.

5

Wy gedencken der visschen, die wy in Egypten om niet aten; ende der comcommeren, ende pompoenen, des loocks, der ajunen, ende des knop-loocks.

6

Maer nu is onse ziele mat; want onse oogen en sien niets dan dit Man.

7

Maer het Man was als Coriander-zaet, ende aen te sien als Bedellion. ⁺

+ Exod. 16.14, 31. Psal. 78,24. Sap. 16,20. Joan. 6.31, 39.

8

Ende het volck liep gints ende weer, ende versamelde, ende maelde ’t met meulens, ende stiet ’et in mortieren, ende soodt ’et in potten, ende maeckte hem asch-koecken daer-van: ende ’t hadde eenen smaeck als eene oly-koecke.

9

Ende als des nachts de dauw over de legers viel, ⁺ so viel het Man mede daer op.

+ Exod, 16.14.

II.10

DOe nu Mose het volck hoorde weenen onder hare geslachten, eenen yegelicken in de deure sijner Hutte; doe vergramde de toorn des HEEREN seer; ende Mose wiert oock bange.

11

Ende Mose sprack tot den HEERE; Waerom bekommert ghy uwen knecht? ende waerom en vinde ick geene genade voor uwe oogen, dat ghy den last deses gantschen volcx op my legt?

12

Hebb’ ick nu al dit volck ontfangen, ofte gebaert, dat ghy tot my seggen meugt: draegt ’et in uwe armen, (gelijck eene voedster een kint draegt) in dat lant, ’t welck Ghy haren vaderen gesworen hebt?

13

Van waer sal ick vleesch nemen, dat ick allen desen volcke geve? sy weenen voor my, seggende: Geeft ons vleesch, dat wy eten!

14

Ick en vermagh dit volck niet alleen altemael te dragen: want ’et is my te swaer.

15

Ende wilt Ghy alsoo met my doen, so doodt my liever, indien ick anders genade voor uwe oogen gevonden hebbe: dat ick niet mijn ongeluck soo sien en moete.

III.16

ENde de HEERE sprack tot Mose: Versamelt my tseventigh mannen onder de Outste Israëls, die ghy weet, dat de Outste in ’t volck ende sijne Ampt-lieden zijn: ende neemtse voor de Hutte des Stichts, ende steltse aldaer voor u:

17

So wil Ick af-komen, ende met u aldaer spreken; ende wil van uwen Geest, die op u is, nemen, ende op hen leggen; dat sy met u den last deses volcx dragen, op dat ghy ’t niet alleen en draegt.

18

Ende tot ’et volck sult ghy seggen: ⁺ Heyliget u tegen morgen, dat ghy vleesch etet: want uw’ weenen is voor de ooren des HEEREN gekomen, ghy die segget: Wie geeft ons vleesch t’eten? want het ginck ons wel in Egypten:

+ Exod. 19,10.

[fol. 63r]

daerom sal u de HEERE vleesch geven, dat ghy etet,

19

Niet eenen dagh, niet twee, niet vijf, niet tien, niet twintigh dagen langh;

20

Maer eene maent langh, tot dat ’et u ter neuse uyt-gae, ende u eene walginge zy: daerom, dat ghy den HEERE verworpen hebbet, die onder u is, ende voor hem geweent, ⁺ seggende: Waerom zijn wy uyt Egypten gegaen?

+ Num. 21,5.

21

Ende Mose sprack: Ses-hondert duysent man voet-volcks is dit, daer onder ick ben, ende Ghy segt: Ick wil u vleesch geven, dat ghy etet eene maent langh.

22

Sal men schapen ende runderen slachten, dat hen genoegh zy? of sullen sich alle de visschen der zee herwaerts versamelen, dat hen genoegh zy?

23

Doch de HEERE sprack tot Mose: ⁺ Is dan de hant des HEEREN verkort? maer ghy sult nu sien, of mijne woorden konnen u yet gelden, ofte niet.

+ Jes. 50,2. cap. 59,1.

24

Ende Mose ginck uyt, ende seyde den volcke des HEEREN woort: ende versamelde de tseventigh mannen onder de Outste des volcx, ende steldese ront-om de Hutte.

25

Doe quam de HEERE af in de wolcke, ende sprack met hem; ende nam van den Geest, die op hem was, ende leyde hem op de tseventigh Ouste mannen: ⁺ ende doe de Geest op hen rustede, propheteerden sy, ende en hielden niet op.

+ 1 Sam. 10,10.

26

Maer twee mannen waren noch in ’t leger gebleven; d’een hiet Eldad, d’ander Medad; ende de Geest rustede op hen: want sy waren oock aen-geschreven, ende nochtans niet uyt-gegaen tot de Hutte; ende sy propheteerden in ’t leger.

27

Doe liep een jongen henen, ende seyde ’t Mose, ende sprack: Eldad ende Medad propheteeren in ’t leger!

28

Doe antwoordde Iosua de soon Nuns, Mose dienaer, dien hy verkoren hadde, ende sprack: Mijn Heere Mose, verbiedtse!

29

Doch Mose sprack tot hem: Zijt ghy de yveraer voor my? Wilde Godt, dat al het volck des HEEREN propheteerde, ende de HEERE sijnen Geest over hen gave!

30

Also versamelde sich Mose tot ’et leger, ende d’Outste Israëls.

31

Doe voer uyt de wint van den HEERE, ⁺ ende liet quackelen komen van de Zee, ende stroydese over ’t leger, hier eene dagh-reyse langh, ende daer eene dagh-reyse langh, ront-om het leger, twee ellen hoogh boven d’aerde.

+ Exod. 16,13. Psal. 78.27, 28.

32

Doe maeckte sich het volck op dien selven gantschen dagh, ende die gantsche nacht, ende den anderen gantschen dagh, ende versamelden quackelen: ende die ’t minste versamelde, die versamelde tien Homers; ende sy hingense op ront-om het leger.

33

Maer doe ’t vleesch noch tusschen hare tanden was, ⁺ ende eer ’t op was; doe vergramde de toorn des HEEREN onder ’t volck, ende sloegse met eene seer groote plage.

+ Psal. 78.29. 30.

34

Daer-af deselve stede hiet, Lust-graven; daerom, dat men aldaer begroef het belust volck.

35

Maer van de Lust-graven toogh het volck uyt nae Hazeroth; ende bleven tot Hazeroth.