Lutherse Bijbel (1648)

Het xvij. Capittel.

Handelt van twee wetten: I. Van ’t offer-vee, waer dat sal geslacht worden. II. Van des vees bloet ende aes, ’t welck men niet mocht eten.

I.1

ENde de HEERE sprack met Mose, seggende:

2

Segt Aaron, ende sijnen sonen, ende allen kinderen Israëls, ende spreeckt tot hen: Dit is ’t, dat de HEERE geboden heeft, seggende:

3

Wie uyt den huyse Israëls eenen osse, oft een lam, ofte geyte, slacht in ’t leger, ofte buyten voor ’t leger;

4

Ende niet voor de deure der Hutte des Stichts en brengt, dat den HEERE ten offer gebracht worde voor de Wooninge des HEEREN; die sal aen ’t bloet ^a schuldigh zijn, als die bloet vergoten heeft: ende een sulck Mensch sal uyt-geroeyt worden uyt sijnen volcke.

a Schuldigh) Hier siet ghy, dat Hy niet en wil eygen, ende selfs-verkoren Godts-dienst hebben, buyten sijnen verordineerden Godts-dienst; daerom noemt Hy eenen sulcken offeraer eenen moordenaer; gelijck Jesaia in ’t 66, 3. oock doet.

5

Daerom sullen de kinderen Israëls hare offerhanden, die sy op ’t vrye velt offeren willen, voor den HEERE brengen, voor de deure der Hutte des Stichts, tot den ^b Priester; ende aldaer

b Priester) niet sy selfs, uyt eygen keur ende aendacht.

[fol. 51r]

hare danck-offeren den HEERE offeren.

6

Ende de Priester sal het bloet op den Altaer des HEEREN sprengen, ⁺ voor de deure der Hutte des Stichts; ende sal het vet aen-steken, ten soeten reucke den HEERE.

+ Exod. 29,18. Lev. 4,31.

7

Ende geensins hare offerhanden voort-aen den Velt-duyvelen offeren, ⁺ met dien sy hoereeren. Dat sal hen een eeuwigh recht zijn by hare na-komelingen.

+ Deut. 32,17. 1 Cor. 10,20.

8

Daerom sult ghy tot hen seggen: Welck Mensch uyt den huyse Israëls, ofte oock een vreemdelinck, die onder u-lieden is, die een offer ofte brand-offer doet;

9

Ende en brengt ’et niet voor de deure der Hutte des Stichts, dat hy ’t den HEERE doe; die sal uyt-geroeyt worden uyt sijne volcken.

II.10

ENde welck Mensch, ⁺ hy zy van den huyse Israëls, ofte een vreemdelinck onder u, ergens bloet eet; tegen dien wil Ick mijn aen-gesichte setten, ende wil hem midden uyt sijnen volcke uyt-roeyen.

+ Gen. 9,4. Lev. 3,17. cap. 7, 26. cap. 19, 26. Deut. 12. 16,23. 1 Sam. 14,33. Act. 15,29.

11

☜Want des lijfs leven is in ’t bloet; ende Ick heb ’t u tot den Altaer gegeven, dat uwe zielen daer-mede versoenet worden: want het bloet is de versoeninge voort ’t leven☞.

12

Daerom hebbe ick den kinderen Israëls geseyt: Geene ziele onder u en sal bloet eten; oock geen vreemdelinck, die onder u woont.

13

Ende welck Mensch, hy zy van den huyse Israëls, ofte een vreemdelinck onder u-lieden, die een dier ofte vogel vangt op de jaght, ⁺ dat men eet; die sal desselven bloet vergieten, ende met aerde bedecken.

+ Lev. 11,13.

14

Want des lijfs leven is in sijnen bloede, so langh als ’t leeft: ende Ick hebbe den kinderen Israëls geseyt: Ghy en sult geenes lijfs bloet eten; ⁺ want des lijfs leven is in sijnen bloede: wie dat eet, die sal uyt-geroeyt worden.

+ Gen. 9,4.

15

Ende welcke ziele een aes, ⁺ ofte wat van ’t wilt verscheurt is, eet, hy zy een in-boorlinck ofte vreemdelinck; die sal sijne kleederen wasschen, ende sich met water baden, ende onreyn zijn tot aen den avont: so wort hy reyn.

+ Exod. 22,31. Lev. 11,40. Ezech. 44,31.

16

Maer indien hy sijne kleederen niet wasschen, noch sich baden en sal; so sal hy aen sijne misdaet schuldigh zijn.